រឿង សមុទ្រ ភាគទី៥

រឿង សមុទ្រភាគទី៥និពន្ធដោយ Narong Sok#Khmer_Novel69

កំពុងតែជក់ចិត្តជាមួយការរៀបចំ និង​ រចនាផ្ទះយ៉ាងស្អាត និង មានរបៀបរៀបរយរបស់លោកគ្រូពេទ្យជីវ័ន្តស្រាប់តែសមុទ្រឃើញរូបថតមួយសន្លឹករបស់លោកគ្រូពេទ្យជីវ័ន្តថតជាមួយមនុស្សម្នាក់ដែលមានមុខមាត់​ រូបរាង អាយុដូចហ្នឹងខ្លួនបេះបិទ។ លើសពីនេះទៅទៀត នៅលើករបស់គេ មានខ្សែកមួយខ្សែដែលមានបន្តោងខ្សែកដូចរបស់ខ្លួនបេះបិទ។សំលឹងមើលរូបថតនេះបណ្តើរ សញ្ជឹងគិតបណ្តើរ " តើឯងជាអ្នកណា?? ហេតុអីក៏ដូចខ្ញុំយ៉ាងនេះ??" ។កំពុងតែគិតសុខៗស្រាប់តែសមុទ្រមានអការ:ឈឺក្បាលខ្លាំង ហើយងងឹតមុខរៀបនឹងដួលនៅលើក្តារទៅហើយ ស្រាប់តែដៃទាំងគូដ៏ស្រទន់របស់លោកគ្រូពេទ្យជីវ័ន្តមកទ្រខ្លួនរបស់គេជាប់ទាន់ពេលវេលាតែម្តង។ ជីវ័ន្តបានគ្រាសមុទ្រទៅដាក់នៅក្នុងបន្ទប់ដើម្បីពិនិត្យអការ: របស់សមុទ្រទៅតាមចំនេះ នឹងជំនាញរបស់ខ្លួន។

-ជីវ័ន្ត: ញ៉ាំថ្នាំហើយ ឆាប់សំរាកអោយបានច្រើន ព្រោះសុខភាពរបស់អូននៅខ្សោយណាស់ កុំដើរផ្តេសផ្តាស។

-សមុទ្រ: អរគុណលោកហើយ! ហើយចូលមកពីកាលបានខ្ញុំមិនដឹងអីតិចចឹង???

-ជីវ័ន្ត: ចូលមកយូរគួរសមដែរហើយ តែបងឃើញអូនកំពុងតែជក់ចិត្តជាមួយនិងរូបថតរបស់យើង ទើបបងមិនចូលទៅរំខានហ្នឹងណា។ បានហើយកុំសួរច្រើនពេកឆាប់សំរាកទៅណាអូនសំលាញ់😘😘😘!

-សមុទ្រ: តែខ្ញុំមានរឿងចង់សួរលោក!!

-ជីវ័ន្ត: មានរឿងអីចង់សួរក៏បានដែរតែមិនមែនសួរពេលនេះទេណាអូនសំលាញ់។ សំរាកអោយបានច្រើនសិនទៅ ពេលមានកម្លាំងក៏មិនយឺតពេលដែរណាបាទ! និយាយរួចដៃម្ខាងរបស់ជីវ័ន្តចាប់ទាញភួយមកដណ្តប់អោយសមុទ្រ ហើយដៃម្ខាងទៀតចាប់ដៃរបស់សមុទ្រជាប់ដើម្បីបញ្ជាក់ពីភាពកក់ក្តៅ និងក្តីបារម្ភចំពោះខ្លួនទៅលើសមុទ្រ។ លើសពីនេះទៅទៀត ជីវ័ន្តបានទ្រោបខ្លួនបំរុងនឹងអោនទៅថើបសមុទ្រ តែ

-សមុទ្រ: នេះលោកចង់ធ្វើអីហ្នឹង??

-ជីវ័ន្ត: អោយបងសុំថើបមួយមកអូនសំលាញ់😘😘😘!

-សមុទ្រ: អត់ទេ (និយាយដោយយកដៃរុញខ្លួនជីវ័ន្តចេញពីលើខ្លួនរបស់គេ)

-ជីវ័ន្ត: គ្រាន់តែថើបមួយសោះ កំណាញ់ម៉េះអូនសំលាញ់វេហា????

-សមុទ្រ: ខ្ញុំគឺសមុទ្រ មិនមែនវេហានោះទេ! លោកច្រលំមនុស្សហើយ!

-ជីវ័ន្ត: មិនច្រលំទេបាទ!! បានហើយសំរាកចុះណាអូនសំលាញ់ បងលែងរំខានអូនហើយ!!

