រឿង ម្ចាស់គ្រោងបេះដូង​ (សៀវភៅកំណត់ហេតុ.......) ភាគ២

រឿង ម្ចាស់គ្រោងបេះដូង​ (សៀវភៅកំណត់ហេតុ.......)

ភាគ២

និពន្ធដោយ Pii Chhay

#Khmer_Novel69

 

             

“អាប៉ប?? អាប៉បបប” ក្រោយពីត្រូវបានម្ចាស់ផ្ទះបញ្ចេញកាយវិការមិនចូលចិត្តមុខខ្ញុំនៅហ្នឹងមុខហើយ ហ៊ាងក៏សម្រុកចេញពីទីនោះទាំងចិត្តឈឺផ្សា ទោះយុទ្ធព្យាយាមស្រែកហៅលឺប៉ុណ្ណាក៏គេមិនចាប់អារម្មណ៍នឹងស្តីឆ្លើយ។
“ហែងកើតអី?”
“ហែងចង់ឲ្យអញកើតអីបានទៅ គេដេញដូចឆ្កែដូចឆ្មាហើយ ហែងមិនឃើញទេហេ៎?”
បាំងងង ទ្វាឡានបានបិទយ៉ាងខ្លាំង...
នៅក្នុងឡានដ៏សែនស្ងាត់ជ្រងំ
“អាយុទ្ធ.....” នៅតែស្ងាត់
“អញស្រលាញ់គេហើយ” រិតតែស្ងាត់..
“ហែងគិតថាអញឆ្កួតអត់?”
“អាយុទ្ធ??” ហើយបន្តនៅតែស្ងាត់រហូតដល់ហ៊ាងត្រូវដំឡើងសំលេង។
“ហែងចង់និយាយពីអ្នកណា?”
“ហែងកំពុងគិតអីពីទូមែន?”
“ហា៎??”
“អត់មានអីទេ”
“ចាប់ពីស្អែកទៅ អញលែងទៅសាលាទៀតហើយ”
“ហេតុអី?”
“គ្មានអីទេ...”
“ព្រោះតែទូមែន?”
“ហឹមមម ការពិតយើងអាចដឹងតាំងពីដំបូងមកម្ល៉េះ ថាហែងផ្លាស់ប្តូយ៉ាងមិចខ្លះពេលដែលមានទូចូលមក”
“ហើយវាក៏ដូចជាអ្វីដែលអញគិតមិនខុស គឹហែងពិតជាស្រលាញ់គេមែន”
“ចុះហែង??”
“វាមិនសំខាន់លើអញទេ វាសំខាន់នៅលើទូ តើគេមានចិត្តយ៉ាងមិច?”
“ប្រាកដណាស់ថាគេពិតជាស្អប់អញ”
(វាគឺជាពេលដែលខ្ញុំពិតជាគិតថាគួរតែដកខ្លួនចេញពីរឿងនេះ ព្រោះមិនមែនត្រឹមតែអារម្មណ៍ដែលទទួលបានពីទូ តែនៅមានអារម្មណ៍របស់មិត្តល្អមួយទៀតដែលកំពុងតែស្រលាញ់មនុស្សតែម្នាក់ជាមួយខ្ញុំ។ ខ្ញុំគ្មានតំរុយណាថាអាចទៅមុខរួចជាមួយគេឡើយ។ ទាំងចរិក ទាំងពាក្យសំដី ទាំងអាកប្បកិរិយា គឺខ្ញុំស៊ូមិនបានមិត្តស្រាប់ទៅហើយ បើនៅតែប្រឹងទៀត ខ្ញុំនឹងបាត់បង់មនុស្សទាំង២។)
“ការពិតការដែលគេមិនព្រមទៅជួបខ្ញុំ ព្រោះតែក្នុងចិត្តគេមិនចង់ចូលមកកាត់ឱកាសរបស់បងយុទ្ធ”
“កាប៉បអាយអើយយយ”
(ថ្ងៃទី២០ ខែកក្កដា ឆ្នាំ២០១៧... ពាក្យសុំទោស)
(អារម្មណ៍តែមួយគត់ដែលមានក្នុងថ្ងៃនេះគឺ ក្រៀមក្រំជាទម្ងន់។ ទៅរៀនក៏រៀនមិនចូល សំលឹងទៅណាក៏មានតែភាពសោះកក្រោះ សំនួរពីខាងណាក៏មិនចង់ឆ្លើយ មុខអ្នកណាក៏ខ្ញុំមិនចង់ឃើញ ចង់តែសម្ងំស្ងៀមស្ងាត់តែម្នាក់ឯង។ ម្នាក់ឯងរហូតដូចដែលខ្លួនតែងតែទម្លាប់ជាយូរមកហើយ។ តែពេលដែលបិទភ្នែកហេតុអីក៏តែងតែមានសំលេងមនុស្សម្នាក់ មកនិយាយរុញច្រានក្បែត្រចៀកជានិច្ចទៅវិញ។ “បើលោកប្រញាប់ក៏ឆាប់ទៅៗ” ពាក្យសំដីជាមួយនិងកាយវិការចង់ឲ្យខ្ញុំចេញឲ្យបាត់ពីមុខគេ វិលអណ្តែតជុំវិញក្បាលរបស់ខ្ញុំមិនព្រមចេញទៅណាសោះ។ មនុស្សចិត្តដាច់ ហេតុអីក៏អ្នកហ៊ានធ្វើបែបនេះដាក់ខ្ញុំ? ហេតុអីក៏អ្នកហ៊ានចូលមកបំផ្លាញអារម្មណ៍ល្អៗរបស់ខ្ញុំ? ហេតុអី....)
