រឿង «ភ្នែកខ្មោច» ភាគទី7

រឿង «ភ្នែកខ្មោច»

ភាគទី7

និពន្ធដោយ : រដ្ឋធានី

#Khmer_Novel69

បន្ទាប់ពីបានបំពេញតណ្ហាផ្ទាល់ខ្លួនក្រោមដំណក់ទឹកភ្នែកសុវណ្ណរួចរាល់ហើយ ណាខុនក៏ប្រះខ្លួនដេកក្បែរសុវណ្ណ។ សុវណ្ណវិញស្លេកមុខអស់កំលាំងរលីង រន្ធគូទគេពេលនេះឈឺខ្លាំងណាស់! គេត្រដរក្រោករើសយកខោអាវយកមកស្លៀក ហើយគេបានរត់ចេញពីបន្ទប់ ទុកឲ្យណាខុនដេកសំដឹលលើគ្រែម្នាក់ឯង។ សុវណ្ណរត់មកអង្គុយលើបង់ថ្មក្រោមដើមក្ងោកខាងមុខអាគារ គេសំងំយំតែម្នាក់ឯងយ៉ាងសោកសៅ។
ដានីបើកភ្នែកឡើងមកវិញទាំងភិតភ័យ និងមានអារម្មណ៍ច្របូកច្របល់លាយឡំគ្នា នាងក្រោកឡើងទាំងភ្នែកវឹកវរហើយនិយាយថា:
-''តើនេះជាអ្វីទៅ?? យប់ម៉ិញខ្ញុំយល់សប្តិ? ហើយអំបាញ់ម៉ិញនេះខ្ញុំក៏យល់សប្តិមែនទេ? ម៉េចក៏មានអារម្មណ៍ថា... វាដូចជាសាច់រឿង? ចុះបងណាខុនមានជាប់ទាក់ទងអីដែរ? ម៉ិញនេះគាត់?... គាត់ចាប់បង្ខំក្មេងម្នាក់ឈ្មោះសុវណ្ណ!! វា! វាៗៗយ៉ាងម៉េចហ្នឹង?... អាគារនោះ? មែនហើយ! ខ្ញុំធ្លាប់យល់សប្តិឃើញអាគារនោះ!''។ ដានីភ្លែតស្ទុះក្រោកចេញពីគ្រែរូតវាំងននញែកចេញពីគ្នា ដើម្បីឲ្យមានពន្លឺចូលមកបំភ្លឺក្នុងបន្ទប់ នាងត្រលប់ខ្លួនបែរមកបើកថតតុ យកក្រដាសនិងខ្មៅដៃចេញ ហើយខំប្រមូលស្មារតីគូររូបអាគារដែលនាងបានយល់សប្តិឃើញ។
ខំប្រឹងគូសវាសរហូតលេចចេញជារូបរាង ដានីបន្តគូរយ៉ាងផ្ចិតផ្ចង់រហូតដល់បានក្លាយជារូបមួយផ្ទាំងយ៉ាងល្អឯក។ គូរហើយក៏សំលឹងមើលរូបនេះទាំងកើតចំងល់ក្នុងចិត្ត ហេតុអ្វីបានជានាងត្រូវមកយល់សប្តិឃើញអាគារនេះ និងរូបភាពដែលនាងស្ទើរតែមិនគួរឲ្យជឿ។ កំពុងតែកើតមានចំងល់ ស្រាប់តែមានមនុស្សមកគោះទ្វារបន្ទប់ ដានីនឹកថាជាដារ៉ូក៏ប្រញាប់ទាញយកក្រដាសមួយផ្ទាំង យកមកបាំងលើគំនូររបស់នាង ហើយស្រែកឡើងថា:
-''ចូលមកចុះ! បងអត់បានដាក់គន្លឹះទ្វារទេ!''។
ទ្វារបន្ទប់ក៏របើកឡើង ប៉ុន្តែមិនមែនជាដារ៉ូទេ គឺជានារីរូបស្រស់សំបុរសណ្ដែកបាយសក់ខ្លីត្រឹមស្មា មានស្ពាយកូនកាបូបជាប់នឹងខ្លួនដើរចូលមក។ ឃើញនារីម្នាក់នេះភ្លាម ដានីសប្បាយចិត្តខ្លាំងណាស់ រត់មកឱបហើយឧទានដោយរីករាយ:
-''អ្ហា៎៎!...អានាង! គ្នានឹកឯងណាស់!''។
ស្រីនាងទាញខ្លួនដានីចេញ អមដោយសំដី:
-''ហ៉ើយឯងថប់ខ្យល់ដង្ហើមណាស់! ហើយនេះឯងលែងអីហើយមែនទេ? ដឹងទេ? គ្នាបារម្ភពីឯងណាស់! ចង់មកសួរសុខទុក្ខក៏មិនកើត! ព្រោះការងារនៅសាលាគឺវារវល់ខ្លាំងណាស់!''។
ដានីចាប់អូសដៃមិត្តសំលាញ់ឲ្យចូលមកអង្គុយខាងក្នុង និងតបថា:
-''គ្នាលែងអីហើយ! តែម៉ាក់គ្នាទេត្រូវចូលទៅសំរាកនៅមន្ទីរពេទ្យម្ដង!''។
-''ហ៉ឺ!... មុននេះដារ៉ូប្អូនឯងនិយាយប្រាប់គ្នាដែរ! គ្នាសោកស្ដាយផងណា៎៎! មិនគួរណាអ្នកផ្ទះឯងជួបរឿងមិនល្អផ្ទួនៗគ្នាបែបនេះសោះ!''។
-''ហ៉ើយ!... គ្នាត្រូវដេកពេទ្យបីខែធុញសឹងតែស្លាប់ទៅហើយ! ឥលូវនេះម៉ាក់គ្នា...''។
-''ណ្ហើយឯង! ឈប់គិតទៅគ្មាននរណាម្នាក់ចង់ជួបរឿងបែបនេះទេ! ហើយឯងបានទៅធ្វើបុណ្យឧទ្ទិសកុសលឲ្យដល់អ្នកបរិច្ចាគភ្នែកឲ្យឯងហើយឬនៅហ្នឹង? នែ!ឯងដឹងទេ? អ៊ំស្រីម្នាក់នៅជិតផ្ទះរបស់គ្នាគាត់បានវះកាត់ប្ដូរក្រលៀន! ពេលគាត់ត្រលប់មកនៅផ្ទះវិញគាត់អត់បានទៅធ្វើបុណ្យ! ស្រាប់តែកូនស្រីរបស់គាត់ដួលម៉ូតូវីសនឹងបាត់បង់ជីវិត! ពេលទៅរកគ្រូហោរមើលគេថាមកពីគាត់ហ្នឹងអត់បានសងគុណដល់អ្នកបរិច្ចាគក្រលៀនឲ្យ! ពេលគាត់ត្រលប់មកវិញគាត់ទៅធ្វើបុណ្យ! ថែមទាំងទៅជួបក្រុមគ្រួសារអ្នកបរិច្ចាគក្រលៀនឲ្យគាត់ទៀត! ហើយចាប់តាំងពីពេលនោះមកគាត់រស់នៅសុខស្រួលរហូតមក!''។
ដានីរាងភ្លឹកហើយភ្ញាក់បន្តិចដែរ ពេលឮការរ៉ាយរ៉ាប់របស់ស្រីនាង នាងពោលថា:
-''នៅទេឯង! គ្នាទើបតែចេញពីពេទ្យម្សិលម៉ិញនេះទេ! ពេលនៅពេទ្យធ្លាប់ឮម៉ាក់និយាយពីរឿងនេះដែរ! តែឲ្យគ្នាទៅដឹងពីអាស័យដ្ឋានអ្នកបរិច្ចាគភ្នែកឲ្យគ្នាម៉េចទៅ? បើបងណាខុនចុះទៅខេត្តបាត់! ឯគ្រូពេទ្យវឌ្ឍនាទៅធ្វើការនៅស្រុកក្រៅបាត់ទៀត!''។
-''អេ៎៎! ឈប់សិនៗ! គ្រូពេទ្យវឌ្ឍនា?... មិត្តភក្តិប្ដីឯងមែនទេ? (ដានីងក់ក្បាល) លោកគ្រូពេទ្យម្នាក់ហ្នឹងស្លាប់បាត់យូរហើយ!''។