និយាយរួចជីវ័ន្តក៏បានដើរចេញពីបន្ទប់សំដៅទៅកាន់ផ្ទះបាយដើម្បីដាំបបរ រួមជាមួយត្រីងៀត និង ពងទាប្រៃទុកសំរាប់ម្ចាស់ចិត្តរបស់ខ្លួនពេលភ្ញាក់ឡើង (បើមានអ្នកថែចឹងៗអី អ្នកនិពន្ធដូចចង់ឈឺដែរម៉េចទេនេះ😁😁😂😂🤣🤣ច្រណែនណាស់លោកព្រះ)។ ងាកទៅមើលសមុទ្រវិញ ក្រោយពីជីវ័ន្តចាកចេញទៅ គេមិនបានគេងលក់ភ្លាមៗនោះទេ ដោយសារតែនៅក្នុងខួរក្បាលដក់ជាប់រូបថតដែលខ្លួនបានឃើញ ហើយត្រចៀកលឺតែឈ្មោះរបស់វេហា វេហា។ "វេហា តើឯងជាអ្នកណា???​ តើយើងទាំង២ត្រូវជាអ្វីនឹងគ្នាអោយពិតប្រាកដ?ហេតុអីក៏ឯងមានរូបរាង មុខមាត់ អាយុ និង បណ្តោងខ្សែកដូចជារបស់យើងដែរ??" ។ រសាប់រសល់បានមួយសន្ទុះ សមុទ្រក៏បានគេងលក់យ៉ាងស្កប់ស្កល់ដោយសារតែសារជាតិថ្នាំជ្រាបចូលពេញក្នុងខ្លួនរបស់គេ។ជីវ័ន្តបានលួចចូលទៅមើលសមុទ្រគេងជាញឹកញាប់ ដោយសារការបារម្ភ ក្តីស្រលាញ់ និង ចិត្តដែលនឹករលឹកដល់មនុស្សដែលខ្លួនស្រឡាញ់មានពេញក្នុងបេះដូង។ស្នាមញញឹមប្រកបដោយក្តីសុខរបស់ជីវ័ន្តបានផុសចេញនៅលើផ្ទៃមុខរបស់គេដោយមិនដឹងខ្លួនថាវាកើតឡើងបានដោយរបៀបណា។កំពុងតែរៀបនឹងអោនថើបសមុទ្រ ស្រាប់តែសមុទ្រដឹងខ្លួនល្មម (អត់ទៀត🤣🤣🤣😂😂😂😂)

-សមុទ្រ: លោកចង់ធ្វើអីហ្នឹង??

-ជីវ័ន្ត: គឹចង់ថើបអូនហ្នឹងហើយ បើស្អាតហើយគួរអោយស្រឡាញ់ចឹងអ្នកណាទ្រាំបានទៅហ្ន😘😘😘😍😍។សុំថើបមួយមកដូចខានស្រង់ក្លិនថ្ពាល់មួយនេះយូរហើយ😂😂😂🤣🤣។

-សមុទ្រ: អត់ទេ ប្រាប់ហើយលោកច្រលំមនុស្សហើយ ខ្ញុំមិនដែលស្គាល់លោកពីមុនមកទេ។ខ្ញុំឈ្មោះសមុទ្រ មិនមែនវេហា វេហួយរបស់លោកទេ😁😁😁។

-ជីវ័ន្ត: ច្រលំម៉េចកើត គឺអូនហ្នឹងហើយ។ និយាយចឹងអូនប្រហែលជាឃ្លានហើយព្រោះមិនបានញ៉ាំអីមកតាំងពីថ្ងៃ។

-សមុទ្រ: បាទ ឃ្លានមែនហ្នឹងណា!ចឹងលោកចេញសិនទៅខ្ញុំសុំងូតទឹករៀបចំខ្លួនសិន។

-ជីវ័ន្ត: ចេញទៅណា?? តោះទៅងូតទឹកជាមួយគ្នា😁😁😁😁 បងក៏មិនទាន់ងូតទឹកដែរ។

-សមុទ្រ: ហ្អា😲😲😲😲??? ឆ្កួតទេអីលោក ណាគេងូតមួយគ្នាអាម៉េចទេ??? ក្បាលខូចណាស់លោកឯងនេះ!!

-ជីវ័ន្ត: ធ្វើឯងអៀនអីណា ធ្វើមើលតែមិនធ្លាប់ចឹង😁😁😁🤣🤣🤣😂😂។

-សមុទ្រ: អាលូវទៅមិនទៅ បើលោកមិនទៅទេ ទុកអោយខ្ញុំអ្នកទៅខ្លួនឯង👿👿👿😈😈😈។

-ជីវ័ន្ត: ទៅៗអោយគេសុំទោស ទៅក៏បានដែរ🙁🙁🙁

ក្រោយពេលដែលរៀបចំខ្លួនរួចហើយ សមុទ្រ និង ជីវ័ន្តបានញ៉ាំអាហារពេលល្ងាចជាមួយគ្នាយ៉ាងសប្បាយរីករាយ!
សមុទ្រ ៩

បន្ទាប់ពីទទួលទានអាហារពេលល្ងាចដ៏សែនរីករាយ និងប្រកបដោយក្តីសុខរួចមក សមុទ្របានដើរទៅយករូបថតរបស់ជីវ័ន្តដែលបានថតជាមួយវេហារួចចាប់ផ្តើមសួរទៅកាន់ជីវ័ន្ត:

-សមុទ្រ: ម្នាក់នៅក្នុងរូបនេះឈ្មោះវេហាមែនទេ??

-ជីវ័ន្ត: ម្នាក់នៅក្នុងរូបនេះគឺអូនហ្នឹងហើយវេហា។ អូនចង់លេងសើចហ្នឹងបងដល់ណាទៀត? បងខឹងហើយណា!

-សមុទ្រ: លោកមើលមុខខ្ញុំអោយច្បាស់ (និយាយដោយទឹកមុខមាំ)! ខ្ញុំមិនបានលេងសើចជាមួយលោកនោះទេលោកគ្រូពេទ្យជីវ័ន្ត។ ខ្ញុំឈ្មោះសមុទ្រ មិនមែនវេហា វេហួយរបស់លោកនោះទេ។ ហើយខ្ញុំក៏កំពុងតែឆ្ងល់ដែរថា ហេតុអីក៏គេមានមុខមាត់ រូបរាង អាយុដូចខ្ញុំម្ល៉េះ??? ខ្ញុំគិតមិនយល់ទេ តើវាអាចទៅរួចបានយ៉ាងម៉េច???

