រឿង សមុទ្រ ភាគទី៤

រឿង សមុទ្រ

ភាគទី៤

និពន្ធដោយ Narong Sok

#Khmer_Novel69

ក្រោយពីរៀបចំបុណ្យសពជូនលោកយាយរួចរាល់ហើយ វេហាបានចាកចេញពីផ្ទះដែលខ្លួនធ្លាប់នៅជាមួយលោកយាយ(ផ្ទះជួល) ហើយទៅស្នាក់ និង រៀននៅក្នុងអង្គការមួយឈ្មោះថា PSE ដោយបានការជួយពីមិត្តភក្កិរបស់គេម្នាក់ដែលស្នាក់នៅទីនោះ។វេហាបានផ្តាច់ការទំនាក់ទំនងទាំងស្រុងពីជីវ័ន្ត ដោយប្តូរលេខទូរស័ព្ទ ហើយផ្តាច់ទំនាក់ទំនងតាមគ្រប់បណ្តាញសង្គមទាំងអស់ ដោយសារខ្លួនមិនអាចទទួលយកទង្វើដែលឪពុកម្តាយរបស់មនុស្សដែលខ្លួនស្រលាញ់បានធ្វើមកលើខ្លួនបាននោះទេ រឹតតែមិនចង់អោយជីវ័ន្តពិបាកក្នុងការតតាំងជាមួយគ្រួសាររបស់គេផងដែរ។រាល់ពេលដែលវេហានឹកដល់ជីវ័ន្ត គេតែងតែសំលឹងទៅមើលច័ន្ទដែលរះសែនឆ្ងាយពីហត្ថាប្រៀបដូចជាស្នេហាគេនិងជីវ័ន្តដូចច្នេះដែរ មិនដឹងថាជាតិនេះពួកគេអាចមានវាសនាជួបគ្នាម្តងទៀតរឺអត់នោះទេ។

ពេលចេញទៅបំពេញភារកិច្ចនៅបរទេស ក្រោយពីចប់ម៉ោងបេសសកម្មការងារ ជីវ័ន្តតែងតែព្យាយាមខល និង ផ្ញើសារតាមឆាតមកវេហាជានិច្ចតែទូរស័ព្ទខលមិនចូល Messenger ក៏មិនមើលហើយក៏គ្មានអ្នកតប។ ជីវ័ន្តចាប់ផ្តើមមានអារម្មណ៏មិនស្ងប់ ក្រោយពេលដែលទាក់ទងទៅកាន់មនុស្សដែលខ្លួនស្រលាញ់ស្ទើរលេបមិនបានបែបនេះ។ជីវ័ន្តបុណ្យអោយតែដល់ថ្ងៃត្រលប់ទៅវិញប៉ុណ្ណោះ នឹងអាលបានទៅជួបវេហា ហើយក៏ចង់ដឹងថាមានរឿងអីកើតឡើងចំពោះវេហាផងដែរ។

២សប្តាហ៏ក្រោយមក បេសសកម្មការងារនៅបរទេសរបស់ជីវ័ន្តបានបញ្ចប់ ហើយជីវ័ន្តបានត្រលប់មកកាន់មាតុប្រទេសវិញប្រកបដោយភាពជោគជ័យ។តែភាពជោគជ័យនេះមិនបានធ្វើអោយគេសប្បាយចិត្តនោះទេ អ្វីដែលគេចង់ដឹងខ្លាំងជាងគេពេលនេះគឺសុខទុក្ខរបស់វេហាដែលបានបាត់ដំណឹងសូន្យ ទោះគេព្យាយាមទាក់ទងយ៉ាងណាក៏មិនបាន។

មកដល់ស្រុកខ្មែរវិញជីវ័ន្តបានព្យាយាមទាក់ទងទៅវេហាតាមគ្រប់មធ្យោបាយទាំងអស់តែនៅតែទាក់ទងវេហាមិនបានដដែល។ជីវ័ន្តបានទៅរកវេហានៅផ្ទះដែលវេហានិងលោកយាយធ្លាប់ស្នាក់នៅ តែម្ចាស់ផ្ទះបានប្រាប់ថាក្មួយប្រុសម្នាក់នោះបានរើចេញទៅហើយក្រោយពេលដែលលោកយាយរបស់គេស្លាប់។

-ជីវ័ន្ត: មីងថាម៉េច??? លោកយាយបានស្លាប់ហើយ???ហេតុអីក៏លឿនម៉េះ?? ខ្ញុំឃើញគាត់មានសុខភាពមាំមួនសឹងអីហើយហ្នឹង?