(ហេតុអីក៏អ្នកចូលមកក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ? ស្នាមថើបដំបូងរបស់ពួកយើងទាំង២ តើអ្នកណាអាចហាមឃាត់បានទៅ នៅពេលដែលខ្ញុំគុំទុកក្នុងចិត្តមកជាយូរហើយនោះ។ ខ្ញុំមិនបានខ្វល់ថាគេមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាចំពោះខ្ញុំ ឬក៏ត្រូវបែកមាត់ដោយសារស្នាមថើបមួយនោះបែបណាទេ)
“មានអារម្មណ៍ថាត្រង់កន្លែងហ្នឹងដូចជាដាច់ពាក្យ” ខ្ញុំព្យាយាមអានឃ្លាប្រយោគកន្លែងនោះម្តងហើយម្តងទៀត ក្រែងអានខុសពាក្យកន្លែងណា ឬខ្វះជួរណា។ តែអានយ៉ាងណាក៏នៅតែមានអារម្មណ៍ថាដូចជាកាត់អស់ប្លង់មួយកន្លែង។ ហឹមម មានតែបណ្តោយមួយគ្រាសិនទៅ។
(ខ្ញុំពិតជាសប្បាយចិត្តណាស់ ដែលគេបានធ្វើឲ្យខ្ញុំដឹងថាគេក៏ខ្វល់ខ្វាយបារម្ភពីខ្ញុំដល់ថ្នាក់រត់មកសុំទោសខ្ញុំដល់ផ្ទះបែបនោះ។ ហើយខ្ញុំក៏រិតតែសប្បាយចិត្តខ្លាំងថែមទៀត ដែលគេបានតបតរស្នាមថើបមកខ្ញុំវិញដូចគ្នា។ វាដូចជាសញ្ញាមួយដែលចង់ប្រាប់ថា គេមិនបានស្អប់ខ្ញុំដូចជាអ្វីដែលខ្ញុំតែងតែគិតម្នាក់ឡើយ។ ហើយខ្ញុំក៏មិនព្រមលាក់អារម្មណ៍ខ្លួនឯងថាខ្ញុំស្រលាញ់គេពិតទៀតដែរ។ ខ្ញុំនឹងមិនចុះចាញ់ ទោះជាចំលើយរបស់គេនៅតែមិនមានចិត្ត ឬក៏ត្រូវគេបដិសេធយ៉ាងណាក៏ដោយ។ ខ្ញុំត្រូវតែសាកល្បងយកចិត្តគេឲ្យបាន)
(ថ្ងៃទី២១ ខែកក្កដា ឆ្នាំ ២០១៧... បងស្រលាញ់អូន)
(ពេលនេះម៉ោង ១២:៣០ យប់ នៅក្នុងបន្ទប់ដែលតែងតែមានអារម្មណ៍តែលតោល តែឥលូវបានប្រែក្លាយមកមានមនុស្សម្នាក់កំពុងតែដេកលង់លក់ ដោយមិនដឹងថាមានមនុស្សម្នាក់នេះកំពុងតែសំលឹងមើលគ្រប់ជ្រុងនៃតួខ្លួនគេឡើយ។ រាងកាយដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំឈ្លក់វង្វេងរហូតមិនខ្វល់ថាគេជាស្រី ឬក៏ប្រុស។ ដងខ្លួនដ៏ល្វត់ល្វន់របស់គេនៅតែតោងជាប់ខ្លួនប្រាណខ្ញុំ សំលេងស្រែកថ្ងួចថ្ងូរនៅតែលឹរណ្តំក្នុងត្រចៀកខ្ញុំនៅឡើយ។ ខ្ញុំមិនដែលងប់ងល់ក្នុងរឿងបែបនេះដល់មិនចង់ឃ្លាតចេញទៅណាឆ្ងាយពីគេខ្លាំងយ៉ាងនេះទេ ខ្ញុំពេញចិត្តនឹងមិនព្រមគ្រប់គ្រងអារម្មណ៍ខ្លួនឯង ហើយខ្ញុំក៏មិនដឹងត្រូវសោកស្តាយប៉ុណ្ណាដែរ បើខ្ញុំមិនបានសារភាពប្រាប់គេនៅថ្ងៃនេះ។ គេមិនមែនជាមនុស្សល្អអស្ចារ្យមកពីណាទេ ហើយក៏មិនមែនជាមនុស្សវិសេសវិសាលមកពីទិសណាដែរ តែគេគឺជាដង្ហើមសំរាប់ឲ្យខ្ញុំបានដកមកស្គាល់ជីវិតថ្មី។ ចាប់តាំងពីខ្ញុំបានជួបគេមក ខ្ញុំដឹងខ្លួនឯងច្បាស់ណាស់ថាខ្ញុំមិនបានដូចមុនទៀតឡើយ។ ចាប់តាំងពីយើងផ្តើមស្គាល់គ្នាមក ខ្ញុំក៏បានដឹងខ្លួនឯងច្បាស់ថាខ្ញុំជាអ្នកណា ត្រូវការអី ចង់បានអី ហើយរបស់ដែល
ខ្ញុំត្រូវការនៅពេលនេះគឺអូននេះហើយទូ។ បទពិសោធន៍ដែលបងបានជួបនៅពេលនេះបងមិនដឹងថាអ្វីដែលពួកយើងបានធ្វើជាមួយគ្នាមុននេះវាត្រូវ ឬក៏ខុសសំរាប់អនាគតរបស់យើងទេ។ បងគ្រាន់តែដឹងថាបងចង់ក្លាយជាមនុស្សប្រុសម្នាក់ដែលអាចនៅក្បែអូនគ្រប់ពេល បងចង់ក្លាយជាមនុស្សប្រុសតែម្នាក់ដែលអាចមើលថែអូន បងចង់ក្លាយជាមនុស្សប្រុសម្នាក់ដែលអាចទទួលការស្រលាញ់ពីអូន បងស្រលាញ់អូន) ទឹកភ្នែកខ្ញុំដូចចង់ចាប់ផ្តើមរលីងរលោងមកហើយ។ ខ្ញុំចាំបានយ៉ាងច្បាស់ថាថ្ងៃនោះជាថ្ងៃអី គឺជាថ្ងៃដែលខ្ញុំព្យាយាមធ្វើបាបបញ្ឈឺចិត្តគេយ៉ាងខ្លាំង ទាំងមិនដឹងឡើយថាគេបានស្រលាញ់ខ្ញុំខ្លាំងដល់ថ្នាក់នេះ។ ឲ្យអូនសុំទោសណា...