-ជីវ័ន្ត: វាអាចទៅរួច ប្រសិនបើអ្នកទាំង២ជាកូនភ្លោះ។

-សមុទ្រ: កូនភ្លោះ???? តែតាំងពីកើតមកខ្ញុំមិនដែលលឺពុកម៉ែខ្ញុំប្រាប់ថាខ្ញុំមានបងប្អូនភ្លោះនោះទេ។

-ជីវ័ន្ត: ប្រសិនបើមិនមែនកូនភ្លោះនោះវាពិតជាមិនអាចទៅរួចនោះទេ ដែលមនុស្ស២នាក់មានមុខមាត់ រូបរាង និងអាយុដូចគ្នាបេះដាក់នោះ។ មានតែកូនភ្លោះប៉ុណ្ណោះដែលអាចមានលក្ខណះបែបនេះបាន។

-សមុទ្រ: រឺមួយខ្ញុំពិតជាមានបងប្អូនភ្លោះពិតមែន?? ហើយហេតុអីមិនដែលលឺពុកម៉ែខ្ញុំនិយាយប្រាប់ខ្ញុំចឹង? ខ្ញុំត្រូវតែដឹងអោយបានថាឯងជាអ្នកណាអោយប្រាកដវេហា?? ហើយយើងទាំង២ត្រូវជាអ្វីនឹងគ្នា?? លោកខ្ញុំចង់ត្រលប់ទៅផ្ទះវិញ ពេលនេះមិនដឹងថាពុកម៉ែខ្ញុំបារម្ភពីខ្ញុំយ៉ាងណានោះទេ នេះខ្ញុំបាត់ពីផ្ទះដោយគ្មានដំណឹងមួយរយះធំហើយ។

-ជីវ័ន្ត: ហ៊ឺម……..! (ទឹកមុខចាប់ផ្តើមប្រែប្រួលទៅជាស្រងូតស្រងាត់ភ្លាមៗមួយរំពេច)

-សមុទ្រ: នេះលោកមានរឿងអីមែនទេ???ទឹកមុខដូចជាអាក្រក់មើលខ្លាំងណាស់!

-ជីវ័ន្ត: ហ៊ឺម……! បងបានចាកចេញពីគ្រួសាររបស់បងប្រហែលជា៣ឆ្នាំមកហើយ មិនដឹងថាពេលនេះប៉ាម៉ាក់មានសុខភាពយ៉ាងណានោះទេ! សង្ឃឹមថាពួកគាត់មិនកើតអីទៅចុះ!!

-សមុទ្រ: ចុះហេតុអីបងមិនទៅលេងពួកគាត់ទៅ??? ហើយម៉ាក់ប៉ាប្រពន្ធកូនបងនៅណា?? តាំងពីខ្ញុំមកទីនេះដូចមិនដែលឃើញពួកគាត់ចឹង?

-ជីវ័ន្ត: ម៉ាក់ប៉ាបងរស់នៅភ្នំពេញ បងមិនអាចទៅលេងពួកគាត់បានទេ ហើយក៏មិនអាចអោយគាត់ដឹងថាបងរស់នៅទីណាបានដែរ។ បងគ្មានប្រពន្ធកូនអីទេ!!

-សមុទ្រ: ហេតុអីបង?? មានរឿងអីមែនរវាងបងនិងគ្រួសារបង??? ហេតុអីមិនយកប្រពន្ធចាស់ហើយ???

-ជីវ័ន្ត: ឃើញមនុស្សម្នាក់នៅក្នុងរូបថតដែលមានភិនភាគដូចអូននេះ??? បងស្រលាញ់គេខ្លាំងណាស់ តែគ្រួសារបងបានធ្វើអោយលោកយាយរបស់គេស្លាប់ ហើយតាំងពីនោះមកបងបានព្យាយាមរកគេរហូតតែមិនដែលបានដំណឹងពីគេនោះទេ។ លើសពីនេះទៅទៀតគ្រូសាររបស់បងបានព្យាយាមបង្ខំអោយបងរៀបការទើបបងសំរេចចិត្តចាកចេញពីពួកគាត់មករស់នៅទីនេះតែម្នាក់ឯងទៅ។បងមិននឹកស្មានថាបងបានជួបមនុស្សម្នាក់ដែលមានភិនភាគដូចគេបេះបិទនៅទីនេះនោះទេ។ ចុះអូនវិញមានរឿងអីបានរសាត់អណ្តែតមកដល់ទីនេះដែរ?

-សមុទ្រ: ខ្ញុំបានជួបនិងខ្យល់ព្យុះនៅពេលដែលខ្ញុំចុះនេសាទ។ ដោយសារស្ថានភានខ្យល់រួមជាមួយភ្លៀងខ្លាំងពេកធ្វើអោយទូករបស់ខ្ញុំលិចហើយខ្ញុំក៏រសាត់អណ្តែតទៅដល់ទីណាក៏មិនដឹង ដឹងតែថាភ្ញាក់ដឹងខ្លួនឡើងនៅក្នុងផ្ទះរបស់បងតែម្តង។សំណាងណាស់ដែលខ្ញុំបានជួបមនុស្សល្អដូចជាបង បើមិនចឹងទេខ្ញុំប្រហែលជាគ្មានជីវិតរស់នៅមកដល់ពេលនេះនោះទេ។ ពិតជាអរគុណបងខ្លាំងណាស់ដែលបានជួយសង្គ្រោះជីវិតរបស់ខ្ញុំ!ខ្ញុំមិនអាចភ្លេចគុណរបស់បងបានទេ!