-ម្ចាស់ផ្ទះ: ហ្នឹងហើយ គាត់មានសុខភាពល្អធម្មតា!តែថ្ងៃមួយមីងឃើញមានមនុស្សប្រុសម្នាក់និងស្រីម្នាក់មករកគាត់ដល់ផ្ទះ ហើយមិនដឹងថាមានរឿងអីនោះទេ មីងឃើញឡានពេទ្យមកដឹកគាត់ទៅ ហើយបានតែ ១ថ្ងៃក្រោយមក លោកយាយក៏បានស្លាប់បាត់បង់ជីវិតទៅ។ សង្ខារមិនទៀងទេក្មួយ!!

-ជីវ័ន្ត: បាទ ចុះមីងមានដឹងថា ក្មួយប្រុសលោកយាយគេទៅរស់នៅទីណាទេមីង?? ហើយមីងមានលេខទំនាក់ទំនងគាត់អត់?

-ម្ចាស់ផ្ទះ: អូ មីងមានតែលេខមួយនេះទេក្មួយ នេះលេខរបស់ក្មួយប្រុសម្នាក់ហ្នឹង 012…..

-ជីវ័ន្ត: បាទ អរគុណមីង! លេខនេះខ្ញុំក៏មានដែរ តែខ្ញុំបានព្យាយាមទាក់ទងតាមលេខនេះហើយតែទាក់ទងមិនបានទេ។

-ម្ចាស់ផ្ទះ: មីងមានតែលេខមួយនេះទេ។ គាត់ទាក់ទងមកមីងតែលេខមួយនេះទេ។

-ជីវ័ន្ត: បាទ មិនអីទេ! អរគុណមីង!ចឹងខ្ញុំជំរាបលាសិនហើយ។ តែនេះផ្ទះមីងមានកាមេរ៉ាដែរមែន? (ពេលរៀបត្រលប់ទៅផ្ទះ ជីវ័ន្តក្រលេកឃើញកាមេរ៉ាសុវត្ថិភាពដោយចៃដន្យ)

-ម្ចាស់ផ្ទះ: ចាស មានក្មួយ។

-ជីវ័ន្ត: ចឹងខ្ញុំសុំឆែកមើលកាមេរ៉ាសុវត្ថិភាពតិចបានទេមីង??

-ម្ចាស់ផ្ទះ: ចាស

ក្រោយពីពិនិត្យមើលកាមេរ៉ាសុវត្ថិភាពរួចរាល់ហើយ ជីវ័ន្តពិតជាភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំងដោយសារតែនៅថ្ងៃកើតហេតុនោះក៏មានវត្តមានឪពុកម្តាយរបស់គេនៅទីនោះផងដែរ។ខួរក្បាលចាប់ផ្តើមក្រឡាប់ចាក់ អារម្មណ៏ចាប់ផ្តើមវិលវល់ប្រៀបដូចជាមនុស្សដែលគ្មានវិញ្ញាណនៅក្នុងខ្លួនម្នាក់នៅពេលនេះ។ “ហេតុអ្វីពួកគាត់ទាំងពីរមានវត្តមាននៅទីនោះក្នុងថ្ងៃកើតហេតុ?? តើពួកគាត់បានធ្វើអ្វីខ្លះលើវេហានិងលោកយាយរបស់វេហា?? តើនេះជាមូលហេតុដែលវេហាផ្តាច់ទំនាក់ទំនងពីបងមែនទេ??” ពេលនេះជីវ័ន្តគិតអ្វីមិនចេញនោះទេ ក្រៅពីអង្គុយស្ងៀមស្ងាត់យកដៃខ្ទប់មុខយ៉ាងស្រងូតស្រងាត់តែម្នាក់ឯង កែវភ្នែកដក់ដោយទឹកនេត្រារាប់លានគ្រាប់កំពុងតែប្រដេញគ្នាប្រុងប្រៀបនឹងស្រក់ចុះមក។

ទៅដល់ផ្ទះវិញ ពេលញ៉ាំអាហារពេលល្ងាចជួបជុំគ្នា ជីវ័ន្តបានសួរឪពុកម្តាយរបស់គេ:

-ជីវ័ន្ត: ហេតុអីលោកទាំង២មានវត្តមាននៅទីនោះក្នុងថ្ងៃនោះ?

-ប៉ាម៉ាក់: នេះកូនចង់និយាយពីអ្វី?? ប៉ាម៉ាក់មិនដឹងយល់ទេ

-ជីវ័ន្ត: ប៉ាម៉ាក់មិនយល់រឺក៏ធ្វើមិនដឹង??? ប៉ាម៉ាក់បានទៅធ្វើអីខ្លះនៅផ្ទះរបស់វេហានៅថ្ងៃនោះ???