ក្នុងសៀវភៅបានរៀបរាប់រាល់ព្រឹត្តការណ៍ទាំងអស់ដែលបានកើតឡើងលើពួកយើងទាំង២ សូម្បីតែរឿងផ្ទៃក្នុងរបស់ពួកយើងក៏គេលួចសរសេរគ្មានសល់ដែរ។
(ពីមុនអូនគឺជាមនុស្សម្នាក់ដែលមានភាពអៀនខ្មាស់ច្រើន មិនថារឿងកាលពីយប់ដែលអូនមិនព្រមសូម្បីតែឲ្យបងមានឱកាសបានស្ទាបប៉ះបន្តិច។ និយាយទៅយប់ដំបូងរបស់ពួកយើងគឺមិនបានស្រស់បំព្រងដូចដែលបងបានគិតទេណា ក្នុងចិត្តបងចង់បង្កើតថ្ងៃនោះជាថ្ងៃដែលមានអត្ថន័យជាទីបំផុត។ តែមិនអីទេបងដឹងថាអូនប្រហែលមិនដែលជួបរឿងបែបនេះ ឬក៏មិនធ្លាប់បានធ្វើអ្វីៗបែបនោះ បងក៏សម្របសម្រួលខ្លួនឲ្យអូនបានសប្បាយចិត្ត ព្រោះបងចង់ឲ្យអូនមានអារម្មណ៍ថារឿងបែបនោះមិនមែនប្រើប្រាស់តែអារម្មណ៍របស់មនុស្សម្នាក់ទេ គឺបងចង់ឲ្យអូនមានសេចក្តីសុខរាល់ពេលដែលពួកយើងបាននៅជាមួយគ្នា។ អូនដឹងអត់ថា ចរិកលក្ខណៈរបស់អូនធ្វើឲ្យបងមានអារម្មណ៍ថាជាខ្លួនឯង១០០%រាល់ពេលដែលបាននៅក្បែ បងមិនចាំបាច់ខំប្រឹងរៀបរិករៀបពារ រៀបសម្តី ឬត្រូវលាក់បាំងអារម្មណ៍ដែលចង់ធ្វើជាម្ចាស់គ្រប់គ្រងអូនទេ។ បងចង់ឲ្យអូនមើលឃើញតែបងម្នាក់ក្នុងក្រសែភ្នែករបស់អូនតែប៉ុណ្ណោះ សូម្បីតែសិស្សច្បងដ៏ល្អរបស់អូនក៏បងមិនអាចទទួលយកបានដែរ។ ហើយវាក៏ជាមូលហេតុដែលបងត្រូវលប់សារទាំងអស់ដែលគេបានផ្ញើទៅអូនដែរ)
(ថ្ងៃនោះ ក្រោយពេលដែលបងបានដាក់អូនចុះនៅផ្ទះរួចហើយ ក្នុងពេលដែលបងកំពុងតែប្រញាប់បើកឡានទៅ Condo ដើម្បីទៅប្រមូលខោអាវត្រលប់មកគេងផ្ទះអូនវិញ បងក៏បានលឺសំលេងសារដែលមិនមែនចេញពីទូរស័ព្ទរបស់បង។ បងមិនបានចង់ចេះដឹងរឿងទូរស័ព្ទរបស់អូនទេ តែបើវាមានផលប៉ះពាល់ដល់ទំនាក់ទំនងរបស់យើងបងក៏មិនអាចបណ្តោយវាបានដែរ) គេសរសេរតែរឿងពាក់ពន្ធនឹងសាររបស់បងករុណា តែមិនបានសរសេរឡើយថាក្នុងសារនោះមានអត្ថន័យអ្វីខ្លះ។ ខ្ញុំក៏មិនចង់ចាប់អារម្មណ៍នឹងរឿងនោះទៀតដែរ ព្រោះតែវាគ្មានបានប្រយោជន៍ដល់ខ្ញុំទៀតទេ។ តែអ្វីដែលចាប់អារម្មណ៍ជាងនឹងទៅទៀតនោះគឺ ថ្ងៃតែមួយនោះគឺជាថ្ងៃដែលរឿងទំនាក់ទំនងរបស់យើងទាំង២បានបែកធ្លាយទៅដល់បងប្រុសតែម្នាក់របស់ខ្ញុំ។ ក្នុងសៀវភៅបានសរសេរងថា បងប្រុសរបស់ខ្ញុំបានដឹងតាំងពីថ្ងៃដែលគាត់លួចឈរមើលខ្ញុំហើយហ៊ាងថើបលាគ្នានៅក្នុងឡានមុខផ្ទះខ្ញុំមកម្ល៉េះ។ ហើយគាត់ក៏មិនទុកយូរនឹងចាប់សួររកចំលើយជាក់ស្តែងចេញពីមាត់របស់ហ៊ាងដែរ។ អូ.... គិតទៅរឿងគេហើយនិងហ៊ាបានឃុបឃិតគ្នាតាំងពីថ្ងៃដំបូងនៃទំនាក់ទំនងរបស់ខ្ញុំម្ល៉េះ។ តែមូលហេតុដែលគេមិនព្រមប្រាប់រឿងនេះដល់ខ្ញុំ ព្រោះតែជឿពាក្យហ៊ាដែលប្រាប់ថាគេនឹងទទួលរងសំពាធយ៉ាងខ្លាំង បើខ្ញុំដឹងថាហ៊ាដឹងរឿងនេះ។ ហឹសស សុខចិត្តទំលាក់បន្ទុកមកលើប្អូន ព្រោះតែចង់បានប្អូនថ្លៃផងហេ៎។
