រឿង ម្ចាស់គ្រោងបេះដូង​ (សៀវភៅកំណត់ហេតុ.......) ភាគ៣​(ភាគបញ្ចប់)

រឿង ម្ចាស់គ្រោងបេះដូង​ (សៀវភៅកំណត់ហេតុ.......)

ភាគ៣​(ភាគបញ្ចប់)

និពន្ធដោយ Pii Chhay

#Khmer_Novel69

ក្នុងបន្ទប់ដេកដែលមានហ៊ាងកំពុងតែដេករងចាំកូនខ្លាឃ្មុំគេត្រលប់មកវិញ......(ការនិយាយរបស់ហ៊ាង)
ទិក.. ទិក.. ទិក សំឡេងត្រនិចនាឡិកា....
ម៉ោង១២:៣០នាទីយប់
“ចុំ... ចង់នៅមើលឲ្យអស់មួយទូមែនហ្នឹង?”
“មួយម៉ោងជាងហើយនៅមិនទាន់មកវិញទៀត” ខ្ញុំក្រោកទៅងូតទឹកផ្លាស់ឈុតដេកមើលទូរទស្សន៍ជាងមួយម៉ោងទៅហើយ តែម៉ែអាតឿនិងអាតឿមិនទាន់មកវិញទៀត តិចដេកលក់ក្នុងនោះទេដឹង។ គិតថាមិនចង់ទៅរញ៉េរញ៉ៃ ចង់ឲ្យមានពេលមើលឲ្យបានស្រួលតែនេះដូចចង់លើសហើយ។ អត់បានទេ ទៅអូសមកដេកវិញសិន ចាំស្អែកចាំឲ្យមើលបន្តទៀត។
ក្រាកកកកកក ខ្ញុំបើកទ្វារតិចៗដើម្បីចង់ដឹងថាគាត់កំពុងតែធ្វើអី ហើយក៏ឃើញគាត់នៅអង្គុយឈ្ងោកមុខនឹងសៀវភៅ។
“ផេនដា...??”
“សឺតត ហឺតតៗ បងភ្ញាក់ហើយហ៎?”
“អូនកើតអីហ្នឹង?”
“អត់អីទេ”
“អត់អី មិចបានអូនយំហ៎ា?” ខ្ញុំប្រញាប់ដើរទៅរកប្រពន្ធនិងកូននៅឯសាឡុងយ៉ាងលឿនព្រោះអ្វីដែលខ្ញុំគិតគឺវាកើតឡើងមែន។ ខ្ញុំមិនគួរណាបណ្តោយឲ្យគេមកអង្គុយអានសៀវភៅកំណត់ហេតុអស់ ទាំងនេះម្នាក់ឯងសោះ។ ជាការពិតណាស់ កូនសោរដែលខ្ញុំបានប្រគល់ទៅឲ្យគាត់គឺជាកូនសោរសំរាប់បើកបង្ហាញការពិតក៏ដូចជាដំណើរជីវិតដែលខ្ញុំបានកត់ចូលទៅក្នុងសៀវភៅអស់រយៈពេលជិត១០ឆ្នាំមកនេះ។ ខ្ញុំចាប់ផ្តើមចាប់អារម្មណ៍ក្នុងការសរសេរសៀវភៅកំណត់ហេតុនេះតាំងពីអាយុ១៥ឆ្នាំមកម្ល៉េះ ហើយកាន់តែចូលចិត្តខ្លាំងទៅៗនៅពេលដែលខ្ញុំអាចប្រើប្រាស់វាជាកន្លែងលាក់ទុកអារម្មណ៍ទាំងអស់បានដោយមានសុវត្ថិភាព។ អ្នកទាំងអស់គ្នាអាចគិតថាខ្ញុំជាមនុស្សចំលែកដែលចូលចិត្តធ្វើរឿងលាក់បាំងជាច្រើនតែម្នាក់ឯង ក៏ព្រោះតែខ្ញុំមិនចង់បាត់បង់មនុស្សដែលល្អៗទៅ ខ្ញុំខ្លាច ខ្ញុំខ្លាចបញ្ហាដែលកើតឡើងជុំវិញខ្លួនរបស់ខ្ញុំវានឹងធ្វើឲ្យមនុស្សដែលខ្ញុំស្រលាញ់ត្រូវចាកចេញពីខ្ញុំ។ ហើយខ្ញុំរិតតែភ័យខ្លាចខ្លាំងទៅទៀតនៅពេលដែលខ្ញុំបានជួបក្មេងតូចម្នាក់នេះ។
“អូនកំពុងតែអានរឿងកំសត់របស់មនុស្សម្នាក់”
“អូរៗ កំសត់អីដល់ថ្នាក់ហ្នឹងហា៎អាតឿ” គេអានចំកន្លែងណានឹងបានមកយំអោបករខ្ញុំបែបនេះ។
”ហឺតតត ហឺតៗៗ ជុបបបៗ”
”ហឹសៗៗ អានរឿងកំសត់ឬក៏ចង់បន្លំថើបបងវិញទៅនៀក?”