-ម៉ាក់ប៉ា: ប៉ាម៉ាក់មិនបានធ្វើអីនោះទេ ប៉ាម៉ាក់គ្រាន់តែទៅហាមឃាត់ក្មេងម្នាក់នោះអោយឈប់ទាក់ទងជាមួយកូនតែប៉ុណ្ណោះ។ប៉ាម៉ាក់មិនគាំទ្រដាច់ខាតចំពោះស្នេហារបស់ពួកកូនទាំង២ អោយប៉ាម៉ាក់យកមុខមាត់ កិត្តិយសយកទៅទុកនៅណា?????

-ជីវ័ន្ត: ប៉ាម៉ាក់មានដឹងទេថា លោកយាយរបស់គេបានគាំងបេះដូងស្លាប់ភ្លាមៗដោយសារតែទង្វើរបស់អ្នកទាំង២ ហើយពេលនេះក្មេងម្នាក់នោះក៏មិនដឹងថាទៅដល់ទីណានោះទេ គេជាក្មេងកំព្រាគ្មានបងប្អូនសាច់ញាតិនោះទេ។

-ប៉ាម៉ាក់: ប៉ាម៉ាក់មិនខ្វល់ចំពោះរឿងនេះនោះទេ សំខាន់ឯងត្រូវតែឈប់ទាក់ទងជាមួយអាក្មេងម្នាក់ហ្នឹងទៀត។ ឯងត្រូវតែរៀបការដើម្បីបំពេញមុខមាត់និងកិត្តិយសគ្រួសារយើង។

-ជីវ័ន្ត: កូនបានស្រលាញ់ក្មេងម្នាក់នោះពេញបេះដូងរបស់កូនទៅហើយ។ បេះដូងមួយនេះគ្មានកន្លែងទំនេរសំរាប់ដាក់អ្នកផ្សេងនោះទេ កូនមិនរៀបការជាដាច់ខាត។

-ប៉ាម៉ាក់: មិនបាន យើងមិនព្រមជាដាច់ខាត ឯងត្រូវតែរៀបការ។ យើងសំលឹងឃើញកូនគេម្នាក់ ហើយយើងនឹងរៀបចំចូលស្តីដណ្តឹងកូនគេម្នាក់នោះអោយឯងឆាប់ៗនេះហើយ ត្រៀមខ្លួនទៅ។

-ជីវ័ន្ត: ទេ ទេ កូនមិនព្រមជាដាច់ខាត!

-ប៉ាម៉ាក់: ឯងត្រូវតែធ្វើតាមការចាត់ចែងរបស់យើងដោយគ្មានការប្រកែកតវ៉ាអ្វីទាំងអស់។

ក្រោយពីមានជម្លោះជាមួយប៉ាម៉ាក់របស់ខ្លួននៅថ្ងៃនោះមក ពេលត្រលប់មកផ្ទះវិញជីវ័ន្តតែងតែស្រវឹងមិនសូវជាលោះថ្ងៃនោះទេ។ ជីវ័ន្តបានព្យាយាមតាមរកវេហាគ្រប់មធ្យោបាយទាំងអស់ តែនៅតែរកវេហាមិនឃើញ សូម្បីតែឆាតក៏វេហាមិនមើលមិនដែលតបនោះដែរ

ដោយសារតែមានការបង្ខំពីប៉ាម៉ាក់រឿងរៀបការកាន់តែខ្លាំងឡើងពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ ជីវ័ន្តបានសំរេចចិត្តរត់ចេញពីផ្ទះទៅរស់នៅលើកោះដាច់ស្រយាលមួយដែលមិនសូវមានមនុស្សទៅដល់។ ដោយសារតែជាខ្លួនជាពេទ្យ ហើយនៅទីនោះក៏ខ្វះពេទ្យស្រាប់ ជីវ័ន្តបានស្ម័គ្រចិត្តបំរើការងារជាពេទ្យនៅមណ្ឌលសុខភាពលើកោះនោះផងដែរ។ ដោយសារតែភាពរួសរាយរាក់ទាក់ មិនចេះឆ្មើងឆ្មៃ មិនរើសអើងប្រកែប្រកាន់អ្នកជំងឺ ជីវ័ន្តបានទទួលការពេញចិត្តពីប្រជាជនដែលរស់នៅទីនោះយ៉ាងខ្លាំង។ អ្នកណាមិនស្គាល់លោកគ្រូពេទ្យជីវ័ន្ត ហើយមានអ្នកភូមិមិនតិចទេដែលចង់លើកកូនរបស់ខ្លួនអោយជីវ័ន្ត ប៉ុន្តែជីវ័ន្តមិនដែលអើពើរឿងនេះនោះទេ ព្រោះបេះដូងរបស់លោកគ្រូពេទ្យម្នាក់នេះបានដាក់មនុស្សម្នាក់រួចទៅហើយ។