-ជីវ័ន្ត: មិនអីទេ ទុកថាវាជានិស្ស័យរបស់យើងទាំង២ទៅចុះ! និយាយចឹងរឿងទៅជួបពុកម៉ែសមុទ្រចាំពេលដែលសុខភាពរបស់សមុទ្របានល្អប្រសើរជាងនេះ បងនឹងជូនសមុទ្រទៅ។បងក៏ចង់ដឹងច្បាស់ដែរថាតើសមុទ្រ និង វេហាត្រូវជាអ្វីនឹងគ្នាអោយប្រាកដ។

-សមុទ្រ: បាទបង ពិតជាអរគុណបងខ្លាំងណាស់! តែខ្ញុំចង់ជួយការងារខ្លះបងពេលខ្ញុំទំនេរ ខ្ញុំមិនចេះនៅមួយកន្លែងមិនធ្វើអីនោះទេ អផ្សុកស្លាប់មិនខានទេបង។

-ជីវ័ន្ត: បាទ បាន! បងក៏មិនទុកចិត្តអោយអូននៅម្នាក់ឯងដែរ។ខ្លាចមានរឿងដូចថ្ងៃនេះទៀត ប្រសិនបើបងមកមិនទាន់ទេ ច្បាស់ជាវីវរហើយ។

-សមុទ្រ: អរគុណណាស់បង! ខ្ញុំនឹងថែខ្លួនអោយបានល្អ មិនអោយបងលំបាកទេ។ ណាមួយនឹងអាលឆាប់បានទៅជួបប៉ាម៉ាក់របស់ខ្ញុំផងដែរ។

-ជីវ័ន្ត: បាទ សង្ឃឹមថាអូននឹងឆាប់ជាអាលបានទៅជួបគ្រួសារអូនវិញ។ យប់ហើយអូន ល្មមដល់ពេលចូលគេងហើយ!

-សមុទ្រ: បាទ អរគុណបង! តោះទៅគេងចឹង ខ្ញុំដូចជារៀងងងុយគេងដែរហើយបង។

ពួកគេទាំង២នាក់បាននាំគ្នាទៅគេង ដោយសមុទ្រគេងនៅក្នុងបន្ទប់ ហើយជីវ័ន្តទៅគេងនៅបន្ទប់ទទួលភ្ញៀវជំនួសវិញ។ថ្វីត្បិតតែសមុទ្របានប្រាប់ថាគេមិនមែនជាវេហាក៏ដោយ ក៏ជីវ័ន្តនៅតែមិនទាន់ជឿជាក់១០០ភាគរយនោះដែរ គេនឹងពិសោធន៏ដោយខ្លួនឯងថាតើសំដីដែលសមុទ្រនិយាយប្រាប់ជាការពិត ឬ ក៏គេចង់សងសឹកជាមួយខ្លួនជំនួសអោយគ្រួសារគេដែលបានធ្វើអោយលោកយាយគេស្លាប់។ ពេលនេះអារម្មណ៏របស់ជីវន្តពិតជាច្របូកច្របល់រកគិតអ្វីមិនចេញនោះទេ មានតែពេលវេលាជាអ្នកពិសោធន៏ដោយខ្លួនឯងទៅចុះ។ដោយសារតែអារម្មណ៏ច្របូកច្របល់ពេក យប់នោះជីវ័ន្តគេងមិនលក់នោះទេ គេបានចេញទៅយកខ្យល់អាកាសនៅខាងក្រៅ(តាមទម្លាប់នៅពេលដែលគេនឹកដល់វេហា)មួយសន្ទុះ ទើបត្រលប់ចូលផ្ទះវិញហើយក៏មិនភ្លេចឈាងចូលមើលសមុទ្របន្តិចដែរ មុនពេលដែលគេចូលគេង។

-ជីវ័ន្ត: វេហា នេះអូនមែនទេ?? ហើយម្នាក់នោះជាអ្នកណា??

-វេហា: បាទ គឺអូន។ គេជាប្អូនប្រុសរបស់អូន។ អូនសុំផ្ញើរគេនៅនឹងបងមួយរយះ ហើយសង្ឃឹមថាបងនឹងមើលថែគេអោយបានល្អ។

-ជីវ័ន្ត: វេហា អូនចង់ទៅណាចោលបងទៀតហើយ??? អូនពិតជាដាច់ចិត្តទុកបងចោលម្នាក់ឯងបែបនេះមែនទេ??

-វេហា: ថ្ងៃណាមួយ អូននឹងត្រលប់មកវិញ! មើលថែប្អូនប្រុសបងអោយបានល្អផងណា! អូនលាសិនហើយ!!

-ជីវ័ន្ត: វេហា វេហា កុំទៅណាចោលបង!! វេហា វេហា……….

សំលេងដង្ហោយហៅវេហារបស់ជីវ័ន្តលាន់ខ្ទរពេញផ្ទះ ធ្វើអោយសមុទ្រភ្ញាក់មកមើលវេហាយ៉ាងភ័យតក់ស្លុត។

-សមុទ្រ: បង ជីវ័ន្តៗ ក្រោកឡើង!!!! នេះដេកមមើរដល់ថ្នាក់ហ្នឹងផងអីលោកព្រះ!!

-ជីវ័ន្ត: នេះមានរឿងអីកើតឡើងហ្នឹង???ហើយហេតុអីសមុទ្រមកនៅទីនេះ???

-សមុទ្រ: (ស្រែកឡើងផ្អើលគេ ផ្អើលឯងហើយក្រោកមកធ្វើមិនដឹងលោកព្រះ) អត់មានអីទេបង ខ្ញុំគ្រាន់តែចេញមកមើលថាបងគេងលក់ស្រួលអត់ហ្នឹងណាបង

-ជីវ័ន្ត: បងគេងលក់ស្រួលធម្មតាទេ! មិនអីទេទៅគេងវិញចុះណាអូន! រាត្រីសួស្តីសុបិនល្អ!

-សមុទ្រ: បាទ បង ចឹងខ្ញុំទៅគេងវិញហើយ! រាត្រីសួស្តី សុបិនល្អដូចគ្នាណាបង!