”ជុបបបប” បន្លំថើបច្បាស់ណាស់ ថើបករមិនអស់ចិត្តហើយនៅមកចាប់បឺតមាត់ទៀត។ តែខ្ញុំពេញចិត្តទ្រាំសម្ងំឲ្យគាត់ថើបម៉ាអស់ចិត្ត។
“កុំយំអី បងមិនសប្បាយចិត្តពេលដែលឃើញអូនយំទេ” កែវភ្នែកដ៏ស្រស់ស្អាតតែពេលនេះបែរក្លាយទៅជាមានដំណក់ទឹកដក់ស្រក់ចុះមកជាខ្សែ។ គាត់ដកបបូរមាត់ចេញហើយខ្ញុំក៏ព្យាយាមនិយាយលួងគាត់និងទាញគាត់មកជូតទឹកភ្នែកមិនឲ្យជាប់លើផ្ទៃមុខដ៏ផូរផង់របស់គាត់ទេ។
“យប់ជ្រៅហើយ ទៅគេងសិនទៅ ចាំស្អែកចាំមើលបន្តទៀត”
“អត់ទេ អូនចង់អានឲ្យចប់... បងទៅគេងមុនអូនទៅ”
“អឹមមម មោះ គេងមកចាំបងអានឲ្យស្តាប់វិញ” ដោយមើលទៅគាត់់ប្រាកដជាគ្មានថ្ងៃព្រមឈប់ត្រឹមហ្នឹងពិតមែន ខ្ញុំក៏សំរេចចិត្តធ្វើតួនាទីជាម្ចាស់សៀវភៅផ្តេកខ្លួនគាត់មកគេងកើយភ្លៅ រួចក៏ទាញសៀវភៅពីដៃដគាត់មកនិទានឲ្យគាត់ស្តាប់វិញ។
“ប៉ប... បងទៅគេងមុនទៅ”
“នៅឲ្យស្ងៀមៗ..” គាត់បំរុងនឹងក្រោកឡើងវិញ តែខ្ញុំចាប់សង្កត់ក្បាលគាត់ជាប់មិនឲ្យងើបទៅណា។
“បើអូនរឹងក្បាលមិនព្រមទៅដេកចាំបងជាអ្នកកំដរ”
“មិនដឹងអ្នកណាក្បាលរឹងជាងអ្នកណាទេ”
“ក្បាលបងរឹងតែពេលនៅក្បែរអូនទេ”
“ខ’ប៉បបប”
“ហាហាហា អូខេៗ បងឈប់ញ៉ោះហើយ”
“បងចាប់ផ្តើមហើយណា”
“អឹមមម អានឲ្យសមដូចពេលបងសម្តែងជាមួយអូនណា” ហាហាហា ដុតឯងទៀតយាយខ្លាឃ្មុំកំណាច់នេះ។
“ទទួលបញ្ជា ព្រះនាងម្ចាស់”
(ដំណើរកំសាន្តទៅមណ្ឌលគីរី....)
(គឺជាពេលវេលាដ៏ល្អបំផុតមួយក្នុងរយៈពេលមួយខែដែលពួកយើងទាំង២បានរស់នៅជាមួយគ្នា។ កូនខ្លាឃ្មុំពិតជាសប្បាយចិត្តខ្លាំងណាស់សំរាប់ដំណើរកំសាន្តនេះ ហើយវាក៏ជាថ្ងៃដែលបងមានសេចក្តីសុខយ៉ាងខ្លាំងដែលទីបំផុតសេ្នហាពួកខ្ញុំលែងជាភាពអាថ៍កំបាំងក្នុងចិត្តរបស់កូនខ្លាឃ្មុំទៀត។ ពេលដែលពួកយើងកំពុងណែនាំខ្លួនឲ្យមិត្តរួមថ្នាក់របស់កូនខ្លាឃ្មុំបានស្គាល់ ទោះជាក្នុងចិត្តបងចង់ឲ្យវាជាការបើកបង្ហាញពីទំនាក់ទំនងរបស់ពួកខ្ញុំខ្លាំងយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏បងមិនដែលហ៊ានរំពឹងថាវានឹងចេញពីមាត់របស់អូនដែរ ព្រោះបងតែងតែយល់ពីចេតនារបស់អូនជានិច្ច ថ្វីត្បិតតែការពិតវាមិនមែនដូចជាអ្វីដែលអូនគិត។ អូនចូលចិត្តខ្វល់ខ្វាយពីសុខទុក្ខអ្នកដទៃ អូនចូលចិត្តធ្វើជាមនុស្សដែលចេះក្រែងចិត្តគេ ហើយអូនក៏ចូលចិត្តព្រួយបារម្ហពីគ្រប់រឿងរ៉ាវតូចៗរបស់បងដូចគ្នា នេះហើយគឺជាអ្វីដែលបងងប់ងល់ស្រលាញ់អូន។ ចង្វាក់ដែលអូនចាប់ដៃបងចំពោះមុខមិត្តគ្រប់គ្នាដោយភាពក្លាហាន ពាក្យសារភាពដែលចេញពីមាត់អូនដោយគ្មានភាពទាក់ទើរ វាគឺជាកំលាំងពិសេសមួយដែលផ្តល់ឲ្យបងកាន់តែខ្លាំងក្នុងរឿងស្នេហារបស់យើងបន្ថែមទៀត។ បងមិនដែលប្រាកដចិត្តក្នុងរឿងអ្វីមួយ ដូចជារឿងនេះទេ។ មិនថាប៉ា មិនថាអ្នកណាក៏បងលែងខ្លាចនឹងតតាំងទៀតដែរ....)
“សឺតតត ” យំទៀតហើយ។
(ពួកយើងគ្រប់គ្នាចែករំលែកស្នាមញញឹមឲ្យគ្នា ចែករំលែកសេចក្តីសុខឲ្យគ្នា ផ្តល់ទំនាក់ទំនងដ៏កក់ក្តៅឲ្យគ្នា មិនប្រកាន់ មិនយកទោស មិនស្អប់ខ្ពើម ចាត់ទុកគ្នាដូចជាមិត្ត ជាបងជាប្អូន។ បងមិនដែលបានជួបអារម្មណ៍អស់ទាំងនេះពីមុនមកទេ។ អរគុណខ្លាំងណាស់សំរាប់អនុស្សារីយ៍ដ៏ស្រស់ស្អាតមួយនេះ ទោះជាមិនបានបន្តជាមួយគ្នារហូតដល់ថ្ងៃបញ្ចប់ដោយសារអាការៈមិនស្រួលខ្លួនរបស់បងយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏គ្រប់គ្នានៅតែបញ្ជូនការព្រួយបារម្ហមកជានិច្ច។)
(ថ្ងៃទី២៥ ខែសីហា ឆ្នាំ២០១៧)
(ដោយចិត្តសង្ស័យពីអាការៈមិនប្រក្រតី តាំងតែពីព្រឹកមកបងក៏លួចឆែកមើលខ្នងរបស់អូនកំឡុងពេលដែលអូនដេកលក់។ អ្វីដែលបានបង្ហាញឲ្យឃើញ គឺជារឿងដែលបងព្យាយាមរារាំងរហូតមក តែវានៅតែកើតឡើងបានដដែរ។ បុគ្គលដែលបងព្យាយាមតាមការពារមករហូតពេលនេះគេកំពុងតែដេកដោយខ្នងក្រាលដោយស្នាមរបួស។ ឱ! ប្រពន្ធសំឡាញ់បងអើយ តើមានរឿងអ្វីកើតឡើងទៅលើអូនខ្លះទៅ? តើអូនភ័យខ្លាចយ៉ាងណាទៅ?)