ទំព័រសន្លឹកសៀវភៅចេះតែរបើកទៅមុខជាបន្តបន្ទាប់ដែលបានសរសេរគ្រប់អារម្មណ៍របស់គេមានចំពោះខ្ញុំ ហើយក៏មានទាំងរឿងភ្នាល់គ្នារវាងគេហើយនិង បងយុទ្ធទៀតព្រោះគេមិនចង់មានឈ្មោះអ្នកណាដណ្តើមរបស់អ្នកណា ទើបគេប្រគល់គ្រប់យ៉ាងទុកឲ្យខ្ញុំជាអ្នកសំរេចចិត្ត។ គេព្រមឲ្យបងយុទ្ធប្រើគ្រប់វិធី ប្រើគ្រប់ពាក្យសំដី ដើម្បីបានសារភាពប្រាប់ខ្ញុំ ហើយគេក៏ចង់ដឹងដែរថាខ្ញុំនឹងផ្តល់ចំលើយច្បាស់លាស់ដល់បងយុទ្ធឬក៏អត់។ វាមិនមែនជាការសាកចិត្ត តែជាការធ្វើឲ្យមនុស្សម្ខាងទៀតមានការអស់ចិត្ត ព្រោះតែមិនចង់ឲ្យទំនាក់ទំនងរបស់យើង គេត្រូវមកបាត់បង់មិត្តដ៏ល្អរបស់គេតែម្នាក់ដែរ។ អស់ពីរឿងបងយុទ្ធទៅ នៅមានមនុស្សម្នាក់ទៀតដែលចូលមកពាក់ពន្ធក្នុងរឿងស្នេហារបស់យើង នោះគឺ ឡាវីន។ តែក្នុងនេះមិនបានរៀបរាប់ពីប្រវត្តអីរបស់នាងសូម្បីតែបន្តិច មានត្រឹមតែ
ពាក្យបងសុំទោសដែលគេមិនចង់ប្រាប់រឿងនេះមកខ្ញុំ។ (ឲ្យមានយ៉ាងមិច បើក្នុងសៀវភៅដែលមានឆ្លាក់ឈ្មោះរបស់នាងផ្ទាល់មិនមានរៀបរាប់អ្វីផង ក្រៅពីពាក្យថាកំហុស)។ តែយើងកុំមកចាប់អារម្មណ៍នឹងរឿងនេះអី ព្រោះព្រឹត្តការណ៍បន្ទាប់ដែលខ្ញុំសឹងតែមិនជឿ គឺរឿងដែលហ៊ាងដឹងថាខ្ញុំហើយនិងបងករុណាណាត់ជួបគ្នាដោយរបៀបណា។
(ថ្ងៃដែលខ្ញុំបានដឹងថា មនុស្សពិសេសតែម្នាក់របស់ខ្ញុំកំពុងតែបណ្តើរគ្នាចូលហាងបាយកាត់ថ្ងៃជាមួយនិងបុរសសរស្អាតម្នាក់ទាំងដែល គេទើបតែប្រាប់ខ្ញុំថាគេត្រូវទៅធ្វើកិច្ចការសាលានៅឯផ្ទះរបស់មិត្ត វាគឺជាឃ្លាកុហកដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំបាក់ទឹកចិត្តជាទីបំផុត ជាពិសេសវាគឺជាដំណឹងដែលបានលឺចេញពីមាត់មនុស្សស្រីដែលខ្ញុំមិនចង់សូម្បីតែឃើញមុខ។ នាងព្យាយាមទាក់ទងមកខ្ញុំជាច្រើនដងទាំងដែលខ្ញុំមិនចាប់អារម្មណ៍នឹងលើក រហូតដល់រូបភាពមួយបានលោតឡើងនៅក្នុងទូរស័ព្ទរបស់ខ្ញុំ គឺរូបភាពរបស់មនុស្សសំខាន់របស់ខ្ញុំកំពុងតែបណ្តើរគ្នាជាមនុស្សម្នាក់ ដែលខ្ញុំចាំយ៉ាងច្បាស់ថាជាមនុស្សដែលខ្ញុំស្អប់មុខជាទីបំផុត) ចាប់តាំងពីថ្ងៃដែលនាងបានដឹងពីទំនាក់ទំនងរវាងខ្ញុំហើយនិងហ៊ាងមក នាងបានចាប់ផ្តើមឲ្យគេតាមដានសកម្មភាពរបស់ខ្ញុំ គ្រប់ជំហាន ហើយថែមទាំងរកគ្រប់វិធីក្នុងការទាក់ទងទៅហ៊ាងដើម្បីបានប្រាប់ពីទង្វើររបស់ខ្ញុំ។