ក្រោយពីមរមើមមាយអស់ជិតមួយយប់ ទាំងជីវ័ន្ត និងសមុទ្របានគេងលក់យ៉ាងស្កប់ស្កល់រហូតទល់ភ្លឺ។ព្រះអាទិត្យចាប់ផ្តើមបញ្ចេញរស្មីគ្របដណ្តប់ពាសពេញផែនដី កំលោះសង្ហាជីវ័ន្តចាប់ផ្តើមរូតរះភ្ញាក់ពីគេងដើម្បីរៀបចំខ្លួនទៅព្យាបាលអ្នកជំងឺដូចសព្វមួយដង។ក្រលេកទៅមើលសមុទ្រវិញក៏បានរៀបចំខ្លួនរួចរាល់ហើយដែរ មិនចង់អោយជីវ័ន្តចាំយូរ ព្រោះថ្ងៃនេះសមុទ្រត្រូវទៅជួយការងាររបស់ជីវ័ន្តនៅខាងមន្ទីរពេទ្យ។ដើរបណ្តើរនិយាយគ្នាបណ្តើរ:

-ជីវ័ន្ត: យប់មិញមានរឿងអីបានសមុទ្រនៅជិតបងចឹងពេលបងដឹងខ្លួនឡើង??

-សមុទ្រ: អត់ដឹងមែនអីក៏ធ្វើពើទេនេះ។ ស្អែកឡើងចង់ផ្អើលភូមិហើយនៅមិនដឹងខ្លួនទៀត?? ភ្ញាក់គេភ្ញាក់ឯងអស់រកតែដេកពួនមិនបាន ខំតែភ័យស្មានតែមានរឿងអីកើតឡើង។

-ជីវ័ន្ត: ដល់ថ្នាក់នេះផង??? ហើយម៉េចក៏បងមិនដឹងសោះចឹង???

-សមុទ្រ: លឺតែវេហា វេហា វេហា គួរអោយច្រណែនដល់ហើយ ដេកលក់ហើយក៏នៅនឹកគេដល់ថ្នាក់ហ្នឹងទៀត។ វេហាពិតជាសំណាងណាស់ដែលមានអ្នកស្រលាញ់បែបនេះ។

និយាយគ្នាបណ្តើរ ដើរបណ្តើរក៏បានមកដល់មណ្ឌលសុខភាពដោយមិនដឹងខ្លួន។ ដោយសារតែសមុទ្រគឺជាអ្នកនេសាទ ហើយខ្លួនមិនដែលធ្វើការផងនោះ សមុទ្រត្រូវការជួយបង្ហាត់បង្ហាញច្រើនពីសំណាក់លោកគ្រូពេទ្យជីវ័ន្ត និង គ្រូពេទ្យដទៃទៀតដែលធ្វើការនៅទីនោះ (ការងារកំប៉ិកកំប៉ុកគ្រាន់ជួយជំនួសដៃជើងតែប៉ុណ្ណោះ)។ ពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃទំនាក់ទំនងរបស់សមុទ្រកាន់តែមានភាពស្និទ្ធិស្នាល ហើយជីវ័ន្តក៏មើលឃើញថានេះគឺជាសមុទ្រពិតប្រាកដមែន គាត់មិនមែនជាវេហាដែលនៅក្នុងបេះដូងរបស់ជីវ័ន្តនោះទេ។

ថ្ងៃទី ៣០ ខែ មិថុនា ឆ្នាំ ២០១៩ សមុទ្របានរួមដំនើរជាមួយជីវ័ន្តដើម្បីទៅផ្ទះរបស់គេតាមទូករបស់អ្នកភូមិ។ចំនាយពេលប្រហែលជា១ម៉ោង ពួកគេទាំងអស់គ្នាក៏បានធ្វើដំនើរមកដល់កំពង់ផែកោះរ៉ុងដោយសុវត្ថិភាព។ ក្រោយពីជូនសមុទ្រនិងជីវ័ន្តមកដល់កំពង់ផែរួចហើយ អ្នកបើកទូកបានត្រលប់ទៅកោះរ៉ុងសន្លឹមវិញ ហើយសមុទ្រនិងជីវ័ន្តក៏ដើរសំដៅទៅផ្ទះរបស់ខ្លួន។ ទីងតុង តុងទីង……………………………

-ម្តាយសមុទ្រ: វេហា អ្នកណាមករកអីកូន ឆាប់ទៅបើកទ្វារតិចមើល

-វេហា: បាទ ម៉ែ (រួចដើរសំដៅទៅខាងមុខផ្ទះ)។ ម៉…………..ម៉…….. ម៉ែៗៗៗៗ ជាសំលេងរដាក់រដុបរបស់វេហាដែលកំពុងតែស្អែកហៅម្តាយរបស់គេដែលនៅខាងក្រោយផ្ទះ។

-ម្តាយសមុទ្រ: ហើយកូនកើតអីបានស្រែកលឺម៉េះ??? អ្នកណាគេមករកអី???

-វេហា: ម៉ែពុកឆាប់ចេញមកនេះអោយលឿនមក លឿនមកម៉ែ លឿនឡើង…..

-ម្តាយសមុទ្រ: (ដើរបណ្តើររអ៊ូបណ្តើរ) ហើយមានការអីបានជាឯងស្រែកហៅម៉ែពុកយ៉ាងទាន់ហន់បែបនេះវេហា (និយាយដោយមិនបានចាប់អារម្មណ៏មើលថាតើអ្នកណាមករកនោះទេ??