“វាត្រឹមតែជាការព្រមានសិនទេ បើឯងមិនឈប់ត្រឹមហ្នឹងកុំថាឡើយវា អ្នកដែលនៅជុំវិញខ្លួនវាក៏អាចរងគ្រោះដោយសារវាដូចគ្នា”
“ខ្ញុំមិនខ្វល់ តែប៉ាមិនមានឱកាសបានប៉ះពាល់ទូទៀតទេ”
“ហឹសៗ ឯងស្មានតែរត់ទៅក្រៅប្រទេសជាមួយវាហើយ យើងធ្វើអីពួកឯងមិនបានហេ៎? បើប៉ះអាក្មេងនោះមិនបាន យើងមានអ្នកផ្សេងមកលេងជំនួស”
“ប៉ា....” ទឺតតៗៗៗ ខ្សែម្ខាងទៀតត្រូវបានកាត់ផ្តាច់ ហើយក៏មិនអាចទាក់ទងវិញបានទៀតដែរ។ បងដាក់ទូរស័ព្ទចុះហើយក៏ឡើងមកមើលខ្នងអូន ដែលប្រលាក់សុទ្ធតែទឹកថ្នាំលាបរបួស។ ទឹកភ្នែកបងស្ទើរតែស្រក់មកគ្រប់ពេលដែលឃើញអូនដេកប្រែខ្លួនយ៉ាងវេទនា។ តើអូននឹងមានអាការៈយ៉ាងណាទៅ បើអូនដឹងថាអ្នកដែលធ្វើបាបអូនគឺជាឪពុករបស់បង? តើអូននឹងចាកចេញពីបងទេ បើអូនដឹងថាអូនអាចមានគ្រោះថ្នាក់យ៉ាងណាពេលដែលនៅក្បែបង? ឬក៏បងត្រូវទ្រាំធ្វើជាមនុស្សអត្មានិយម បន្តជម្នះរឿងនេះតែម្នាក់ឯងទៀត? តើវាដល់ពេលហើយមែនទេ ដែលបងត្រូវប្រញាប់នាំអូនចេញឲ្យឆ្ងាយពីភាពភ័យខ្លាចមួយនេះ?
(ថ្ងៃទី២៦ ខែសីហា ឆ្នាំ២០១៧)
(ពេលខ្លះបងក៏មិនយល់ពីខ្លួនឯងដូចគ្នា ថាហេតុអីបានជាបងត្រូវស្រលាញ់អូនខ្លាំងដល់ថ្នាក់នេះ។ ហេតុអីបានបងពេញចិត្តនឹងមកលំបាកខ្លួនដោយសារនរណាម្នាក់ខ្លាំងដល់កំរិតនេះ? ហេតុអីក៏បងប្រាកដក្នុងចិត្តម្ល៉េះថាអូនពិតជាមនុស្សដែលបងអាចរួមរស់ជាមួយបានជារៀងរហូតនោះ។ តែអ្វីដែលបងប្រាកដចិត្តនោះគឺ បងនៅមិនទាន់អាចបែកពីអូនបាននៅពេលនេះទេ។ អស់ពេលមួយយប់បងចំណាយពេលក្នុងការគិតរឿងដែលបងត្រូវធ្វើបន្ទាប់ទៀត ហើយទីបំផុតបងក៏សំរេចចិត្តត្រូវតែនាំអូនចេញឲ្យឆ្ងាយពីទៅនេះឲ្យបាន។ បងបានទាក់ទងទៅម្តាយមីងដែលជាអ្នកធានាពួកយើងនៅក្នុងរឿងនេះឲ្យគាត់ប្រញាប់រៀបចំឯកសារឲ្យពួកយើងបានចេញពីទីនេះលឿនបំផុតក្នុងកំឡុងពេលដែលបងសំរាកព្យាបាលនេះ។)
(ថ្ងៃទី២៩ ខែសីហា ឆ្នាំ២០១៧)
(ឯកសារបស់ពួកយើងបានរៀបរយអស់ហើយ រង់ចាំតែរយៈពេល៣ថ្ងៃទៀតតែប៉ុណ្ណោះក្នុងការចេញដំណើរ។ បងពិតជាសប្បាយចិត្តណាស់ ក្រោយពីដេកក្រៀមក្រំពិបាកចិត្តមកជាច្រើនថ្ងៃ។ ក្នុងកំឡុងពេលដែលបងសំ
រាកព្យាបាលជំងឺនេះ បងហើយនឹងអូនតែងតែនៅជាប់គ្នាមិនព្រមឃ្លាតទៅណា។ ហើយស្ថានភាពផ្សេងៗក៏មិនមានអ្វីដែលធ្វើឲ្យពួកយើងមានការព្រួយបារម្ភទៀតដែរ។)
(ថ្ងៃទី ៣០ ខែសីហា ឆ្នាំ២០១៧)..... ខ្ញុំដូចជាមិនចង់អានកន្លែងនេះឲ្យគាត់ស្តាប់សោះ។
“អស់ហើយហ៎រ?” ព្រោះតែខ្ញុំស្ងាត់ទើបគាត់សួរ។
“នៅទេ”
“ចឹងបងឈប់ធ្វើអី?”