ក្រលេកទៅមើលវេហាវិញ ក្រោយពីបានចូលរៀននឹងស្នាក់នៅក្នុងអង្គការPSE មួយរយះ ថ្ងៃមួយជំងឺរបស់គេបានរើឡើងវិញ ធ្វើអោយវេហាសន្លប់បាត់បង់ស្មារតី។មិត្តភក្កិរបស់គេបានជូនគេទៅពិនិត្យសុខភាពនៅមន្ទីរពេទ្យកាល់ម៉ែត្រ(មិត្តភក្កិគេបានឃើញប័ណ្ណពិនិត្យសុខភាពរបស់វេហាធ្លាប់ទៅពិនិត្យនៅមន្ទីរពេទ្យកាល់ម៉ែត្រ)។ក្រោយពីតាមដាននិងពិនិត្យយ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់ពីសំណាក់គ្រូពេទ្យដែលព្យាបាលនៅទីនោះ វេហាក៏បានដឹងខ្លួនហើយសួរទៅកាន់លោកគ្រូពេទ្យ:

-វេហា: លោកគ្រូពេទ្យ ខ្ញុំកើតអីហ្នឹង?

-គ្រូពេទ្យ: ប្អូនខ្សោយ ហើយមានបញ្ហាមួយទៀតគឺខ្វះឈាម។

-វេហា: ខ្វះឈាម??? ចុះហេតុអីមិនលឺលោកគ្រូពេទ្យជីវ័ន្តមិនដែលប្រាប់ខ្ញុំចឹង?

-គ្រូពេទ្យ: នេះប្អូនមិនដឹងពិតមែន?? ពេលប្អូនឈឺលើកមុន លោកគ្រូពេទ្យជីវ័ន្តបានបរិច្ចាគឈាមរបស់គាត់មួយដើម្បីជួយដល់ប្អូនព្រោះក្រុមឈាមរបស់អ្នកទាំង២ដូចគ្នា។

-វេហា: ចុះពេលនេះគាត់នៅណា? ខ្ញុំចង់អរគុណដល់គាត់ដែលបានជួយខ្ញុំ។

-គ្រូពេទ្យ: កាលពី៣ខែមុន គាត់បានសុំឈប់ពីការងារនៅទីនេះទៅហើយ។ ហើយក៏មិនដឹងថាគាត់ទៅធ្វើការនៅទីណាដែរ។

-វេហា: ចុះលោកគ្រូពេទ្យមានលេខទូរស័ព្ទ និង អាសយដ្ឋានរបស់គាត់ទេ??

-គ្រូពេទ្យ: លេខទូរស័ព្ទដែលគាត់ធ្លាប់ប្រើគឺទាក់ទងមិនបាននោះទេ។ នេះអាសយដ្ឋានរបស់គាត់ ប្អូនសាកទៅរកគាត់នៅទីនោះទៅក្រែងលបានជួបគាត់។

-វេហា:អរគុណហើយលោកគ្រូពេទ្យ!

-គ្រូពេទ្យ: នេះវេជ្ជបញ្ជា ប្អូនទៅបើកថ្នាំ ហើយថែរក្សាសុខភាពផង!

-វេហា: បាទ លោកគ្រូពេទ្យ!! ចឹងជំរាបលាសិនហើយលោកគ្រូពេទ្យ!

ក្រោយពីសំរាកព្យាបាលសុខភាពបានល្អប្រសើរហើយ ថ្ងៃមួយវេហាបានទៅរកជីវ័ន្តទៅតាមអាសយដ្ឋានដែលលោកគ្រូពេទ្យបានប្រាប់កាលពីថ្ងៃមុន។ទីងតុង ទីងតុង សំលេងចុចកណ្តឹងពីខាងក្រៅផ្ទះរបស់វេហា មនុស្សស្រីម្នាក់បានដើរសំដៅមកបើកទ្វារ:

-បងស្រី: ប្អូនជាអ្នកណា??? ហើយមករកណាគេដែរ??

-វេហា: អត់ទោសបង នេះជាផ្ទះរបស់លោកគ្រូពេទ្យជីវ័ន្តមែនទេ? ខ្ញុំមករកគាត់ តើគាត់នៅផ្ទះទេបង??