ប្រយោគនេះបានធ្វើឲ្យដានីស្លុតចិត្តយ៉ាងខ្លាំង រន្ធត់ញាប់ញ័រតបវិញភ្លាម:
-''អានាង! ឯងនិយាយលេងឬមែន?''។
-''ឆ្កួត!... នរណាយករឿងចឹងៗមកនិយាយលេង! ឯងភ្លេចហើយហេ៎៎! ប្ដីគ្នាក៏ជាពេទ្យម្នាក់ដែរ! គាត់បានទៅចូលរួមពិធីបុណ្យសពនេះដែរ!''។
-''តែហេតុអីបងណាខុនប្រាប់គ្នាថាគាត់ចេញទៅធ្វើការនៅស្រុកក្រៅ?''។
-''អឺ... អូប្រហែលប្ដីឯងខ្លាចឯងរន្ធត់ចិត្តពេកទេដឹង! គ្នាគួរណាតែមកមើលឯងឲ្យបានឆាប់ជាងនេះ! សុំទោសណាសំលាញ់! នេះគ្រាន់តែសិស្សវ៉ាកងភ្លាមគ្នាប្រញាប់មករកឯងភ្លាម!''។
ដានីនៅស្ងៀមព្រោះនៅមិនទាន់បាត់ភ័យ ពេលដឹងថាវឌ្ឍនាបានស្លាប់បាត់ នាងគ្រវាសដៃលើតុទៅប៉ះផ្ទាំងក្រដាសសរ ធ្វើឲ្យហើបចេញរូបអាគារដែលនាងបានគូរ។ ស្រីនាងឃើញហើយប្រញាប់យករូបនោះមកមើល លាន់មាត់សរសើរ:
-''អីយ៉ា!... ទឹកដៃនៃការគូររូបរបស់ឯងនៅតែខ្លាំង! ហើយម៉េចក៏ខំប្រឹងម្ល៉េះ? ក្រែងទើបតែចេញពីពេទ្យម្សិលម៉ិញហ្អី? តែនេះឯងគូរដូចដល់ហើយដូចមែនទែនតែម្ដង!''។
-''ឯងស្គាល់អាគារនេះដែលមែនទេ?'' ដានីកញ្ជ្រោលចាប់ដៃស្រីនាង សួរដោយតក់ក្រហល់។
-''ស្គាល់តើ! គ្នាធ្លាប់មានបងប្អូនស្នាក់នៅទីនោះ! ម្ចាស់អាគារនេះឈ្មោះចែឡេង!!''។
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
បន្ទាប់ពីត្រលប់មកពីមើលមីងពៅនៅឯមន្ទីរពេទ្យ ដារ៉ូឌុបដានីត្រលប់មកផ្ទះវិញ។ ដើរចូលមកដល់ក្នុងផ្ទះ ដានីនិយាយទៅកាន់ប្អូន:
-''បងគិតថានឹងរកលក់ផ្ទះម៉ាក់! ដើម្បីយកលុយមកព្យាបាលម៉ាក់យើង!''។
-''ហើយនេះបងពិភាក្សាជាមួយបងប្រុសហើយឬនៅ?''។
-''ហេតុអីចាំបាច់ត្រូវពិភាក្សា? នេះម៉ាក់របស់យើងណា៎៎!''។
-''ហើយបើលក់ផ្ទះម៉ាក់មែន! ចុះខ្ញុំ? បងស្រីចង់ឲ្យខ្ញុំទៅនៅទីណា? ខ្ញុំមិនអាចរស់ក្នុងផ្ទះនេះរហូតបានទេ!''។
ដានីហាក់ដូចអស់សង្ឃឹម ឧទានតបវិញ:
-''អូមែនហើយ! បងភ្លេចគិតពីចំណុចនេះ!''។
-''កុំបារម្ភពីរឿងលុយអីបងស្រី! លុយសន្សំរបស់ខ្ញុំនៅមានគ្រប់គ្រាន់សំរាប់ព្យាបាលម៉ាក់! បងកុំគិតច្រើនពេក! ឡើងទៅសំរាកវិញទៅ! ហើយកុំភ្លេចលេបថ្នាំផងណាបងស្រី!''។