-សមុទ្រ និង ជីវ័ន្ត: វេហា???? (ជាសំលេងដំណាលគ្នារបស់កំលោះទាំង២ដែលឈរនៅចំពីមុខវេហា)

គ្រាន់តែលឺសំលេងសមុទ្រភ្លាម​ទាំងអស់គ្នានាំគ្នាស្រឡាំងកាំង​ហើយចាប់ផ្តើមងើបមុខឡើងដើម្បីរកមើលម្ចាស់សំលេងដែលខ្លួនបានស្គាល់យ៉ាងច្បាស់.
-​👩‍❤️‍👨: ស.... សមុទ្រ😭😭😭😭 នេះពិតជាកូនមែនទេ??? កូនមិនទាន់ស្លាប់ទេមែនទេ??? (ទឹកភ្នែកអ្នកដែលជាម្តាយឪពុកហូរស្រក់ចុះដោយមិនដឹងខ្លួននៅពេលដែល នៅសុខៗកូនដែលខ្លួនគិតថាបានស្លាប់បាត់បង់ជីវិតទៅហើយនោះបានបង្ហាញខ្លួនយ៉ាងភ្ញាក់ផ្អើលបំផុតនៅចំពោះមុខរបស់ខ្លួន😭😭😭😭😭😭😭.)អោយម៉ែសុំមើលកូនតិចមក(និយាយដោយរត់សំដៅទៅអោបកូនរបស់ខ្លួដោយក្តីនឹករលឹកយ៉ាងខ្លាំង😢😢😢😢😢).
- 👦: 😭😭😭😭😭😭😭😭ម៉ែពុក😭😭😭😭😭😭កូនពិតជានឹកពុកម៉ែខ្លាំងណាស់ (ទឹកភ្នែកហូរចុះដូចទឹកបាក់ទំនប់😭😭😭😭នៅពេលដែលខ្លួនមានជីវិតមកជួបអ្នកមានគុណម្តងទៀត.
-​👩‍❤️‍👨:ពុកម៉ែក៏នឹកឯងខ្លាំងណាស់ដែរ គ្មានថ្ងៃណាដែលពុកម៉ែមិននឹកដល់កូននោះទេ. ពុកម៉ែតែងតែបន់ស្រន់សុំអោយកូននៅរស់រានមានជីវិតជានិច្ច.
-​👦: ពុកម៉ែ😭😭😭😭😭😭. ដោយសារទឹកដោះម្តាយថ្លៃទើបកូនអាចរស់រានមានជីវិតរហូតមកដល់សព្វថ្ងៃនេះ.
វេហាក៏បានដើរចូលមកហើយអោបប្អូនប្រុសនិងពុកម៉ែរបស់គេនៅក្នុងរង្វង់ដៃទាំងគូយ៉ាងកក់ក្តៅ (គ្រាន់តែស្រមៃមើលក៏មានអារម្មណ៏ថាមានក្តីសុខដែរ​ រំភើបជំនួស😊😊😊) :
_👨: ប្អូនប្រុស​ បងពិតជាសប្បាយរីករាយណាស់ដែលឯងនៅមានជីវិត.​បងមិនដែលគិតថាពួកយើងទាំង2អាចបានជួបគ្នានោះទេ!! ប្អូនប្រុស😭😭😭😭😭!!!
-👦: ប្អូនប្រុស???? នេះខ្ញុំមានបងប្រុស😳😳😳😳??
- 👩‍❤️‍👨: មែនហើយ​កូន​ គេឈ្មោះវេហា ជាបងប្រុសភ្លោះរបស់កូន.​ ម៉ែមិនដែលប្រាប់រឿងនេះដល់កូននោះទេ ព្រោះពុកម៉ែបានព្យាយាមតាមរកបងប្រុសគ្រប់ទីកន្លែងហើយនៅតែរកមិនឃើញ ចឹងពុកម៉ែសំរេចថាមិនប្រាប់រឿងនេះដល់កូន កុំអោយកូនខ្វល់ច្រើន.​ ពេលនេះគ្រួសារយើងបានជួបជុំគ្នាវិញហើយ ពុកម៉ែពិតជាសប្បាយចិត្តខ្លាំងណាស់ ហើយពុកម៉ែមិនដែលគិតថានឹងមានថ្ងៃនេះនោះទេ! កូនសំលាញ់ទាំង2របស់ម៉ែ😭😭😭😭😭😭😭😭!!!
រវល់តែជួបជុំគ្រួសារដោយក្តីនឹករលឹក គ្រប់គ្នាដូចជាភ្លេចគិតដល់កម្លោះសង្ហាដែលមកជាមួយសមុទ្រដោយមានពាក់មួក និងម៉ាសយ៉ាងជិតឈឹងដូចជាពពួកក្រុមISIS.គ្រាន់តែឃើញវេហាភ្លាមជីវ័ន្តពិតជាមានអារម្មណ៏សប្បាយចិត្តឥតឧបមា ក្នុងចិត្តចង់ស្ទុះទៅអោបមនុស្សដែលខ្លួនកំពុងនឹករាល់ថ្ងៃខ្លាំងណាស់ តែក៏មិនចង់ចូលទៅកាត់ចង្វាក់គ្រួសារដែលកំពុងតែជួបជុំគ្នាដោយក្តីនឹករលឹកផងដែរ បានត្រឹមតែឈរសម្លឹងមើលមនុស្សដែលខ្លួនស្រលាញ់ពេញបេះដូងដែលនៅជិតបង្កើយតែប៉ុណ្ណោះ.​ ចិត្តរបស់ជីវ័ន្តពេលពេលនេះពិតជាចង់ស្ទុះទៅអោបវេហាដើម្បីបំបាត់ក្តីនឹករលឹកខ្លាំងណាស់តែមិនអាចធ្វើបាននោះទេ មានតែខំប្រឹងទប់ចិត្តខ្លួនឯងតែប៉ុណ្ណោះ(យល់អារម្មណ៏មួយហ្នឹងអត់??? 😢😢😢😢)
- 👩‍❤️‍👨: នាំគ្នាឈរយូរហើយ តោះកូននាំគ្នាចូលទៅខាងក្នុងផ្ទះ! សមុទ្រចុះក្មួយម្នាក់នេះជាអ្នកណា??