-បងស្រី: ចាស នេះជាផ្ទះរបស់គាត់។ តែពេលនេះគាត់មិននៅផ្ទះនោះទេ។

-វេហា: ចុះពេលណាគាត់ត្រលប់មកវិញបង? ខ្ញុំចង់ជួបគាត់ដើម្បីអរគុណដល់គាត់។

-បងស្រី: គ្មានអ្នកណាដឹងថាពេលណាគាត់ត្រលប់មកផ្ទះវិញនោះទេ។

កំពុងតែនិយាយគ្នាសុខៗស្រាប់តែលាន់សូរ ឌឹប ជាសំលេងដូចជាអ្នកណាម្នាក់ដួលនៅខាងក្នុងផ្ទះ។ បងស្រីក៏បានទៅមើលហើយឃើញលោកស្រីកំពុងតែសន្លប់ស្តូកស្តឹងនៅលើការ៉ូក្នុងផ្ទះ។ ជួយផង! ជួយផង ជាសំលេងស្រែករបស់បងស្រីដើម្បីរកជំនួយពីអ្នកណាក៏បានដែលនៅជិតនេះ។ គ្រាន់តែលឺសំលេងបងស្រីស្រែកអោយជួយ វេហាបានស្ទុះចូលទៅក្នុងផ្ទះ ហើយលើកបីលោកស្រីដែលសន្លប់ស្តូកស្តឹងដាក់នៅក្នុងឡានហើយបានជូនគាត់ទៅមន្ទីរពេទ្យជាមួយបងស្រីផងដែរ។ ក្រោយពីទៅដល់មន្ទីរពេទ្យ បងស្រីបានទាក់ទងទៅកាន់លោកប្រុស ដើម្បីផ្តល់ព៏តមានជូនគាត់។ គ្រាន់តែទទួលបានព៏តមានភ្លាមៗលោកប្រុសក៏បានមកដល់មន្ទីរពេទ្យភ្លាមៗ:

-ប៉ាជីវ័ន្ត: លោកគ្រូពេទ្យ អការះរបស់ប្រពន្ធខ្ញុំយ៉ាងម៉េចហើយ??

-ពេទ្យ: សំណាងហើយដែលនាំគាត់មកដល់ពេទ្យទាន់ពេលវេលា កុំអីមិនដឹងថាលទ្ធផលយ៉ាងណានោះទេ។

-ប៉ាជីវ័ន្ត: អរគុណហើយលោកគ្រូពេទ្យ! ចឹងខ្ញុំសុំចូលទៅមើលប្រពន្ធខ្ញុំសិនហើយ!!

-ពេទ្យ: បាទ តាមសំរួល តែកុំរំខានអ្នកជំងឺ ទុកអោយគាត់សំរាកអោយបានច្រើនសិនចុះណា។

-ប៉ាជីវ័ន្ត: បាទ លោកគ្រូពេទ្យ!

ក្រោយពីចូលទៅមើលប្រពន្ធរបស់គាត់រួចហើយ គាត់បានចេញមកក្រៅឃើញវេហាកំពុងតែឈរនៅខាងក្រៅជាមួយសួន (អ្នកនៅជាមួយគាត់)ក៏បន្លឺឡើងដោយសំលេងខ្លាំងៗ:

-ប៉ាជីវ័ន្ត: សួន នេះម៉េចបានជាឯងនៅជាមួយអាក្មេងម្នាក់ហ្នឹង?? ឯងស្គាល់វាមែន??

-សួន: អត់ទេលោកប្រុស មិនដែលស្គាល់ទេ!

-ប៉ាជីវ័ន្ត: ចុះម៉េចពួកឯងនៅទីនេះជាមួយគ្នា???

-សួន: គេទៅរកអ្នកប្រុសជីវ័ន្តនៅផ្ទះ គាប់ជួនចំពេលដែលលោកស្រីមានគ្រោះថ្នាក់ គេក៏បានបីលោកស្រីចូលក្នុងឡាន ហើយបានជូនលោកស្រីមកកាន់មន្ទីរពេទ្យភ្លាមៗតែម្តងទៅលោកប្រុស។

-ប៉ាជីវ័ន្ត: (គិតក្នុងចិត្ត គេជាអ្នកមានគុណដែលបានជួយជីវិតប្រពន្ធយើង តែគាត់មិនបានផ្លាស់ប្តូរអាកប្បកិរិយារបស់គាត់ទេ) ឯងមករកកូនយើងធ្វើអី??ពួកឯងមិនមែននៅជាមួយគ្នាទេ??? ព្រោះតែឯងទើបជីវ័ន្តរត់ចេញពីផ្ទះ។

-វេហា: រត់ចេញពីផ្ទះ????? ចុះពេលនេះគាត់នៅឯណា??