“គ្មានអីទេ គេងតរទៅ” តែយ៉ាងណាក៏ខ្ញុំបានសន្យាថានឹងប្រាប់ការពិតដល់គាត់ទាំងអស់ទៅហើយ។
(បងបានទទួលសារមួយពីប៉ាទាំងព្រលឹមដែលក្នុងសារនោះបានសរសេរថា)
(គ្រួសារលោក គង់ វីរៈវិទូ...
-ឪពុកឈ្មោះ= គង់ ចាន់ចេស្តា អាយុ ៥៥ឆ្នាំ ស្រុកកំណើត ខេត្តកំពត។ បើកអាជីវកម្មលក់គ្រឿងសំណង់ខ្នាតមធ្យម។
-ម្តាយឈ្មោះ= ផុន សោភា អាយុ ៥៣ឆ្នាំ ស្រុកកំណើត ខេត្តកំពត។ ជាស្ត្រីមេផ្ទះ
-រៀបការក្នុងឆ្នាំ ១៩៨៨
-កូនស្រីបងឈ្មោះ= សោភា សេរីរ័ត្ន អាយុ ២៨ឆ្នាំ ស្រុកកំណើត ភ្នំពេញ។ បានបញ្ចប់ការសិក្សាផ្នែកគណនេយ្យ។ រាល់ថ្ងៃធ្វើការជាមួយឪពុក។
-កូនប្រុសទី២ឈ្មោះ= គង់ វីរៈអាទិត្យ អាយុ ២៥ឆ្នាំ ស្រុកកំណើត ភ្នំពេញ។ បានបញ្ចប់ការសិក្សារផ្នែកស្ថាបត្យកម្ម តែមានចំណូលចិត្តខាងសិល្បៈច្រើនជាង។
-កូនប្រុសពៅ= គង់ វីរៈវិទូ អាយុ ២០ឆ្នាំ ស្រុកកំណើត ភ្នំពេញ។ កំពុងសិក្សាផ្នែករចនាប្លង់ឆ្នាំទី២។
គ្រួសារទាំងមូលពឹងផ្អែកលើរបររបស់ឪពុក....)
“ឈប់សិន...” គាត់ស្ទុះក្រោកឡើងមើលមុខខ្ញុំភ្លឹសៗ។
“គ្រួសារអូន សំខាន់ខ្លាំងណាស់សំរាប់អូន” ខ្ញុំដឹងថាគាត់ប្រតិកម្មព្រោះតែអី។
“ហើយបងក៏មិនអាចឲ្យគ្រួសារបង ជាអ្នកបំផ្លាញវាដែរ”
“ទើបបងសុខចិត្តបំផ្លាញខ្លួនឯង”
“អត់ទេ តែបងទុកផ្លូវសំរាប់ទៅរកអូននៅថ្ងៃក្រោយ”
“បើដល់ដំណាក់កាលនោះហើយ បងនៅតែប្រថុយប្រឹងទាញខ្សែមួយនោះជាមួយប៉ាដោយមិនគិតពីមនុស្សជុំវិញខ្លួនទៀត ច្បាស់ណាស់អ្នកដែលត្រូវឈឺខ្លាំងបំផុតគឺជាអូន ហើយគ្រប់យ៉ាងវានឹងត្រូវដាច់ដោយគ្នាថ្ងៃអាចតរភ្ជាប់វិញបាន”
“ចុះហេតុអីក៏បងមិនព្រមប្រាប់រឿងនេះឲ្យអូនបានយល់”
“ហឹមមម ឲ្យបងសុំទោស បងគឺជាមនុស្សកំសាក....”
“គឺបងក៏មិនចង់ក្លាយខ្លួនជាមនុស្សដែលចាក់សំលាប់បេះដូងអូនដោយផ្ទាល់មាត់ដែរ បងមិនចង់ក្លាយជាមនុស្សដែលទំលាក់ការឈឺចាប់ឲ្យអូនដោយហេតុផលណាមួយឡើយ”
“បងគ្រាន់តែចង់ធ្វើខ្លួនឲ្យនៅឆ្ងាយពីអូន បងគ្រាន់តែចង់ធ្វើឲ្យអូនអស់ចិត្តពីបងដោយខ្លួនឯង”
“តែបងមកនឹកស្មានថាអូនមិនព្រមទទួលយកការបែក ហើយនៅដេញតាមរហូតដល់គ្រប់យ៉ាងត្រូវបានលាតត្រដាង”
“បងសុំទោសដែលបងមិនដែលបានប្រាប់ការពិតពីក្រោយរឿងនេះមករហូត ព្រោះយ៉ាងណាគាត់នៅតែជាប៉ារបស់បង ហើយបងក៏មិនចង់ឲ្យអូនមានអារម្មណ៍មិនល្អចំពោះគាត់ដែរ”
“អូនយល់ពីអ្វីដែលបងនិយាយទេ?”
“អត់យល់....”
“ផេនដា...”
“ហឹមមម អូនអាចមិនប្រាកដនូវអ្វីដែលបងធ្លាប់បានគិត តែអូនមានចំនុចខ្លះដែលចង់ឲ្យបងយល់វិញ”
“ការស្រលាញ់អ្នកណាក៏ចេះមាន អ្នកណាក៏ចេះបង្ហើត តែការថែក្សាឲ្យបានគង់វង្សវាមិនប្រាកដថាអ្នកណាក៏អាចធ្វើបានទេ”
“បងប្រាប់អូនថាបងមិនចង់ទំលាក់ការឈឺចាប់ឲ្យអូនដោយហេតុផលណាមួយមែនទេ?”