ដានីដើរឡើងទៅបន្ទប់ទាំងល្ហិតល្ហៃ មកដល់ក្នុងបន្ទប់នាងផ្លាស់សំលៀកបំពាក់ដើម្បីមុជទឹក ឯក្នុងខួរក្បាលនៅតែគិតគ្រប់រឿងរ៉ាវ ជាពិសេសគឺរឿងយល់សប្តិឃើញប្ដីរបស់ខ្លួនរួមមេត្រីនឹងមនុស្សប្រុសដូចគ្នា។ មុជទឹករួចហើយដានីស្លៀករ៉ូបគេង ហើយមួរដបថ្នាំយកមកលេប រំពេចនោះទូរសព្ទរបស់នាងបានរោទិ៍ឡើង។ ដានីប្រញាប់ដាក់ថ្នាំចូលមាត់ញ៉ាំទឹកចូលទៅបន្តិច ហើយឈោងយកទូរសព្ទអូសទទួល:
-''អាឡូអានាង!''។
-''អាឡូអានី! រឿងដែលឯងពឹងគ្នាកាលពីថ្ងៃម៉ិញ! គ្នាបានឲ្យប្ដីគ្នាស៉ើបឲ្យហើយឯង!''។
-''អ៉ើ! ហើយបានអាស័យដ្ឋានអ្នកបរិច្ចាគភ្នែកឲ្យខ្ញុំហើយមែនទេ?''។
-''នៅទេ! នៅក្នុងឯកសារទាំងឈ្មោះទាំងអាស័យដ្ឋានគឺសុទ្ធតែក្លែងក្លាយ! ប្ដីគ្នាប្រាប់ថានេះមិនមែនជារឿងធម្មតានោះទេ! សាកសពដែលយល់ព្រមយកមកបរិច្ចាគសុទ្ធតែមានការអនុញ្ញាត្តិត្រឹមត្រូវពីសំណាក់ក្រុមគ្រួសារ! តែនេះអ្វីគ្រប់យ៉ាងសុទ្ធតែក្លែងក្លាយ! មិនដឹងថាលោកគ្រូពេទ្យវឌ្ឍនានោះបានសាកសពមកពីណានោះទេ!''។
ដានីស្ដាប់ការរៀបរាប់របស់ស្រីនាងទាំងនឹកស្មានមិនដល់ នាងផ្ដាច់ខ្សែទូរសព្ទត្រឹមនេះ បែរមកនិយាយម្នាក់ឯងវិញ:
-''តើនេះជាអ្វីទៅ? គ្រូពេទ្យវឌ្ឍនាយកសាកសពមកពីណា? ដើម្បីវះយកប្ដូរភ្នែកឲ្យខ្ញុំ!!! ពេទ្យវឌ្ឍនានិងបងណាខុនជាមិត្តជិតស្និទ្ធនឹងគ្នា! ឬបងណាខុនមានជាប់ពាក់ព័ន្ធដែរ?? ទេ! ទេ! ទេ! ទៅមិនរួចទេ!!''។
ខ្មោចសុវណ្ណផុសមកក្បែរខ្លួនដានី គេប្រើថាមពលធ្វើឲ្យដានីមានអារម្មណ៍ថាងងុយ ហើយដានីក៏ស្ងាបប្រះខ្លួនបិទភ្នែកគេងលក់ភ្លាមៗដោយមិនដឹងខ្លួន។ វិញ្ញាណខ្មោចអាក្រក់ហ៊ុមព័ទ្ធដោយការចងអាឃាត បាននាំដួងចិត្តដានីឲ្យទៅឃើញរូបភាពដូចតទៅ:
ចែឡេងកំពុងកាន់សៀវភៅតាមដានការសិក្សារបស់សុវណ្ណ ពិនិត្យមើលលទ្ធផលការសិក្សា ហើយលាន់មាត់យ៉ាងដូច្នេះ:
-''អីយួយអាវណ្ណ! ខែដំបូងនៃថ្នាក់ទីដប់ពីររបស់ឯងពិន្ទុពេញៗគ្រប់មុខវិជ្ជា! ហើយបានចំណាត់ថ្នាក់លេខមួយទៀត! ម៉ោះហុចប៊ិចម៉ោ! ចាំចែជួយធ្វើជាអាណាព្យាបាលឲ្យឯងណា៎៎!''។
