រឿង ច័ន្ទអាប់រស្មី

ច័ន្ទអាប់រស្មី

Khmrt Novel69

          ការកំសាកមិនត្រឹមតែធ្វើអោយអ្នកបរាជ័យក្នុងការងារនោះទេ វាថែមទាំងធ្វើអោយយើងត្រូវបាត់បង់មនុស្សជាទីស្រលាញ់។​ ដើម្បីយកជ័យជំនះលើកិច្ចការទាំងឡាយ ការយកឈ្នះលើភាពភ័យខ្លាចគឺជាជំហានដំបូងបង្អស់។មនុស្សទាំងឡាយតែងតែ បន់ស្រន់ដើម្បីគេចវេសពីក្តីវិនាស ព្រោះការបរាជ័យទាំងឡាយតែងតែនាំមកនូវការឈឺចាប់​​និងវិប្បដិសារីយ៍ដែលគ្មានថ្ងៃនឹងបកក្រោយដើម្បីជួសជុលនៅអ្វីដែលបានកន្លងហួសបានឡើយ។​អតីតគ្រាន់តែជាការចង់ចាំ​​ អនាគតគ្រាន់តែក្តីស្រមៃ​ អ្វីដែលសំខាន់គឺបច្ចុប្បន្នបើយើងមិនចេះចាប់ឪកាសទេវានឹងក្លាយជាវិប្បដិសារឺនៅថ្ងៃអនាគតទៀតជាមិនខាន។

តួយ៉ាងដូចជាបុរសម្នាក់​ឈ្មោះចិន្តាជាសិស្សនៅពុទ្ធិកសាកលវិទ្យាល័យព្រះសីហនុរាជ​សាខាខេត្តដំបងបន្ទាប់ពីរូបគេបានប្រលងជាប់មធ្យមសិក្សាទុតិយភូមិរួចមករូបគេក៏បានចូលរៀននៅសាលាពុទ្ធិកសលវិទ្យាល័យសាលាខេត្តបាត់ដំបង។ បន្ទាប់ពីបានសិក្សាជាច្រើនខែរួចមក រូបគេបានមានចិត្ត​ប្រតិព័ទ្ធលើនារីម្នាក់ដែលជាមិត្តរួមថ្នាក់របស់គេ ឈ្មោះ​ពិសី។​ ពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ ទំនាក់ទំនងចិន្តានិងពីសីកាន់តែជិតស្និទ្ធ​ ក៏ប៉ុន្តែពួកគេនៅតែស្ថិតក្នុងរង្វង់ជាមិត្តភត្តិតែប៉ុណ្ណោះ។​

ទោះបីជាយ៉ាងនេះក្កី ក៏ភាគីទាំងពីរ​(ចិន្តា​និង​ពិសី)បានទទួលក្តីស្រឡាញ់ដោយអារម្មណ៍តាម

រយះក្រសែភ្នែក ការខ្វល់ខ្វាយនិងសកម្មភាពខាងក្រៅជាច្រើនដែលបានឆ្លុះបង្ហាញពីដួងចិត្តខាងក្នុង។​ យ៉ាងណាក៏ដោយ អ្នកទាំងពីរនៅតែមានមន្ទិលសង្ស័យរាងខ្លួនព្រោះតែគ្មាននរណាម្នាក់ផ្តើមសារភាពមុនដោយសារតែភាពខ្មាសអៀន

មិនហ៊ានបានសារភាពអំពីរឿងមួយនេះទេ។

ចំពោះចិន្តាតែងតែចិញ្ចឹមចិត្តរង់ចាំឪកាសសារភាពដើម្បីបើកបង្ហាញពីក្ដីស្រលាញ់របស់ខ្លូនចំពោះពិសីជានិច្ច។

រៀងរាល់រាត្រី ចិន្តាតែងតែនឹកដល់ពិសីជានិច្ច មុខចូលដំណេករូបគេតែងនឹកស្រមៃដល់ពិសីជាមនុស្សចុងក្រោយបង្អស់  ពេលភ្ញាក់ពីដំណេកតែងតែនឹកស្រមៃដល់ចិន្តាមុនគេបង្អស់។