“បាទ”
“តែការឈឺចាប់វាចាប់ផ្តើមមានតាំងតែថ្ងៃដំបូងដែលពួកយើងបានដាក់ចិត្តស្រលាញ់គ្នាមកម្ល៉េះ”
“នៅពេលដែលយើងផ្តើមស្រលាញ់នរណាម្នាក់ សេចក្តីឈឹចាប់គឺវាដើរប្រកៀកសេចក្តីសុខជានិច្ច ត្រឹមតែនឹកគិតដល់នរណាម្នាក់សេចក្តីឈឺចាប់វាក៏ចូលមកភ្លាម ព្រោះយើងបានបំបែកអារម្មណ៍របស់យើងទៅឲ្យមនុស្សម្នាក់ផ្សេងទៀតបាត់ទៅហើយ”
“ដូចនេះវាលែងមានអ្វីដែលត្រូវឈឺចាប់លើសហ្នឹងទៀតហើយ គឺមានតែការពិតដែលយើងត្រូវព្រមទទួលតែប៉ុណ្ណោះ”
“ហើយជាការពិតដែលត្រូវតែចេញពីមាត់របស់បងតែម្នាក់គត់ ព្រោះអូនស្រលាញ់បងដូច្នេះសេចក្តីសុខដែលតាមដោយសេចក្តីទុក្ខគឺមានតែបងម្នាក់ប៉ុណ្ណោះដែលត្រូវផ្តល់ឲ្យ ហើយអូនក៏ជាមនុស្សតែម្នាក់ដែលផ្តល់វាអោយបងដូចគ្នា”
“ហឹមមម មកនេះ” ខ្ញុំស្ងាត់បានបន្តិចក៏ចាប់គាត់អោបពេញក្នុងរង្វង់ដៃយ៉ាងណែន ដូចមិនចង់ឲ្យគាត់សល់ចំនែកសំរាប់ខ្យល់មកប៉ះ។ ប៉ុន្មានឃ្លាដំបូងវាដូចជាពិបាកយល់ តែខ្ញុំយល់ច្បាស់នូវឃ្លាចុងក្រោយរបស់គាត់។ ចឹងហើយទើបគាត់សុខចិត្តសួរបញ្ជាក់ចំលើយចេញពីមាត់ខ្ញុំដោយផ្ទាល់ ទោះគាត់បានលឺចេញពីមាត់ឡាវីនហើយក៏ដោយ ទោះបីគាត់ដឹងថាវាកាន់តែឈឺចាប់យ៉ាងណាក៏ដោយ តែគាត់នៅតែចង់បានការឈឺចាប់នោះចេញពីខ្ញុំតែម្នាក់។
“បងតែងតែគិតខុសចំពោះអូនរហូតមែនទេ?”
“អត់ទេ មិចបានមកទំលាក់លើអូនវិញ បងឯងអ្នកសំរេចខ្លួនឯងទាំងអស់ហ្នឹង” ហឹសៗៗដូរតួទៀតហើយ។
“ហឹសៗៗៗ អូខេៗបងអ្នកខុស” ខ្ញុំអស់សំណើចតិចៗរួចក៏ចាប់ទាញគាត់ឲ្យសំលឹងមើលមុខខ្ញុំវិញម្តង។។
“តែបន្តិចទៀតនេះ បងប្រាកដជាធ្វើមិនឲ្យខុសទៀតទេ”
“ខ’ប៉បបប”
“ហាហាហា មែនអត់?”
“ហិហិៗ បងមិនដែលធ្វើខុសស្រាប់ហើយ ជុបបប” អូ....... ឃ្លានេះដូចធ្លាប់ចេញពីមាត់ខ្ញុំតាស។។ ហាហាហា ពិតជាមិនខាតកំលាំងក្នុងការបង្រៀនមែន។
“ជុបប តោះចឹងបងចាប់ផ្តើមហើយ” ខ្ញុំអោនទៅថើបគាត់វិញភ្លាម ហើយក៏មិនឲ្យអាក់ដំណើរយូរខ្ញុំក៏ចាប់បីគាត់ក្រោកឡើងតែម្តង។
“ខ’ប៉បបប នៅអានរឿងមិនទាន់ចប់ទេទ”
“អស់កន្លែងសំខាន់ៗហើយអូនសំឡាញ់” ទោះជាសល់ក៏ខ្ញុំមិនព្រមនៅអានដែរ ឱកាសមាសចេញពីអាកូនខ្លាឃ្មុំមិនមែនចេះតែមានទេ។ ហេសៗៗ
“បើកដៃឲ្យបន្តិចមិនបានម៉ង់ណេ៎”
“បាទទទ” ខ្ញុំផ្តល់ស្នាមញញឹមយ៉ាងធំឲ្យទៅគាត់មួយ។
“បងហត់អត់?” ខ្ញុំបីគាត់ដើរចេញផុតមាត់ទ្វារបន្តិចគាត់ក៏សួរឡើង។
“អត់ទេ កំលាំងបងមានដល់ភ្លឺ”
“កាចាស់ប៉ប អូនចង់មានន័យថាបងហត់អត់ដែលព្យាយាមតាមចិត្តអូនគ្រប់បែបយ៉ាងបែបនេះ?”