ទើបទុក្ខសោកក៏បានកើតមានឡើង កំហឹងដែលកប់ក្នុងជម្រៅចិត្តរបស់ហ៊ាងក៏ត្រូវបានជីកកកាយឡើង ធ្វើឲ្យគេនឹកទៅដល់ពាក្យកុហក ការបោកប្រាស់ ដែលធ្លាប់ទទួលបានកន្លងមកឲ្យវិលចូលមករុករានក្នុងចិត្តគេសារជាថ្មី។ ភាពខឹងសម្បារចូលមកគ្រប់គ្រងពេញខ្លួនគេ អ្វីតែម៉្យាងដែលគេត្រូវធ្វើ គឹមិនអាចនៅឈរស្ងៀមព្យាយាមធ្វើមិនដឹងមិនលឺដូចគ្រាមុនៗបានទៀតទេ គេមិនចង់ក្លាយទៅជាមនុស្សដែលមានតែការបាត់បង់ទៀតទេ។
(តែវិនាទីដែលអូនបានដួល ជាវិនាទីដែលបងតក់ស្លុតជាទីបំផុត បងមិននឹកស្មានឡើយថាបងអាចធ្វើបាបអូនដល់ថ្នាក់នោះ។ ហើយក៏ជាពេលដែលបងមានអារម្មណ៍ថាកំពុងតែបាត់បង់អូន មិនមែនដោយសារអ្នកណាចូល
មកដណ្តើម តែគឺជាខ្លួនបងដែលធ្វើឲ្យអូនឃ្លាតចេញទៅដោយខ្លួនឯង បងពិតជាសោកស្តាយនូវអ្វីដែលបងបានធ្វើទៅលើអូនខ្លាំងណាស់។)
(បងពិតជាមិនចង់ឃើញទឹកភ្នែកអូនស្រក់មកម្តងណាឡើយ បងចង់ឲ្យអូនមានតែស្នាមញញឹមដូចដែលគ្រួសារអូនតែងតែផ្តល់ឲ្យ។ បងអាចទទួលយកការខឹង ការមើលងាយពីអូនបានគ្រប់យ៉ាង តែបងមិនចង់ក្លាយទៅជាមនុស្សម្នាក់ដែលអូនស្អប់នោះទេ។ ពេលដែលអូនចាកចេញទៅជាមួយនឹងករុណានៅថ្ងៃនោះ ក្នុងខ្លួនបងដូចកំពុងតែត្រូវបាននរណាម្នាក់មកវាយតំ បងសំលឹងមើលមនុស្សជុំវិញខ្លួនរបស់បងដែលសំលឹងត្រលប់មកបងវិញដូចជាសត្វសាហាវឃោឃៅមួយក្បាលដែលមិនស្គាល់សូម្បីតែម្ចាស់របស់ខ្លួន) វាគឺជាពេលដែលខ្ញុំទទួលបានស្នាមដៅជាប់នឹងដៃមកទល់ពេលនេះ។ វាពិតជាអតិតកាលមួយដែលក្លាយជាមេរៀនបង្រៀនឲ្យគេចងចាំដល់សព្វថ្ងៃ។ កុំព្រោះតែដុំភ្លើងឆាបឆេះមួយឆាវរបស់យើងមកដុតបំផ្លាញមនុស្សជុំវិញខ្លួន។ រៀនធ្វើជាមនុស្សប្រើហេតុផលឲ្យបានច្រើនជាងប្រើកំហឹង តែរស់នៅជាមួយគេរាល់ថ្ងៃ ខ្ញុំមិនដែលទទួលបានកំហឹងទេ គឺមានតែកំលាំង។
ចំពោះខ្ញុំនោះវាគឺរឿងអាក្រក់ណាស់ទៅហើយ តែសំរាប់ហ៊ាងគេនៅមានរឿងគ្រាំគ្រាចិត្តបន្ថែមដោយឪពុករបស់គេទៀត។ ក្រោយពីដំណឹងការស្រលាញ់ភេទដូចគ្នារបស់ហ៊ាងបានលេចលឺទៅដល់ត្រចៀករបស់ប៉ាគេហើយ គម្រោងដែលត្រូវចាប់បង្ខំឲ្យមានការរៀបការរវាងហ៊ាងនិងឡាវីនក៏ត្រូវបានអនុវិត្ត។
ទឺតតតតតតត
“Awwwwww”
“ទូ.........” ព្រលឹងហ៊ាងហាក់ដូចហោះចេញពីខ្លួននៅពេលដែលគេបានឃើញសន្ទុះឡានបើកតំរុងទៅរកកូនខ្លាឃ្មុំដែលកំពុងតែដើរឆ្លងផ្លូវដោយមិនមើលឆ្វេងស្តាំ។
“អូនយ៉ាងមិចហើយ? ទូ អូនយ៉ាងមិចហើយ?” គេស្ទុះចាប់ទាញកូនខ្លាឃ្មុំឲ្យចេញផុតពីឡាន មកអោបឲ្យគេបាត់ភ័យ។
“ចង់ងាប់មែនហ៎ា ពួកអាក្មេងអស់នេះ”
“ទូ ទូកើតអីហ្នឹង?”