-ប៉ាជីវ័ន្ត: យើងព្យាយាមតាមរកគេគ្រប់ច្រកល្ហក គ្រប់មធ្យោបាយទាំងអស់តែនៅតែគ្មានបានដំណឹងអីពីគេនោះទេ។ មិនដឹងថាពេលនេះគេនៅទីណាហើយមិនដឹងថាសុខទុក្ខគេយ៉ាងណានោះទេ។

ក្រោយពីលឺប៉ារបស់ជីវ័ន្តប្រាប់បែបនេះ ធ្វើអោយទឹកភ្នែករបស់វេហាស្រក់ចុះមកដោយមិនដឹងខ្លួន រួចវេហាក៏បានចាកចេញពីមន្ទីរពេទ្យទៅ។

“ 3ឆ្នាំហើយដែលយើងមិនដែលបានជួបគ្នា, 3ឆ្នាំហើយដែលខ្ញុំបានព្យាយាមស្វែងរកបង ជីវ័ន្តបងនៅទីណា មានដឹងទេថាខ្ញុំតាមរកបងគ្រប់ច្រកល្ហកអស់ហើយ តើបងទៅលាក់ខ្លួននៅទីណា? ដឹងទេថាខ្ញុំនឹកបងរាល់ថ្ងៃ???” ។ កំពុងតែស្លុងអារម្មណ៏ជាមួយនិងសម្រស់របស់ច័ន្ទស្រាប់តែមានដៃមួយមកទះស្មាវេហាពីក្រោយ:

-វេហា: នេះម៉ាក់ទេអី? កូនស្មានថាអ្នកណាមកពីណា ខំតែភ័យ!

-ម្តាយវេហា: អណ្តែតអណ្តូងដល់ហើយកូន!! សូម្បីតែម៉ាក់ដើរមកក៏មិនដឹង!!

-វេហា: មានណាម៉ាក់!! យាយចឹងម៉ាក់មិនទាន់គេងទេអី???

-ម្តាយវេហា: ម៉ាក់រៀបគេងហើយ តែឃើញភ្លើងក្នុងបន្ទប់កូននៅបើកក៏ដើរទៅមើល តែមិនឃើញកូន ចឹងម៉ាក់ក៏ចេញមកក្រៅរកកូនតែម្តងទៅ!

-វេហា: កូនគេងមិនលក់ក៏មកអង្គុយលេងនៅខាងក្រៅមួយភ្លែតទៅ!!

-ម្តាយវេហា: នេះយប់ជ្រៅហើយ ល្មមទៅគេងហើយណា!

-វេហា: បាទ ម៉ាក់!! ចឹងតោះទៅគេងទាំងអស់គ្នា! រាត្រីសួស្តីណាម៉ាក់!!

សមុទ្រ ៧

ក្រោយពីនៅជាមួយឪពុកម្តាយមួយរយះ វេហាមានអារម្មណ៏ថាកក់ក្តៅ ហើយវេហាក៏បានឃើញពីភាពនឿយហត់របស់ពួកគាត់ទាំង២ផងដែរ ទើបវេហាសម្រេចចិត្តរស់នៅលើកោះនោះជាមួយពួកគាត់ដោយសង្ឃឹមថាថ្ងៃណាមួយគេនឹងបានជួបប្អុនរបស់ខ្លួន។