-​👦: បាទម៉ែ គាត់ជាអ្នកមានគុណដែលបានជួយជីវិតកូនអោយរួចផុតពីសេចក្តីស្លាប់. បើគ្មានគាត់នោះទេ មិនដឹងថាកូនអាចមានជីវិតរស់នៅមកដល់សព្វថ្ងៃនេះរឺអត់ទេ?? លើសពីនេះទៅទៀត​ គាត់បានមើលថែកូនបានយ៉ាងដិតដល់ទើបសុខភាពកូនឆាប់រឹងមាំបែបនេះ. កូនពិតជាមានសំណាងណាស់ដែលបានជួបគាត់ក្នុងពេលដែលកូនជួបគ្រផះអាសន្ន!!
-​👩‍❤️‍👨:អរគុណក្មួយខ្លាំងណាស់ដែលបានជួយជីវិត​និងជួយមើលថែទាំសុខភាពកូនប្រុសមីង! មិនដឹងថាមីងបានអ្វីមកតបស្នងសងគុណក្មួយវិញនោះទេ! តោះក្មួយអញ្ជើញចូលលេងខាងក្នុងផ្ទះសិន ហើយនៅសំរាកនៅទីនេះសិនទៅ ដើម្បីអោយមីងបានតបស្នងសងគុណក្មួយផង!
-​👨‍⚕️: បាទ​! អរគុណលោកពូអ្នកមីង! ( និយាយបណ្តើរភ្នែកសំលឹងមើលប្រតិកម្មរបស់វេហាបណ្តើរ)​
-​🧔 : 😳😳😳😳😳😳 សំលេងនេះខ្ញុំខានបានលឺ3ឆ្នាំមកហើយ. ហេតុអីក៏ដូចគ្នាម្លេះ??? (គិតម្នាក់ឯង)
-​👩‍❤️‍👨:នាំគ្នាអង្គុយលេងនៅទីនេះសិនចុះ ពុកម៉ែទៅរៀបចំអាហារថ្ងៃត្រង់ និងបន្ទប់គេងសំរាប់កូន និង​ក្មួយម្នាក់នេះសិន.
-​👦: បាទ ចាំខ្ញុំទៅជួយរៀបចំពុកនិងម៉ែ.
-​👩‍❤️‍👨: មិនអីទេ នៅអង្គុយលេងជាមួយបងឯង និង​លោកក្មួយចុះកូន.ពុកម៉ែរៀបចំអោយបានហើយ.
-​👦: បាទ​ពុកម៉ែ​ចឹងក៏បាន.​និយាយចឹងបងជីវ័ន្ត(មិនភ្លេចមើលទឹកមុខរបស់វេហានោះទេ)​ បងទៅងូតទឹកចេញទៅបងអផយស្រលះខ្លួន.
-​🧔:ជីវ័ន្ត????? 😳😳😳😳😳😳😳(មិនត្រឹមតែសំលេងដូចទេ ឈ្មោះក៏ដូចគ្នាទៀតលោកព្រះ🙄🙄🙄🙄🤔🤔🤔🤔)
- 👨‍⚕️: បាទ! ខ្ញុំឈ្មោះ​ ជីវ័ន្ត.​រីករាយដែលបានស្គាល់ (ចង់ត្រូវហើយមើលទៅ បានមកធ្វើអត់ស្គាល់ហ្នឹង🙄🙄🙄🙄). ចឹងខ្ញុំសុំទៅងូតទឹកសិនហើយ!
ក្រោយពីបញ្ចប់ការសន្ទនាគ្នារួចហើយ ជីវ័ន្តបានក្រោកទៅងូតទឹក ដោយទុកអោយ សមុទ្រ​និង​វេហានៅជាមួយគ្នា.​បងប្អូនទាំង2នាក់នេះនាំគ្នាជជែកគ្នា​ពីនេះពីនោះយ៉ាងជិតស្និទ្ធិនិងប្រកបដោយភាពកក់ក្តៅ😘😘😘😘. ជជែកគ្នាបានមួយសន្ទុះ សំលេងរបស់ម្តាយពួកគេទាំង2នាក់បានបន្លឺឡើង:
-​👩‍🦳: នាំគ្នាមកញ៉ាំបាយទាំងអស់គ្នា ម្ហូបឆ្អិនហើយ!
-​👦🧔:បាទ​ម៉ែ!
-​👦: បងទៅមុនទៅ ខ្ញុំចូលទៅហៅបងជីវ័ន្តសិន!
-​🧔: បាទ! តែកុំនៅសាសងគ្នាយូរពេក បងនិងពុកម៉ែនៅចាំ!
-​👦:បាទបងប្រុស!! (ចាំមើលតិចទៀតទៅដឹងគ្នាហើយ)
និយាយគ្នារួចហើយ វេហាក៏ដើរចូលទៅក្នុងផ្ទះបាយដម្បើជួយរៀបចំតុអាហារសំរាប់ទទួលទានជុំគ្នា. ចំនែកសមុទ្រដើរចូលទៅក្នុងបន្ទប់ដើម្បីទៅហៅលោកគ្រូពេទ្យជីវ័ន្ត.
-​👦: បងជីវ័ន្ត រួចហើយនៅ?? ម៉ាក់ហៅញ៉ាំបាយ!!
-​👨‍⚕️: រួចលូវហើយ អូនទៅមុនទៅ ចាំបងទៅតាមក្រោយ!
-​👦: បាទ​បង!! មិនបាច់តុបតែងខ្លួនយូរពេកទេបង!!ចឆំមើលតិចទៀតមានរឿងអីកើតឡើងទៅហ្ន😊😊😊😊!!! មិនដឹងជាពេលបានឃើញបងហើយ បងប្រុសខ្ញុំភ្ញាក់ផ្អើលប៉ុណ្ណានោះទេ😋😋😋😋. ទៅមុនហើយណាបង លឿនៗឡើង ខ្ញុំទ្រាំចាំមើលមិនបានទេ😊😊😊😊😊!
👨‍⚕️:បាទ​បងហើយលូវហើយ លោកប្អូនកំហូច!!