“ខ្ញុំ ខ្ញុំមិនអីទ...” ស្រាប់តែលេចចេញមុខករុណាមកម្នាក់ទៀត ដែលធ្វើឲ្យប៉បអាយរបស់យើងត្រូវទាញកូនខ្លាឃ្មុំទៅអោបម្តងទៀតដើម្បីបញ្ជាក់មិនចង់ឲ្យគេចូលមកជិត។
“បងភ័យណាស់ទូ អូនមានត្រូវអីអត់?”
“អឹសស លែងខ្ញុំទៅ ហើយកុំមកព្យាយាមធ្វើមិនដឹងរឿងអី” តែទូនិយាយទាំងរុញហ៊ាងចេញ ព្រោះតែគេដឹងថាហ៊ាងកំពុងតែចង់បញ្ឈឺករុណា។
“ឯងនៅចង់បានអីទៀត?”
“យើងចង់បានកូនខ្លាឃ្មុំយើងត្រលប់មកវិញ”
“តែយើងគ្មានថ្ងៃឲ្យទូ ទៅរងទុក្ខជាមួយឯងទៀតទេ” ហ៊ាងចាប់ផ្តើមទំលាក់ទឺកមុខចុះព្រោះតែវាជាចំនុចដែលគេត្រូវមកជួបនៅពេលនេះ។
“យើងក៏គ្មានថ្ងៃបាត់បង់ទូទៅដោយងាយដូចគ្នា” គេបានតាំងចិត្តនិយាយយ៉ាងមួសមុតទៅករុណាហើយ ក៏ដើរចាកចេញពីកន្លែងនោះ។ តែត្រលប់មិនទាន់ដល់ឡានផង ទូរស័ព្ទរបស់គេក៏រោទ៍ឡើង។
“អាឡូប៉ា?”
“មកផ្ទះឥលូវនេះ យើងមានការនិយាយជាមួយឯង” ពិតជាចម្លែកណាស់ដែលប៉ាសុខចិត្តចោលការងារមកយកពេលចង់ជួបគេទាំងថ្ងៃបែបនេះ។
ក្រោយពីបានទទួលបញ្ជាពីគាត់ហើយហ៊ាងក៏ប្រញាប់ត្រលប់ទៅផ្ទះភ្លាមៗ....
“ប៉ា? ប៉ាមានរឿងអីចង់និយាយជាមួយខ្ញុំ?” នៅក្នុងផ្ទះពេលនេះមិនមែនមានតែប៉ាហើយនិងម៉ាក់គេទេ គឺមានភ្ញៀវដែលគេមិនសូវជាចង់ជួបមុខប៉ុន្មានម្នាក់ទៀតមកអង្គុយចូលរួមដែរ។
“យើងចង់និយាយរឿងរៀបការរបស់ឯង”
“រៀបការ?” ខ្សែភ្នែកបាញ់ទៅរកឡាវីនភ្លាម ហើយក៏ឃើញស្នាមញញឹមរបស់នាងបាញ់មកឲ្យគេវិញដូចគ្នា។
“អឺ... រៀបការ តែមិនមែនជាមួយនឹងអាក្មេងប្រុសខុសភេទម្នាក់នោះទេ” ត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះ ហ៊ាងអាចដឹងយ៉ាងច្បាស់ទៅហើយថា ស្រីម្នាក់នេះមកនៅទីនេះដើម្បីអ្វី។ គេមិនបានតក់ស្លុត ឬភ័យព្រួយដែលមនុស្សក្នុងផ្ទះបានដឹងរឿងនេះទេ ព្រោះមិនថាគាត់ដឹងរឿងនេះពីអ្នកណា ក៏ចុងក្រោយហ៊ាងនៅតែប្រាប់គាត់ដដែរ។
“បើអញ្ចឹង ក៏គ្មានការរៀបការសំរាប់ខ្ញុំដែរ”
“បាន... ឯងមិនរៀបការក៏បាន តែឯងក៏គ្មានសិទ្ធរស់នៅក្នុងផ្ទះនេះទៀតដែរ”
“ប៉ា??”
“ឯងរើសទៅ រវាងការរៀបការជាមួយឡាវីន និងការវិចបង្វិចទៅនៅស្រុកក្រៅដោយគ្មានថ្ងៃត្រលប់មកវិញ ឯងពេញចិត្តមួយណា”
“ហេតុអីក៏ប៉ាត្រូវបង្ខំខ្ញុំ? ខ្ញុំមិនដែលជំទាស់សំណើររបស់ប៉ាម្តងណាឡើយ ហេតុអីក៏ប៉ាមិនអាចព្រមតាមសំណើររបស់ខ្ញុំម្តង”
“យើងអាចព្រមត្រឹមតែជម្រើស២ដែរយើងឲ្យឯងរើសតែប៉ុណ្ណោះ”
“ឬឯងចង់បានជំរើសឲ្យអាក្មេងម្នាក់នោះ...”