ក្រលេកទៅមើលលោកគ្រូពេទ្យជីវ័ន្តវិញម្តង ក្រោយពីប្រើជីវិតឯកាម្នាក់ឯងនៅលើកោះរ៉ុងសន្លឹមជិត២ឆ្នាំនេះ ជីវ័ន្តទទួលបានការស្រលាញ់និងក្តីរាប់អានជាខ្លាំងពីសំណាក់ប្រជាជនដែលរស់នៅលើកោះនេះមិនថាចាស់ក្មេងប្រុសស្រីគ្រប់វ័យទាំងអស់ហើយ​ មានអ្នកស្រលាញ់លោកគ្រូពេទ្យសង្ហាជាច្រើនដោយសារតែភាពរួសរាយរាក់ទាក់ ការយកអសារ ការមិនរើសអើងអ្នកជំងឺគ្រប់ស្រទាប់វណ្ណះតែជីវ័ន្តមិនដែលចាប់អារម្មណ៏នោះទេ ព្រោះនៅក្នុងបេះដូងរបស់ជីវ័ន្តមិនអាចភ្លេចវេហាបាននោះទេ។ដើម្បីជាការថ្លែងអំនរគុណដល់ការជួយអ្នកជំងឺដោយមិនគិតថ្លៃរបស់លោកគ្រូពេទ្យជីវ័ន្ត លោកមេភូមិនិងអ្នកភូមិទាំងអស់គ្នាបានរៀបចំកម្មវិធីជប់លៀងមួយសំរាប់លោកគ្រូពេទ្យជីវ័ន្តកាលពីខែឧសភាកន្លងទៅនោះ។នៅក្នុងពិធីជប់លៀងនោះមានការចូលរួមពីលោកមេភូមិ និង អ្នកភូមិស្ទើរតែពេញមួយកោះ រួមជាមួយគ្រឿងសមុទ្រថ្មីៗស្រស់ៗ និង ស្រាបែបអ្នកកោះរឹតតែធ្វើអោយបរិយាកាសនៅក្នុងពីធិជប់លៀងនោះសប្បាយរីករាយក្រៃលែង។ដោយសារតែមានការទទួលស្វាគមន៏ពីលោកមេភូមិ និង អ្នកភូមិយ៉ាងកក់ក្តៅ ថ្ងៃនោះជីវ័ន្តក៏បានភ្លក់ស្រារបស់អ្នកកោះផងដែរ​ថាតើវាមានរសជាតិយ៉ាងណា ល្បីតែអ្នកភូមិសរសើរថាឆ្ងាញ់ៗគ្រប់ៗមាត់។ បន្ទាប់ពីផឹកអស់ពីមួយកែវទៅមួយកែវ លោកគ្រូពេទ្យជីវ័ន្តមានអារម្មណ៏ថាវិលៗមុខដូចផែនដីក្រឡាប់ចាក់😁😁😂😂 ហើយជីវ័ន្តក៏បានលាអ្នកភូមិទាំងអស់ដើម្បីសុំទៅគេងមុនព្រោះខ្លួនគេស្រវឹងហើយ។ ទៅដល់បន្ទប់គេង គ្រាន់តែដាក់ខ្លួនលើពូកភ្លាម លក់ភ្លែតតែម្តងដោយសារតែខ្លួនស្រវឹងស្រា។ " វេហា វេហានេះអូនមែនទេ? អូនបាត់ទៅណាយូរម្ល៉េះ? ដឹងអត់បងតាមរកអូនគ្រប់ទីកន្លែង?? វេហា វេហាអូនចង់ទៅណាទៀតហើយ??​កុំទៅណាចោលបង វេហា​ វេហា.....😭😭😭" សុបិននេះបានធ្វើអោយជីវ័ន្តភ្ងាក់ពីដំណេកយ៉ាងទាន់ហន់ ហើយបើកភ្នែកខំក្រលេកមើលរកវេហាទៅតាមសុបិនរបស់ខ្លួន។ សុបិនមួយនេះបានធ្វើអោយជីវ័ន្តមានអារម្មណ៏ស្រងេះស្រងោច កណ្តោចកណ្តែង☹️☹️☹️😔😔ហើយនឹកដល់វេហាជាខ្លាំង ទោះបីជាគេខំបិតភ្នែកដេកវិញយ៉ាងណាក៏ដេកមិនលក់ដែរ។វេហាបានដើរចេញពីបន្ទប់របស់ខ្លួនសំដៅទៅកាន់សមុទ្រ (រាល់ពេលដែលនឹកដល់វេហា ជីវ័ន្តតែងតែដើរម្នាក់ឯងនៅមាត់សមុទ្រ)ដែលពេលនេះមានសភាពស្ងាត់ជ្រងំ មានតែសំលេងរលកសមុទ្រតែប៉ុណ្ណោះ។ កំពុងតែស្លុងអារម្មណ៏ជាមួយសំលេងរលកសមុទ្រជាមួយនឹងសំលេងខ្យល់បក់តិចៗ ស្រាប់តែ ជីវ័ន្តក្រលេកឃើញស្រមោលអ្វីម្យ៉ាងនៅក្នុងសមុទ្រហាក់ដូចជាស្រមោលរបស់មនុស្ស។ភ្លាមៗនោះជីវ័ន្តបានចុះទៅមើលគឺពិតជាមនុស្សពិតមែន។ ជីវ័ន្តបានគ្រាមនុស្សដែលលង់ទឹកមកលើគោកដើម្បីពិនិត្យមើលថាស្លាប់រឺរស់។ ក្រោយពេលគ្រាគាត់មកដល់ច្រាំង ជីវ័ន្តបានដាក់គាត់លើឆ្នេរដើម្បីពិនិត្យស្រាប់តែទឹកភ្នែក😭😭😭😭😭😭😭របស់លោកគ្រូពេទ្យជីវ័ន្តហូរស្រក់ចុះមកដោយមិនដឹងខ្លួន " វេហានេះពិតជាអូនមែនទេ??? មានរឿងអីកើតឡើងចំពោះអូន?? ហេតុអីក៏អូនស្ថិតក្នុងសភាពបែបនេះ??" និយាយបណ្តើរដៃបីត្រកងកាយរបស់វេហាបណ្តើរ ហើយក៏មិនភ្លេចពិនិត្យមើលដង្ហើមរបស់គេផងដែរ។ សំណាងណាស់ដែលអូននៅមានជីវិត បើមិនដូចច្នេះទេ បងមិនដឹងថារស់នៅយ៉ាងណានោះទេ។ មិនបង្អង់យូរ ជីវ័ន្តបានបីសមុទ្រ (ពេលនះជីវ័ន្តកំពុងគិតថាសមុទ្រជាវេហា) ទៅកាន់បន្ទប់គេងរបស់គេដើម្បីជួយសង្គ្រោះទៅតាមជំនាញរបស់គេ។ ពិនិត្យមើលអការះរបស់សមុទ្របណ្តើរ ទឹកភ្នែកស្រក់ចុះបណ្តើរដោយសារតែនៅលើខ្លួនរបស់សមុទ្រមានស្នាមរបួសជាច្រើនកន្លែងដោយសារតែខ្យល់ភ្លៀងព្យុះនៅយប់នោះ។ជីវ័ន្តបានយកចិត្តទុកដាក់ព្យាបាលអការះរបស់សមុទ្រយ៉ាងខ្លាំងដោយសារតែក្នុងខ្លួនរបស់សមុទ្រពិតជាគ្មានកំលាំងកំហែងនោះទេ​ ពេលនេះសមុទ្រសន្លប់បាត់បង់ស្មារតីដេកស្តូកស្តឹងដោយមិនដឹងខ្លួននោះទេ។ ក្រោយពេលដែលរៀបចំពិនិត្យអការះរបស់សមុទ្ររួចហើយ ជីវ័ន្តបានផ្លាស់ប្តូរខោអាវអោយសមុទ្រ ហើយគេងអោបសមុទ្រពេញមួយយប់ប្រកបដោយភាពកក់ក្តៅនឹងក្តីនឹករលឹកពេញបេះដូង😘😘🥰🥰😍😍។