ក្រោយពីរៀបចំខ្លួនរួចរាល់ហើយ ជីវ័ន្តបានដើរចូលទៅក្និងផ្ទះបាយដើម្បីញ៉ាំអាហារថ្ងៃត្រង់ទាំងចិត្តភ័យអរៗ មិនដឹងថាវេហាមានអារម្មណ៏យ៉ាងណាក្រោយពេលដែលបានជួបខ្លួននោះទេ! កំពុងតែឈ្ងាកញ៉ាំបាយ វេហាមិនបានចាប់អារម្មណ៏ថា ជីវ័ន្តដើរចូលមកតាំងពីពេលណានោះទេ.
-​👦:ជីវ័ន្តបងមកដល់ហើយអី?? អង្គុយចុះមកបងញ៉ាំបាយទាំងអស់គ្នា!
-​🧔: រីករាយតាមសំរួលបង មិនបាច់ខ្លាច70 ខ្លាចថ្លើមអីទេ(និយាយមិនបានងើបមុខមើលជីវ័ន្តនោះទេ គិតតែពីឈ្ងោកញាត់បាយចូលមាត់).
-​👨‍⚕️: បាទ​ អរគុណសំរាប់ការស្វាគមន៏យ៉ាងកក់ក្តៅ😍😍😍! ចឹងសុំញ៉ាំហើយណា! យើងនឹងស៊ីឯង (ជីវ័ន្តនិយាយមុនពេលខ្លួនចាប់ផ្តើមញ៉ាំបាយ ហើយកែវភ្នែកសំលឹងមើលប្រតិកម្មរបស់វេហា)
-​🧔:គ្រាន់តែលឺពាក្យនេះភ្លាម វេហាងើបមុខចេញពីចានបាយភ្លែតហើយសំលឹងមើលម្ចាស់សំលេងដែលប្រើប្រយោគនេះ ហើយលាន់មាត់ឡើង​ ប....... ប....... បងជីវ័ន្ត????? 😲😲😲😲😲😲😲
- 👨‍⚕️:មែនហើយគឺបង!!
-​👩‍❤️‍👨:នេះកូនទាំង2 ស្គាល់គ្នាដែរមែន???
-🧔: គ....... គ........ គឺ
-​👨‍⚕️: បាទមីង គឺថាស្គាល់គ្នាច្បាស់ណាស់.ហើយក៏បានតាមរកមកអស់រយះពេល3ឆ្នាំមកហើយ តែមិនដែលបានដំណឹងពីវេហានោះទេ. រហូតដល់ថ្ងៃដែលខ្ញុំបានជួបសមុទ្រ ខ្ញុំគិតថាគេជាវេហា តែក្រោយពីស្នាក់នភជាមួយគ្នាមួយរយះទើបដឹងថាគេមិនមែនជាវេហា.​ហើយព្រោះតែចង់ដឹងការពិត(ព្រោះតែសមុទ្រនិងវេហាមានភិនភាគដូចគ្នាបេះដាក់)​ និង​ចង់តាមរកវេហាទើបខ្ញុំសុំសមុទ្រមកទីនេះជាមួយ.​អ្វីដែលខ្ញុំមិននឹកស្មាន នោះគឺខ្ញុំបានជួបវេហានៅទីនេះសោះ.
-​👩‍❤️‍👨:ពិតជានឹកស្មានមិនដល់សោះ គិតទៅផែនដីនេះពិតជាមូល មូលរហូតដល់នឹកស្មានមិនដល់សោះហើយ. ញ៉ាំបាយសិនទៅក្មួយ ក្មួយប្រហែលឃ្លានហើយ!
-​👨‍⚕️: បាទ​មីង​(ភ្នែករបស់ជីវ័ន្តកំពុងតែសម្លឹងទៅកាន់វេហាដោយក្រសែភ្នែកនឹករលឹកយ៉ាងខ្លាំង).
ចំនែកឯវេហាវិញពេលនេះបានត្រឹមតែអង្គុយស្ងៀម មិនដឹងថាគួរតែសំដែងអាកប្បកិរិយាបែបណានោះទេ. ចិត្តមួយកំពុងតែត្រេ្អរដែលបានជួបមនុស្សដែលខ្លួននឹករាល់ថ្ងៃ ចិត្តមួយទៀតកំពុងតែគិតពីសម្តីនិងទង្វើដែលឪពុកម្តាយជីវ័ន្តធ្លាប់ធ្វើដាក់ខ្លួនកាលពីមុន. អារម្មណ៏មិនស្ងប់ បាយក៏លែងឆ្ងាញ់ វេហាក៏បានក្រោកចេញ:
-​🧔: ខ្ញុំឆ្អែតហើយ សុំទៅបន្ទប់គេងមុនហើយ មានអារម្មណ៏ដូចជាងងុយគេងណាស់.
-​👩‍❤️‍👨:ឆាប់ទៅគេងទៅចឹងកូន. កន្លែងនេះទុកអោយប៉ាម៉ាក់នឹងប្អូនចុះ
-​🧔:បាទម៉ាក់ ចឹងសុំទៅសិនហើយ.
វេហាក្រោកដើរចេញពីតុអាហារក្រោមក្រសែភ្នែកសម្លឹងមើលគ្រប់ជំហានរបស់ជីវ័ន្ត.
-​👦: បង​ ជីវ័ន្ត​នៅចាំអីទៀត ម៉េចក៏មិនព្រមតាមទៅ??? កន្លែងនេះទុកអោយខ្ញុំជាអ្នកដោះស្រាយ.
-​👨‍⚕️:ចឹងពឹងពាក់លើឯងហើយណា ជួយបកស្រាយប្រាប់ពុកម៉ែផង បងទៅសិនហើយចឹង.
ថាហើយ ជីវ័ន្តបានក្រោករត់ទៅតាមវេហាពីក្រោយ.កំពុងតែបើកទ្វារចូលក្នុងបន្ទប់ទៅហើយស្រាប់តែជីវ័ន្តមកដល់ល្មម.............
សូមរងចាំតាមដានភាគបន្