“អត់ទេ បងនឹងហត់ បើសិនបងធ្វើឲ្យអូនមិនពេញចិត្ត”
“បងសុខចិត្តហត់តាមចិត្តអូនដើម្បីឲ្យពួកយើងមានតែស្នាមញញឹមប្រសើជាង មកត្រូវហត់ដោយសារតែឈ្លោះគ្នាព្រោះតែការចង់ឈ្នះរៀងៗខ្លួន”
“ហឺតតត” បែបនិយាយត្រូវចិត្តហើយ ទើបមានរង្វាន់ស្នាមថើបបែបនេះ។
“ចុះអូនរករឿងបងច្រើនអត់?” ខ្ញុំនៅតែបន្តដំណើរគាត់នៅតែបន្តសួរដូចគ្នា។
“អឹសសស” តែមុននឹងឆ្លើយ ខ្ញុំសុំដាក់គាត់ឲ្យដេកលើពូកថ្នមៗមុនសិន ព្រោះ....។
“បើមាន២បងសុខចិត្តសំលាប់មួយចោល”
“ខ’ប៉បបបប” ហាហាហា ឃើញហេ៎? បើមិនដាក់ចុះមុននឹងទេ ច្បាស់ជាគ្មានជីវិតរស់ឡើយ។។
“ហឹសៗៗ បងទៅវិញទេដែលចូលចិត្តបង្កើតរឿងឲ្យអូនរក” ខ្ញុំនិយាយហើយក៏អោនទៅថើបថ្ងាស់គាត់មួយ ហើយក៏បន្តដេញរហូតមកដល់បបូរមាត់ដែលតែងតែទន់ភ្លន់ និងផ្អែមល្ហែមគ្រប់ពេលដែលមាត់របស់ខ្ញុំបានប៉ះ។
“អរគុណដែលព្រមទទួលយកគ្រប់យ៉ាងពីអូន” គាត់ដកបបូរមាត់តិចៗ រួចមកខ្សិបប្រាប់ខ្ញុំ។
“បាទប្រពន្ធសំឡាញ់” ហើយខ្ញុំក៏ថើបបញ្ចប់វគ្គ រួចក៏ចាប់ផ្តើមវិធានការបន្តទៀត។ តែ....
“អូនធ្វើអី?”
“ក្រែងបងថាយប់ជ្រៅហើយ ឲ្យអូនមកដេកមិនចឹងហេ៎” អើយយយយ ខ្ញុំចង់ស្លាក់អារម្មណ៍។ ឯងរៀបនឹងទាញខោចេញហើយ លែងគាត់បែរជាទាញភួយទៅដណ្តប់ជិតខ្លួនទៅវិញ។ សាហាវណាស់យាយខ្លាឃ្មុំនេះ។
“អាកូនខ្លាឃ្មុំ កុំទាន់អាលរករឿងពេលនេះមើរររ” ខ្ញុំមិនព្រមទេ។
“ហឹសៗៗ ស្អែកត្រូវក្រោកពីព្រឹក អូនដេកហើយ”
“Goodnight popeye” គាត់ទាញមុខខ្ញុំមកថើបហើយក៏ទំលាក់ខ្លួនដេកធ្វើមិនដឹង។ វីវរហើយ អត់មែនទែនហើយមើលទៅខ្ញុំ។ សេដ...
“ផេនដា...”
“ផេនដាហា៎.....”
“អាតឿ.....”
“ហាហាហា ចូលមកឲ្យលឿនមក”
“ហេ ហេ ហេ” ធ្វើតេសលេងសោះ ចេញមែនហា៎។ ហាហាហា ស្រលាញ់ត្រង់ចិត្តទន់នឹងហេ៎ក។ មិនបង្អង់យូរ ខ្ញុំក៏ប្រញាប់សម្រួលខោអាវជាប់កាយចេញឲ្យអស់ ហើយក៏ឈ្មុលវាចូលភួយទៅរកចំណី។
“ឈប់...” ទៀតតតត។
“អត់....”
“អូននៅមានរឿងចង់សួរបងច្រើនទៀត”
“អូ.... ចាំបងចាត់ការអូនហើយសិនណា៎”
“អត់... ហើយអត់រហូតទល់តែអូនបានសួរសិន”
“ហឹមមមមមមម ឈ្នះគ្រប់រឿង ហើយអ្នកណាអនុញ្ញាតិឲ្យបែរខ្នងដាក់ប្តី” ចង់ខឹងវៃដំអីបាន តែអារឿងបែរខ្នងដាក់គ្នាហ្នឹង គឺខ្ញុំទទួលយកមិនបានទេ។ វាដូចជាយើងសំលឹងមើលនរណាម្នាក់ដែលគេមិនដែលដឹងថាមានយើងតែងតែនៅទីនោះជាមួយគេ។
“ជុបប ប៉ាធ្វើឲ្យគេខឹងង”
“ហាហាហាហា ” គាត់ក៏បែរមកថើបខ្ញុំយ៉ាងលឿន ហើយនៅឆ្លៀតប្រើស្ទាយវិឌីអូបងស្រីស្រស់ស្អាតធ្វើរិកង៉ក់ងរប៉ាគាត់ដាក់ខ្ញុំទៀត។(មានអ្នកណាបានមើលវិឌីអូហ្នឹងខ្លះ អ្នកនិពន្ធស្រលាញ់តួអ៊ីហ្នឹងណាស់)
“ហ៊ើយយយ ប៉ាសុំទោស មោះចង់សួរអីប៉ាសួរមក”
“ក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុអូន នៅទំព័រដែលបងបានសរសេរពីការពិបាកចិត្តរបស់បងពេលដែលត្រូវអូនដេញចេញពីផ្ទះ មានកន្លែងមួយដែលអូនអានយ៉ាងណាក៏មានអារម្មណ៍ថាដូចជាដាច់ន័យ”
“ពេលដែលអូនដេញបង?”
“yep ថ្ងៃដែលអូនទៅសុំទោសបងហ៎រ....”