“បាន!!! ខ្ញុំព្រមរៀបការ” ហ៊ាងត្រូវចូលកាត់សំដីឪពុកគេភ្លាមព្រោះគេមិនចង់លឺជំរើសអ្វីដែលប៉ះពាល់ទៅដល់កូនខ្លាឃ្មុំរបស់គេឡើយ។ ហើយការយល់ព្រមនេះវាក៏គ្រាន់តែជាការធ្វើឲ្យស្ងប់ចិត្តគ្រប់គ្នាតែប៉ុណ្ណោះ។ ព្រោះបើគេមិនបាននៅទីនេះ គេប្រាកដជាគ្មានឱកាសបានតស៊ូក្នុងរឿងនេះទេ។
“ល្អ!! ចឹងជូនឡាវីនចេញទៅញ៉ាំបាយទៅ”
ទាំងនេះវាគឺជាការស្រមៃទៅតាមអត្ថន័យដែលហ៊ាងបានសរសេរចូលក្នុងសៀវភៅរបស់គេ។ អារម្មណ៍ដែលខ្ញុំទទួលបាននៅពេលនេះគឺដូចបានបង្ហាញឲ្យឃើញយ៉ាងច្បាស់នៅព្រឹត្តិការណ៍នៅថ្ងៃនោះ។ ខ្ញុំនៅចងចាំរូបភាពដែលហ៊ាងអង្គុយញ៉ាំបាយថ្ងៃជាមួយស្រីម្នាក់នោះជាមួយនឹងអាការៈធ្វើដូចជាស្និតស្នាលព្រោះតែមានការលមមើលពីជនស៊ីវិលរបស់ឪពុករបស់គេ។ នេះហើយគឺជាមូលហេតុដែលហ៊ាងត្រូវចាកចេញពីខ្ញុំដោយមិនបានរៀបរាប់ហេតុផល។
“ប៉ា? ប៉ា???” ក្រោយពីហេតុការណ៍នៅកន្លែងអាហាដ្ឋានបានកើតឡើងរួចមក និងក្រោយពីមិនបានបកស្រាយអ្វីដល់ទូទៀត។ វាក៏ដល់ចំនុចដែលហ៊ាងគេទ្រាំលែងបានទៀតដែរ ហើយគេក៏មិនអាចបណ្តោយឲ្យការ
ស្អប់របស់ទូចេះតែកើនឡើងទៅរហូតដូចគ្នា។ បើជំរើសមួយណាក៏គេនៅតែមិនអាចបានស្រលាញ់គ្នាដដែរ គេសុខចិត្តជ្រើសយកជម្រើសដែលអាចធ្វើឲ្យគេបានរស់នៅជាមួយមនុស្សដែលគេស្រលាញ់វិញល្អជាង។
“ម៉ាក់ឯណាប៉ា?” ក្នុងផ្ទះគឺមានតែម្តាយរបស់គេតែប៉ុណ្ណោះ។
“ប៉ា ឯងចេញទៅក្រៅហើយ” មិនបង្អង់យូរគេក៏ចាប់ទាញយកទូរស័ព្ទចេញតេររកឪពុកគេភ្លាមៗ
“អាឡូប៉ា..”
“យ៉ាងមិច? បាយថ្ងៃស៊ីតែ២នាក់មិនឆ្ងាញ់ហេ៎?”
“ចាប់ពីថ្ងៃនេះទៅ គ្មានឱកាសបានទៅបាយជាមួយស្រីម្នាក់ទៀតឡើយ”
“ឯងចង់មានន័យយ៉ាងមិច?”
“គឺ ខ្ញុំនឹងរើសយកការទៅរួមរស់ជាមួយមនុស្សដែលខ្ញុំស្រលាញ់...”
“ឯងហ៊ានហេ៎? ឬក៏ឯងមិនខ្លាចវាងាប់ទេ?”
“ចុះប៉ាហ៊ានព្រមឲ្យកូនប្រុសតែម្នាក់របស់ប៉ាស្លាប់ទៅតាមគេឫអត់?”
“អាហ៊ាង!!!!!” សម្រែកសត្វតោលឺខ្ទរចេញពីខ្សែទូរស័ព្ទម្ខាងទៀត លាន់ទ្រហឹងពេញក្នុងត្រចៀករបស់ហ៊ាង។
“ហែងចង់សាកជាមួយអញហេ៎?”
“បាទ បើប៉ាមិនស្តាយកូនដូចជាខ្ញុំ ខ្ញុំក៏មិនស្តាយជីវិតនឹងតាមការពារមនុស្សដែលខ្ញុំស្រលាញ់ដែរ”
ទឺតៗៗៗៗ
នេះគឺជារឿងហេតុដែលពួកខ្ញុំបានរស់នៅជាមួយគ្នា ទាំងដែលខ្ញុំមិនធ្លាប់បានដឹងថាជាការរស់នៅដោយពោរពេញទៅដោយគ្រោះថ្នាក់គ្រប់ជំហាន។ ក្នុងពេលតែមួយ ខ្ញុំត្រូវបានមនុស្សលួចតាមដានរហូតដល់ទៅ៣នាក់
១. ឡាវីន
២. ឪពុករបស់ហ៊ាង
៣......
“អាឡូជំរាបសួរបងសត្យា”
“បាទ ជំរាបសួរហ៊ាង”
“តេរមកបងមានការអីដែរ?”
“ខ្ញុំមានរឿងចង់រំខានបងបន្តិច”
“និយាយមក”
“ខ្ញុំចង់ឲ្យបងចាប់លេខទូរស័ព្ទឲ្យខ្ញុំមួយ”
“លេខអ្នកណា?”
“សង្សារ”
“មិនល្អទេដឹង? វាដូចមិនសូវសមណាហ៊ាង”
“ល្អបំផុតនៅពេលនេះ ខ្ញុំចង់តាមដាន និងដឹងគ្រប់កន្លែងដែលគេនៅព្រោះគេអាចមានគ្រោះថ្នាក់បានគ្រប់ពេល”
“មានរឿងអី? ស្តាប់ទៅដូចខ្លាំងក្លាម៉េស?”