​រាត្រីមួយនោះ ខណះពេលដែលរូបគេកំពុងតែមើលមេរៀន​ ដោយចិត្តនឹករលឹកដល់ពិសីពេក រូបគេក៏បានសរសេរថា(​ ពិសី!​​​ ខ្ញុំស្រលាញ់អ្នកខ្លាំងណាស់ ខ្ញុំនឹកអ្នកខ្លាំងណាស់) រួចហើយក៏សៀតចូលក្នុងសៀវភៅមេរៀន​ក្រោយមកទៀតក៏ចូលកេងទៅ។ ធម្មតាបុប្ផាក្រអូបស្អាតតែងតែជាទីប្រាថ្នានៃសត្វកណ្លង់ទាំងពួង យ៉ាងណាមិញ នារីដ៏ស្រស់ស្អាតមានតម្លៃតែង

ជាទីប្រាថ្នានៃបុរសទាំងឡាយក៏យ៉ាងនោះដែរ។ចំពោះពិសីមិនមែនមានតែចិន្តាម្នាក់ទេដែលបានលង់ចិត្តស្រលាញ់នាង មានបុរសម្នាក់ទៀតឈ្មោះសម្បត្តិក៏បានធ្លាក់ក្នុងអន្លុងស្នេហ៍នាងដែរ។​ សម្បត្តិតែងតែបង្កើតឪកាសជានិច្ចដើម្បីបាននៅក្បែរនិងសន្ទនាជាមួយពិសីដោយក្តីក្លាហាន ដើម្បីទទូលបានការស្រលាញ់ពីពិសី។

តែជាអកុសល​បុរសដែលជារាជបុត្រក្នុងដួងចិត្តពិសីគឺជាចិន្តាតែម្នាក់គត់ នាងតែងតែទន្ទឹងរង់ចាំថ្ងៃដែល

ចិន្តាសារភាពស្នេហ៍ប្រាប់ថាស្រលាញ់ខ្លួនចេញពីបបូររបស់គាត់ ។ ការរង់ចាំរបស់នាងពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃបានត្រឹមតែការខកចិត្តដូច្នេះហើយការសង្ស័យក៏បានកើតចំពោះនាង នាងតែងតែសួរខ្លួនឯងថា “ហេតុអ្វីបានជាគេមិនព្រមសារភាពឬមួយវាជាការគិតតែម្នាក់ឯងរបស់ខ្ញុំទេ?”

នាងធ្វើអោយនាងមិនអស់ចិត្តទាល់តែសោះ។​​ ខណះពេលដែលសម្បត្តិកំពុងតែព្យាយាមចូលខ្លួនមកបង្កើតភ្លើងស្នេហ៍ជាមួយខ្លួននោះ ដូចមានស្លោកបុរាណលោកពោលថា ស្នេហ៍មិនឈ្នះស្និត មួយទៀតគេនិយាយថា ព្យាយាមគង់បានសម្រេច ត្រូវតែមានសង្ឃឹមឬឆន្ទះ ពេលដែលយើងមានសង្ឃឹមយើងនិងព្យាយាម កាលយើងព្យាយាម​ ប្រាដកជាបានជោគជ័យជាមិនខាន ហេតុដូច្នេះហើយធ្វើអោយចិត្តពិសីបានងាក​រេទោទន់ទៅរកសម្បត្តិ តែទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយពិសីនៅតែស្រលាញ់​ចិន្តា​ ចិន្តានៅតែជាជម្រើសទីមួយរបស់នាង។​ តែមិនយូប៉ុន្មានសម្បត្តិក៏បានសម្រេចចិត្តសារភាព

ប្រាប់ថាស្រលាញ់នាង​ តែរូបនាងបានសុំពេលមួយរយះសម្រាប់គិតពិចារណាមុននឹងឆ្លើយតបទៅកាន់សម្បត្តិ ការសុំពន្យាពេលរបស់ពិសីគ្រាន់តែចង់ទុកពេលអោយចិន្តា​ ក្រែងលោថ្ងៃណាមួយចិន្តាអាចនឹងសុំស្រលាញ់ខ្លួន ហើយនាងក៏បាននិយាយប្រាប់ទៅសម្បត្តិថា”ខ្ញុំសុំពេលគិតសិនណាបង   ​សង្ឃឹមថាយើងនៅតែជាមិត្តភ័ក្តិដ៏ល្អនិងគ្នាដូចដើមណា បើទោះបីជាលទ្ធផលយ៉ាងណាក៏ដោយ សន្យាមកណា“។ សម្បត្តិក៏យល់ព្រមទាំងទឹកមុខញញឹម ដោយបង្ហាញពីការធូស្រាលក្នុងអារម្មណ៍ដែលបានបង្ហាញការពិតចេញទៅកាន់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់ដែបានលាក់ទុកអស់កាលជាយូមកហើយនោះ។ចំណែកឯចិន្តាវិញ ពេលបានឃើញទំនាក់ទំនងរវាងពិសីនិងសម្បត្តិ​រូបគេក៏បានដកខ្លួនចេញព្រោះគេដឹងខ្លួនឯងច្បាស់ថា​ អ្វីគ្រប់យ៉ាងគ្រាន់