“អររ បងយល់ពីអីដែលអូនចង់សួរហើយ”
“គឺពេលនោះ បងកំពុងតែអង្គុយសរសេរសុខៗស្រាប់តែមានខ្លាឃ្មុំភ្នែកខ្មៅមកពីណាមិនដឹង មកគោះទ្វារបន្ទប់របស់បង ទើបបងកែប្រែអារម្មណ៍ពីការសរសេរទាំងទុក្ខសោក មករីករាយវិញ”
“បងពិតជាភ្ញាក់ផ្អើលខ្លាំងណាស់ ថែមទាំងគិតមិនចេញថាអូនអាចនឹងមករកបងដល់ផ្ទះដែរ”
“ហើយបងក៏រិតតែសប្បាយចិត្តខ្លាំងថែមទៀត ដែលអូនបានតបតរស្នាមថើបមកបងវិញដូចគ្នា”
“ឆ្កួត... អូនតបតរបងត្រង់កន្លែងណា”
“ត្រង់អូនព្រមបើកមាត់ឲ្យបងបានថើបស្រួលនោះអី”
“ឡប់... អូនចាំថាអូនរឹងខ្លួនដូចគល់ឈើច្រើនជាង” គេក្រោកមកធ្វើមុខឆ្ងល់ដាក់ខ្ញុំដូចកំពុងតែវង្វេងពីហេតុការណ៍ដែលបានកើតឡើងនៅថ្ងៃនោះ។
“រឹងតែខ្លួនតាស តែបបូរមាត់អូនទន់ខ្លាំងណាស់” ខ្ញុំក៏បានទាញគាត់មកបញ្ជាក់ពីភាពទន់ភ្លន់របស់វាឲ្យកាន់តែច្បាស់ថែមទៀត។
“ចុះរឿងដែលបងនិយាយបើកចំហរចំៗមុខឡាវីននោះ បងអត់ខ្លាចនាងសើចចំអកបងទេហ៎រ?”
”សើចចំអកគេទាំងដែលមិនដឹងថាខ្លួនឯងគ្មានអ្វីដែលស្មើគេនឹង បងអត់បានទៅឈឺក្បាលជាមួយទេ”
”តែបើគេសើចចំអកដែលបងអន់មិនហ៊ានទទួលស្គាល់ធាតុពិតរបស់ខ្លួនទើបបងនៅមិនសុខ ម៉្យាងស្រីម្នាក់នោះក៏លេងមានតំលៃសំរាប់បងយូរមកហើយ។ ដូច្នេះហើយការគិត ឬក៏ការវាយតំលៃរបស់គេយ៉ាងមិចក៏បងមិនខ្វល់ដែរ”
“អូនចង់ដឹងមួយទៀត បងថាបងមិនដែលរើសអើងមនុស្សប្រភេទនេះ មិចចឹង? មនុស្សប្រុសមួយចំនួនមិនចាំបាច់ដល់ទៅស្រលាញ់ទេ ត្រឹមតែរាប់អានគេមិនចង់ផង”
“តែមិនមែនជាបង ព្រោះបងមិនដែលដាក់ផ្លាកសំគាល់ថាបងឬក៏អ្នកណាថាជាអ្វីទេ រូបរាងគ្រាន់តែជាទីស្នាក់អាស្រ័យរបស់អារម្មណ៍និងចិត្តគំនិតយើងតែប៉ុណ្ណោះ ភាពល្អឬអាក្រក់តែមួយគត់ដែលអាចកំនត់ថាមនុស្សម្នាក់នោះជាអ្វី”
”អស់ហើយណា?”
“ឈប់......”
“ហឹមមមមម មិចទៀតហើយ”
“អស់បានអីហើយ”
“អូនចង់ដឹងរឿងរបស់ឡាវីន”
“ហឹមម? ឡាវីន?” ខ្ញុំចាប់ផ្តើមជ្រួញចិញ្ចើមសួរទៅគាត់។
“អឹម រឿងឡាវីនដែលបងសរសេរថាជាកំហុសនោះ”
”ចាំថ្ងៃស្អែកទៅណា”
”អត់ទេ ប៉ាធ្វើឲ្យគេខឹងទៀតហើយ”
”អូៗៗ ប៉ាសុំទោសៗ”
“រឿងឡាវីនចាប់ផ្តើមមានក៏ដោយសារតែអារម្មណ៍ក្មេងៗមួយឆ៉ាវតែប៉ុណ្ណោះ។ ”
”ទើបបងមិនចង់កត់វាចូលក្នុងសៀវភៅ ហើយវាក៏ជាការចងចាំមួយដែលបងមិនចង់បន្សល់ទុកដូចគ្នា”
“ហឹមៗ កាលពីដើមឆ្នាំ២០១៥បងបានទាក់ទងនឹងនារីម្នាក់ នារីម្នាក់ដែលត្រូវបានស្គាល់ថាជាប្អូនស្រីរបស់មិត្តប្រជែងស្នេហា....”
“ទំនាក់ទំនងរបស់យើងអាចកើតឡើងបាន គឺដោយសារនាងជាអ្នកចាប់ផ្តើមគ្រប់បែបយ៉ាងទាំងអស់ ទាំងដែលបងមិនដែលធ្លាប់មានចិត្តស្រលាញ់នាងសោះ តែដោយសារការចង់សងសឹកក៏ថាបាន ដែលបងប្រុសរបស់នាងតែងតែធ្វើខ្លួនជាមារតាមឆក់យកនារីដែលបងស្រលាញ់ទៅ បងក៏ដាក់ចិត្តសាកល្បងជាមួយនាង។ ទើបសំរេចចិត្តប្រើថ្ងៃបុណ្យនៃសេចក្តីស្រលាញ់មកសុំនាងធ្វើជាសង្សា ព្រោះបងចង់ដឹងថាបើប្អូនវាក្លាយជាសង្សារបស់បងតើវានៅហ៊ានកំរើកខ្លួនជាមួយបងទៀតដែរទេ”
“តែមិនស្មានថាការស្និតស្នាលដែលមានជាមួយគ្នាយូរទៅ វាធ្វើឲ្យភាពចង់ឈ្នះនិងចិត្តចង់សងសឹកប្រែក្លាយទៅជាអារម្មណ៍ស្រលាញ់ពិតមែន”