ព្រះសូរិយាចាប់ផ្តើម បញ្ចេញពន្លឺគ្របដណ្តប់ពាសពេញផែនដីជាពេលដែលមនុស្សគ្រប់គ្នាភ្ងាក់ពីដំនេកដើម្បីចេញទៅប្រកបការងារ និង រកស៊ីរៀងៗខ្លួន។ងាកមកមើលក្នុងបន្ទប់របស់លោកគ្រូពេទ្យជីវ័ន្ត ពេលនេះខ្លួនរបស់សមុទ្រកំពុងតែស្ថិតនៅក្នុងរង្វង់ដៃទាំងគូរបស់ជីវ័ន្តមើលទៅពិតជាមានអារម្មណ៏ថាកក់ក្តៅហើយមានក្តីសុខណាស់🥰🥰🥰🥰។សំលេងខ្សាវៗរបស់សមុទ្របានបន្លឺឡើង:

-សមុទ្រ: លោកៗ លែងខ្ញុំទៅខ្ញុំថប់ដង្ហើមណាស់!!

-ជីវ័ន្ត: មិនលែងទេ! បងមិនព្រមអោយអូនទៅណាចោលបងទៀតនោះទេ!

-សមុទ្រ: បង🙄🙄🙄🙄??​ លោកធ្លាប់ស្គាល់ខ្ញុំពីមុន?? នេះខ្ញុំមិនដែលស្គាល់លោកទេ។

-ជីវ័ន្ត: មិនស្គាល់បង?? អូននិយាយលេងមែនទេ? ក្បាលអូនអត់មានបញ្ហានោះទេ ហើយអូនក៏មិនក្តៅខ្លួនដែរវេហា

-សមុទ្រ: វេហា???

និយាយរួចសមុទ្រក៏សន្លប់បាត់ស្មារតីម្តងទៀត។ឃើញអការះសមុទ្របែបនេះ ជីវ័ន្តស្ទុះក្រោកឡើងហើយទាញឧបករណ៏ដើម្បីមកពិនិត្យអការះរបស់សមុទ្រម្តងទៀត។ ក្រោយពីពិនិត្យអការះរបស់សមុទ្ររួចហើយ ដោយសារតែអការះរបស់សមុទ្រនៅខ្សោយ ជីវ័ន្តបានដាក់សេរ៉ូមអោយសមុទ្រហើយទុកអោយសមុទ្រសម្រាករួចខ្លួនក៏បានទៅផ្ទះលោកមេភូមិពីវត្តមានរបស់សមុទ្រដែលពេលនេះកំពុងតែស្នាក់នៅជាមួយខ្លួន ហើយក៏ឈាងទៅពិនិត្យមើលអ្នកជំងឺដ៏ទៃទៀតដូចរាល់ដង។

ក្រោយពីបានសេរ៉ូមចូលក្នុងខ្លួន សមុទ្របានដឹងខ្លួន ហើយបានដើរមើលពីទិដ្ឋភាពក្នុងផ្ទះរបស់លោកគ្រូពេទ្យជីវ័ន្ត។កំពុងតែជក់ចិត្តជាមួយការរៀបចំផ្ទះយ៉ាងស្អាតរបស់លោកគ្រូពេទ្យជីវ័ន្តស្រាប់តែ.........
សូមរងចាំតាមដានភាគបន្ត