តែជាក្តីស្រមៃតែប៉ុណ្ណោះ មិនអាចធ្វើអោយក្លាយជាការពិតបានឡើយ។ ក្តីស្រលាញ់ដែលមានចំពោះ

ពិសីយ៉ាងមហិមា បានត្រឹមតែអោបក្រសោបទុកក្នុងចិត្តតែម្នាក់ឯង មិនអាចហាស្តីចេញបានដោយសារ

តែចិន្តាក្រ ណាមួយខ្លាចត្រូវបរាជ័យត្រូវបាត់បងសូម្បីតែមិត្តភាពពេលគេបដិសេដ។ គេក៏បានគិតថាបើសារភាពហើយត្រូវ

បាត់បង់មិត្តភក្តិនោះគេមិនអាចទទួលយកបានឡើយ គេមិនចង់បាត់ស្មាមញញឹមរបស់ពិសី គ្រាន់តែ

ឃើញស្មាមញញឹមរបស់នាង រូបគេមានអារម្មណ៍ថាគ្រប់គ្រាន់ស្កប់ស្កល់ហើយ។ ម្យ៉ាងទៀតនៅពេលដែលរូបគេរៀនចប់ឆ្នាំមូលដ្ឋាននៅ

សីហនុរាជហើយ គេនិងប្តូរទៅសិក្សានៅខេត្តសៀមរាបបន្តវិញ ដើម្បីស្វេងរកការងារធ្វើផង

ព្រោះមានការងារច្រើន អាចធ្វើអោយចិន្តារៀនផង ធ្វើការងារផងដើម្បីរកប្រាក់កាត់បន្ថយការចំណាយរបស់គ្រួសារគាត់ក្រោយពីមានការចង្អុលបង្ហាញពីមិត្តភក្តិរបស់គេនៅទីនោះមក។

ពេលវេលាចេះតែកន្លងទៅ ដោយមិនរង់ចាំបុគ្គលណាម្នាក់ឡើយ ពិសីដែលបានសុំពេលគិតមិនឆ្លើយតបពី

ការសុំស្រលាញ់របស់សម្បត្តិ​នោះ បានធ្វើអោយនាងកាន់តែអស់សង្ឃឹមពីការរងចាំពីសំណាក់ចិន្តា នាងក៏បានគិតពិចារណាថា”ប្រហែលជាចិន្តាមិនបានស្រលាញ់ខ្ញុំដូចអ្វីដែលខ្ញុំបានគិតនោះទេ វាគ្រាន់តែជាការគិតស្រមៃរបស់តែខ្ញុំម្នាក់ឯងទេ​។​ ណ្ហើចុះ! ខ្ញុំគួរតែឈប់គិតពីគេទៀតទៅ ខ្ញុំគួរតែអោយតម្លៃចំពោះអ្នកដែលបានស្រលាញ់ខ្ញុំវិញ “។ មិនយូរ

ប៉ុន្មាន ពិសីក៏បានយល់ព្រមទទួលក្តីស្រលាញ់ពីសម្បត្តិ ពួកគេក៏បានក្លាយជាសង្សារនិងគ្នា។ ទោះ

ជាយ៉ាងនេះក្តី  ពីសីមិនទាន់​​​​អស់ចិត្តស្រលាញ់ពីចិន្តានៅឡើយទេ តែចាប់ពីពេលនោះទៅទំនាក់ទំនងរបស់ពួកគេមាន

ព្រំដែនអាចត្រឹមតែជាមិត្តភត្តិតែប៉ុណ្ណោះជាមិត្តភក្តិមួយដែលមានជម្រៅលើសមិត្តណាទាំងអស់ ពួកគេទាំងពីរតែងតែជួយកិច្ចការងារគ្នាទៅវិញទៅ ក្នុងនាមជា