“អូនក៏ដឹងថាបងមិនមែនជាមនុស្សដែលស្រលាញ់អ្នកណាងាយៗទេ ហើយក៏មិនចូលចិត្តយកភ្នែកទៅមើលអ្នកណាផ្តេសផ្តាសដែរ តែនាងបែរជាចូលមកក្នុងខ្សែភ្នែកបងគ្រប់ពេល។ ទោះជាចរិកបងពិបាកយល់យ៉ាងណា ថែមទាំងមិនចេះយកចិត្តទុកដាក់លើអ្នកណាទៀត ក៏នាងព្យាយាមតាមយកចិត្តបងគ្រប់យ៉ាងរហូតដល់សំរេចបានវាទៅទាំងមូល”
“រយៈពេល១ឆ្នាំដែលបងបានសេពគប់ជាមួយនាង.. នាងគឺជាមនុស្សស្រីដំបូងដែលបងផ្តល់តម្លៃឲ្យគ្រប់យ៉ាង និងជាមនុស្សស្រីដំបូងដែលបងគិតថាគឺជាស្នេហាពិត រហូតដល់ប៉ាម៉ាក់ទទួលស្គាល់ពីទំនាក់ទំនងរបស់យើងថែមទៀត។ តែទីបំផុតការគិតទាំងអស់នោះគឺវាជាកំហុសដ៏ធំ ព្រោះតែឈុតឆាកសំដែងពីការស្រលាញ់ស្ម័គ្រស្មោះរបស់នាង។ រូបភាពទាំងអស់នោះគឺវាសុទ្ធសឹងតែជាការបំភួនភ្នែក នាងហើយនិងបងប្រុសនាងរួមដៃគ្នាចូលមកក្បែរបងព្រោះតែមុខមាត់និងតំណែងក្នុងសង្គមតែប៉ុណ្ណោះ តែអារាជវាក៏មិនបានអាក្រក់អីណាស់ណាទេ ទោះជាវា
បានអ្វីដែលវាត្រូវការតែវាក៏មិនដែលមានចិត្តចង់បំបែកបំបាក់គូរយើងដែរ រឿងទាំងប៉ុន្មានក៏ធ្លាក់មកលើយើងតែ២នាក់ ហើយអ្នកដែលប្រែប្រួលគឺ ជានាងតែម្នាក់”
“នាងបានកែប្រែទៅជាមនុស្សផ្សេងដោយសារពាក្យសំដីដែលបងបានប្រាប់ថា នាងគឺជាមនុស្សដែលបងរស់ខ្វះមិនបាន។ នាងចាប់ផ្តើមបញ្ចេញចរិកពិតបន្តិចម្តងៗ ចរិកដែលធ្លាប់តែគួរឲ្យស្រលាញ់និងទុកចិត្តបានក្លាយទៅជាការកុហក មានតែពាក្យដោះសារ តែងតែប្រើល្បិចគេចកល់ ថែមទាំងលួចលាក់មានអ្នកផ្សេងក្រោយខ្នងជាច្រើនទៀត ទាំងដែលបងមិនដែលគិតថានាងហ៊ានធ្វើដាក់បងដល់ថ្នាក់នេះ”
“តែបងតាមទាន់គ្រប់រឿងដែលនាងបានសាង ហើយតែងតែអត់អោនដល់នាងគ្រប់ពេល។ រហូតដល់ថ្ងៃមួយ ថ្ងៃដែលបងគិតថាបងឈឺចាប់បំផុតក្នុងជីវិត ព្រោះតែតម្លៃដែលបងតែងតែផ្តល់ឲ្យនាង នាងបែរជាបោះវាចោលទៅលើគ្រែជាមួយអ្នកដទៃ នាងប្រហែលគិតថាបងល្ងង់ខ្លាំងណាស់ហើយមើលទៅ ដែលគ្មានថ្ងៃដឹងការពិតរបស់នាង តែសោកស្តាយដែលបងមិនបានងប់ងល់ដល់មិនដឹងខ្យល់អី”
“ជំលួសរវាងយើងទាំង២ក៏កើនឡើង នាងនៅតែមានពាក្យដោះសារកែខ្លួនមិនព្រមទទួលកំហុសថែមទាំងទំលាក់គ្រប់យ៉ាងថាបងជាមនុស្សដែលមានតែបញ្ហាសំរាប់នាង ចិត្តស្រលាញ់ទាំងប៉ុន្មានក៏ប្រែក្លាយជាការស្អប់ បងស្អប់ដែលនាងមើលងាយការស្រលាញ់របស់បង ស្អប់នាងដែលចាកចេញពីបងដោយគ្មានពាក្យបែកសូម្បីមួយម៉ាត់”
“ហើយបងធ្វើយ៉ាងមិចបន្តទៀត?”
“បងក៏ចាប់ផ្តើមគេចពីមនុស្សគ្រប់គ្នា ព្យាយាមរកភាពស្ងប់ស្ងាត់សំរាប់ខ្លួនឯង ហើយទីបំផុត....”
“បងក៏បានមកជួបអូន” ខ្ញុំនិយាយបន្តើរយកដៃអង្អែលមុខគាត់បន្តើរ។ ហើយក៏........................
“The End”
(ចប់មែនទែនហើយ!!!)
សុំទោសដែលអូសបន្លាយរឿងមួយនេះជាច្រើនខែ ព្រោះដំបូងឡើយគិតថាបញ្ឈប់ការសរសេររឿងនេះហើយ ដោយសារតែអត្ថន័យក្នុងសាច់រឿងវាដដែរច្រើនហើយដាក់អារម្មណ៍តួប្រុសមិនចូល។ តែដោយធ្លាប់បាននិយាយថាទោះជាយ៉ាងថា ក៏ត្រូវតែបញ្ចប់រាល់ការចាប់ផ្តើមទើបសំរេចចិត្តងាកមកសរសេម្តងទៀតទោះជាល្អ ឬអាក្រក់ក៏មិមអាចឈប់កណ្តាលទីដែរ។ សង្ឃឹមថាអ្នកទាំងអស់គ្នារីករាយក្នុងការអានវគ្គឲ្យដូចជាវគ្គមុនៗទាំងដែលគ្មានអ្វីពិសេស។ ហើយបើមានចំនុចណាដែលនៅសង្ស័យ ឬមិនទាន់អស់ចិត្តអាចសួរក្នុងcmtបាន
អរគុណ! ! ! ! !