“ប៉ាខ្ញុំ គាត់កំពុងតែចង់បំបែកពួកខ្ញុំ”
“លោកអ៊ុំ? ហេតុអីទៅ?”
“ព្រោះគេជាមនុស្សប្រុសដែលគាត់មិនពេញចិត្តឲ្យខ្ញុំស្រលាញ់”
“ហ៊ាង??? ហ៊ាងចង់ប្រាប់បងថា ហ៊ាងស្រលាញ់មនុស្សប្រុសមែន?”
“បាទបង គេគឺជាមនុស្សប្រុសម្នាក់គត់តែម្នាក់ដែលខ្ញុំស្រលាញ់”
“ហឹមមម”
“បងសត្យា... សូមបងជួយខ្ញុំម្តងទៅ”
“អឹមម ចាំបងសាកល្បងទាក់ទងទៅមិត្តបងដែលគេធ្លាប់ធ្វើរឿងនេះសិន។ តែបងមិនធានាថាបានឬអត់ទេ ព្រោះរឿងចឹងៗទាល់តែមានការចាំបាច់ខ្លាំងទើបគេធ្វើ”
“យ៉ាងមិចក៏បានដែរបង សុំត្រឹមតែបងព្រមជួយ”
“បាទ បងនឹងព្យាយាម”
“អរគុណបង ចាំខ្ញុំផ្ញើលេខទូរស័ព្ទគេទៅឲ្យ”
“អូខេអូន”
“បាទ ជំរាបលាបង”
ហើយនេះគឺជាមូលហេតុដែលគេអាចទៅតាមសុំទោសខ្ញុំដល់់ផ្ទះលោកយាយរបស់បងយុទ្ធ។ ហើយក៏ដោយសារតែការសំរេចចិត្តរបស់គេបែបនេះទើបគេត្រូវសុំការពិភាក្សាគ្នាតែ២នាក់ជាមួយបងយុទ្ធ ព្រោះតែនៅមិនទាន់ប្រាកដចិត្តថាបើខ្ញុំដឹងរឿងនេះ តើខ្ញុំនិងមានប្រតិកម្មយ៉ាងណា។ គេគិតគ្រប់សព្វ គេព្យាយាមធ្វើគ្រប់រឿងពីក្រោយខ្នងខ្ញុំតែម្នាក់ឯង ព្រោះតែគេខ្លាច គេខ្លាចការពិតដែលខ្ញុំបានដឹងហើយខ្ញុំនឹងដើរចេញពីគេ។ គេតែងតែត្រៀមខ្លួនក្រោកឈរប្រឆាំងជាមួយឪពុកខ្លួនរាល់ពេលមានហេតុការណ៍មិនប្រក្រតីណាមួយបំរុងនឹងកើតមកលើខ្ញុំ មានពេលខ្លះគេក៏ហត់ តែរាល់ពេលគេហត់គេតែងតែទន្ទេញឈ្មោះខ្ញុំក្នុងចិត្តដើម្បីឲ្យកំលាំងចិត្តគេមានឡើងវិញ គេថែមទាំងលួចយំអាណិតខ្ញុំដែលត្រូវគេបង្ខំឲ្យចាកចេញពីគ្រួសារដែលខ្ញុំស្រលាញ់បំផុតដើម្បីសេចក្តីត្រូវការរបស់គេ ដោយមិនបានសួរខ្ញុំមួយម៉ាត់ថាខ្ញុំពិតជាសប្បាយចិត្តនឹងធ្វើវាបន្តទៅទៀតដែរឬទេ បើខ្ញុំបានដឹងដើមហេតុក្នុងរឿងនេះ។ ចាប់តាំងពីថ្ងៃដែលគេសំរេចចិត្តជ្រើសរើសផ្លូវរួមរស់ជាមួយខ្ញុំមក ជីវិតដែលធ្លាប់តែសំបូរហូរហៀររបស់គេត្រូវបានផ្លាស់ប្តូរសឹងតែ៣៦០ដឺក្រេ។ គ្រប់យ៉ាងក្នុងការរស់នៅរបស់គេត្រូវបានកាត់ផ្តាច់ស្ទើរតែគ្មានសល់ លើកលែងតែខុនដូរ ឡាន លុយមួយចំនួន និងរបស់ដែលគេបានមកដោយការដោះដូរជាមួយប៉ារបស់គេកន្លងមកតែប៉ុណ្ណោះ។ រយៈ
ពេលដែលខ្ញុំបានចេញទៅរស់នៅជាមួយគេ គេមិនដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំស្គាល់ឡើយពាក្យថាលំបាកព្រោះតែគេទ្រាំសុខចិត្តលំបាកតែម្នាក់ឯង។
“សឺតតត.. សឺត” ខ្ញុំកាន់តែអាន ខ្ញុំកាន់តែមានអារម្មណ៍ថាស្នេហារបស់យើងមួយនេះ ខ្ញុំមិនដែលបានខំប្រឹងព្យាយាមពុះពារសូម្បីតែមួយភាគនៃការខំប្រឹងរបស់ហ៊ាងឡើយ។ ខ្ញុំតែងតែគិតខុស ខ្ញុំតែងតែរករឿង ខ្ញុំតែងតែសាងបញ្ហាដល់គេ ហើយសូម្បីតែជម្រៅចិត្តគេយ៉ាងមិចខ្លះក៏ខ្ញុំស្ទើរតែមិនដឹងដែរ។
ក្រាកកកកក.....
“ផេនដា??”.............