លក្យាណមិត្ត ជាមិត្តភាពមួយដ៏ផ្អែមល្ហែមព្រោះតែការលះបង់អោយគ្នា ដោយគ្មានសំលឹងឃើញពីផលប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួនឡើយ ដូចទ្រឹស្តីមួយគេលើកឡើងថា “ក្នុងទំនាក់ទំនងណាក៏ដោយបើកាលណាភាគីម្ខាងគិតតែពីកេញប្រវ័ញ្ចចង់បានពីភាគីម្ខាងទៀតនោះ ទំនាក់ទំនងនោះនិងប្រេះស្រាំមានរស់ជាតិល្វីជូចត់មិនខាន តែបើកាន់តែលះបង់អោយគ្នាទៅវិញទៅមកនោះ ទំនាក់ទំនងនោះកាន់ស្អិតរមួតផ្អែមរហែមជាមិនខាន “។

          ថ្ងៃប្រលងឆមាសទីពីរជិតឈានចូលមកដល់ សមណនិស្សិតនិងនិស្សិតទាំងឡាយបានត្រៀមមេរៀនរៀងខ្លួន

ដើម្បីប្រលងបញ្ចប់ឆ្នាំ។ ចំណែកឯពីសីវីញ ថ្ងៃមួយនោះ គេបានសុំខ្ចីសៀវភៅពីចិន្តាដើម្បីចម្លងមេរៀនទុកមើលមេរៀនត្រៀមការប្រលងដូច

និស្សិតដ៏ទៃទៀតដែរ ខណះពេលដែលនាងកំពុងតែចម្លងមេរៀនពីសៀវភៅរបស់ចិន្តានោះ ស្រាប់តែនាងបានប្រទះឃើញក្រដាសមួយសន្លឹក

ដែលសរសេរដោយចិន្តារៀបរាប់ថា”ពិសី!​​​ ខ្ញុំស្រលាញ់អ្នកខ្លាំងណាស់ ខ្ញុំនឹកអ្នកខ្លាំងណាស់“

បត់ទុកក្នុងសៀវភៅ។ ពេលនោះដែរ នាងភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង ព្រោះអ្វីដែលនាងបានរងចាំចង់ដឹងជាយូរណាស់មកហើយនោះ

ហេតុអ្វីបានជាត្រូវមកដឹងនៅពេលនេះទៅវិញ។ នាងបានត្រឹមតែអង្គុយសម្រក់ទឹកភ្នែកនិកហួសចិត្តស្តាយក្រោយចំពោះ

អ្វីដែលនាងបានដឹងនៅពេលនេះ វាពិតជាយឺតពេលពេកហើយ ហូសពេលហើយដែលត្រូវដឹងដំណឹងនេះ ព្រោះពេលនេះនាងមានបុរស

ផ្សេងក្នុងបេះដូងនាងហើយ។ ថ្ងៃបន្ទាប់ ពិសីបានយក

សៀវភៅមកសងអោយចិន្តាវិញ នៅពេលដែលពួកគេជួបគ្នា ពិសីបានហុចសៀវភៅដោយ

កែវភ្នែកទាំងគូររលីងរលោងដោយទឹកនេត្រាហាក់បង្ហាញពីការឈឺចាប់ដែលមិនអាចហាស្តី

តាមវាចា ដែលមានរឿងរ៉ាវជាច្រើនបានកប់ក្នុងជម្រៅដួងចិត្តខាងក្នុង​ តែបានត្រឹមតែនិយាយពាក្យថាអរគុណសម្រាប់ការអោយខ្ចីសៀវភៅទាំងក្តុកក្តុលក្នុងចិត្ត។រីឯចិន្តាបានដឹងថាពិសីបានឃើញអ្វីដែលខ្លួនសរសេរក្នុងក្រដាសដែលបានរៀបរាប់ពីការស្រលាញ់របស់ខ្លូនចំពោះពិសីនោះ រូបគេមានការខ្មាសអៀនយ៉ាងខ្លាំង តែខំធ្វើជាធម្មតាខំញញឹមទាំងក្តុកក្តួល ដោយមិនហ៊ានសំលឹងមើលមុខពិសីចំឡើយខំទប់ដំណក់ទឹកភ្នែក​ដែលជោរជន់រុញច្រានដោយដោយទុក្ខសោកព្រោះខ្លួននឹងឃ្លាតចាកពីពិសី ហើយក៏បានឆ្លើយតបទៅពិសីវិញថា”មិនអីទេ! “ទាំងអួលដើមកញ័រមាត់​ ហើយក៏បន្ថែមទៀតថា”ខ្ញុំនិងប្តូរ​សាលាទៅរៀនបន្តនៅខេត្តសៀមរាបជាមួយមិត្តភក្តិហើយ ព្រោះទីនោះសំបូរការងារ ដូច្នេះហើយខ្ញុំអាចធ្វើការងារផងរៀនផងដើម្បីបានបទពិសោធន៍និងថវិកាខ្លះផ្គត់ផ្គងការសិក្សារបស់ខ្ញុំដែលអាចបន្ធូរការចំនាយរបស់គ្រួសារខ្ញុំ  ពេលដែលខ្ញុំនឹកពិសីឯងខ្ញុំនិងឆាត

ឬក៏ខលមកលែងមិនខាន កុំភ្លេចគ្នាអោយសោះណា​ “។ ពិសីក្រោយពីបានឭថាចិន្តាត្រូវប្តូទៅសៀមរាប

នោះកាន់តែធ្វើអោយនាងរន្ធត់យ៉ាងខ្លាំង ក្នុងចិត្តពិតជាចង់ហាមឃាត់ តែមិនអាចហាមាត់និយាយបាន ខ្លាចការនិយាយរបស់ខ្លួនធ្វើអោយចិន្តាកាន់តែឈឺចាប់ចំពោះការចាកចេញទៅកាន់ខេត្តសៀមរាប បើទោះបីជាចងហាមឃាត់យ៉ាងណាក៏ដោយ បានត្រឹមតែនិយាយថា”បងទៅចុះ ជូនពរអោយបងជោគជ័យគ្រប់ភារកិច្ច ជួបតែមនុស្សល្អ និង សំណាងល្អគ្រប់ពេលវេលាណាបង “។ ចិន្តាក៏បានតបវិញថា​ “ពិសីឯក៏ចឹងដែរ ថែរក្សាខ្លួនផង

មានពេល ពួកយើងនិងជួបគ្នាទៀត លាសិនហើសូមអោយការប្រលងឆមាសរបស់យើងខាងមុខនេះប្រព្រឹត្តទៅដោយរលូត”។

រួចហើយណា ចិន្តាក៏បានត្រឡប់ទៅផ្ទះរបស់ខ្លួនទាំង

ចិត្តមិនចង់បែក ដើរចេញទាំងមិនងាកក្រោយឡើយ ព្រោះតែចង់លាក់ដំណក់ទឹកភ្នែកដែលបានធ្លាក់ចុះ

កុំអោយពិសីឃើញនិងបង្ហាញពីភាពរឹងមាំរបស់ខ្លួន ដោយចង់បង្ហាញទៅកាន់ពិសីថាខ្លួនមិនអីទេ។ប៉ុន្តែពិសីបានដឹងនិងយល់ពីអារម្មណ៍របស់ចិន្តា​ ពេលវេលានៃការជួបគ្នាពិតជាលឿនណាស់ គ្រប់យ៉ាងគឺស្ថិតនៅលើពេលវេលាជាអ្នកកំ

ណត់ទាំងអស់ បើទោះបីជាការបែកគ្នាវានាំអោយមានការឈឺចាប់ក៏ដោយ ពួកគេទាំងពីរមានអារម្មណ៍

ថាសំណាងដែលបានស្គាល់គ្នាព្រោះពួកគេបានទទួលនូវប្រយោជន៍ជាច្រើនអនេកនិងការចែករំលែកចំណេះដឹងនិងបទពិសោធន៍ជាច្រើនអោយគ្នា

ទៅវិញទៅមក។ ការប្រលងឆមាសរបស់ពួកគេបានប្រព្រឹត្តទៅយ៉ាងរលូន ចិន្តាក៏បានចាកចេញទៅកាន់ខេត្តសៀមរាបដោយមិនបានប្រាប់ពីសីទៀតឡើយ កុំអោយនាងមានអារម្មណ៍កាន់តែតានតឹង។

ការមើលងាយពីសមត្ថភាពខ្លួនឯងដោយមិនបានប្រឹងអោយអស់ពីសមត្ថភាពនិងការកំសាករុញរាជាហេតុនាំអោយបរាជ័យក្នុងកិច្ចការទាំងឡាយ។

                                                                                និពន្ធដោយ ឃុន គារ៉ុង

ចប់