សុវណ្ណហុចប៊ិចឲ្យចែឡេង ហើយចែឡេងនិយាយបន្តថា:
-''គួរសរសេរយ៉ាងម៉េចទេនែក! អឺ... អូនឹកឃើញហើយ! សូមអរគុណលោកគ្រូអ្នកគ្រូដែលបានជួយបង្រៀនកូននាងខ្ញុំបានលេខមួយ! ហត្ថលេខាចែឡេង! ហិហិ! ណេះៗរួចរាល់ហើយឯង! (ប្រគល់ឲ្យសុវណ្ណ) នែនិយាយអ៊ីចឹងលោកថៅកែបាត់ទៅយូរម្ល៉េះអាវណ្ណ? ដូចខានឃើញមកម៉ាខែពីរខែហើយ!''។
សុវណ្ណប្រែទឹកមុខភ្លាមៗ គេគ្រវីក្បាលតបវិញថា:
-''ខ្ញុំអត់ដឹងទេចែ! ម៉ោឬមិនម៉ោជារឿងរបស់គាត់ទេ!''។
ចែឡេងបង្ខិតកៅអីមកក្បែរសុវណ្ណ ញាក់មុខញាក់មាត់ញញឹមញញែមហើយនិយាយថា:
-''នែៗៗអាវណ្ណ! ឯងមានដែលបានជួបអាមួយឡាងកូនស្រីរបស់ចែហើយនៅហ្នឹង?''។
-''បាទ! ធ្លាប់បានជួបពីរបីដងដែរ? មានការណ៍អីមែនទេចែ?''។
-''នែ!... កូនស្រីរបស់ចែណា៎៎កំពុងរៀនមហាវិទ្យាល័យឆ្នាំទីពីរខាងអក្សរសាស្ត្រអង់គ្លេស! គិតទៅអាយុបងឯងតែពីរបីឆ្នាំទេ!... នែៗម៉េចម៉ាអាចសាកស្វែងយល់ចិត្តគ្នាសិនបានណា៎៎! ចែណា៎៎អត់ថាអីទេ! មនុស្សឆ្លាតពូកែដូចអាវណ្ណឯងចែ...ពេញចិត្តស្រលាញ់ណាស់!''។
សុវណ្ណអេះក្បាលជ្រួញចិញ្ចើមមិនយល់ពីន័យរបស់ចែឡេង ដែលកំពុងតែបន្តុះបណ្ដាក់ព្រោះចង់បានគេជាកូនប្រសា គេហារមាត់សួរវិញថា:
-''អីគេចែ?? ខ្ញុំដូចជាមិនយល់សោះ!''។
-''អីណែ!...'' ចែឡេងរកនឹងហារមាត់រ៉ាយរ៉ាប់ប្រាប់បន្ត ប៉ុន្តែណាខុនដែលបានដើរមកមុននេះបន្តិច គេនៅលបស្ដាប់ការសន្ទនារវាងចែឡេងនិងសុវណ្ណ គេរុញទ្វារយ៉ាងខ្លាំងឮសូរប្រាវ! ហើយនិយាយដោយសំដីខ្លាំងៗ:
-''ល្មមៗបានហើយចែ! សុវណ្ណគេកំពុងតែនៅរៀន! ម៉េចចែយករឿងបែបនេះមកនិយាយជាមួយគេ? ខ្ញុំបានស្ដាប់ឮអស់ហើយ!!''។
សុវណ្ណពេលឃើញណាខុនដើរចូល គេបង្ហាញអាការៈភិតភ័យ ឯចែឡេងស្ទុះងើបចេញពីកៅអី ហើយតបវិញទាំងមិនហ៊ានមើលមុខណាខុន:
-''ខ្ញុំគ្រាន់តែនិយាយលេងទេលោកថៅកែ! នាងខ្ញុំសូមៗលាហើយចាស!'' ហើយគាត់ប្រញាប់រត់ចេញទៅយ៉ាងលឿន។
សុវណ្ណក៏ប្រុងនឹងហើបដកខ្លួនពីកៅអី ប៉ុន្តែត្រូវណាខុនចាប់ស្មាគេរុញឲ្យអង្គុយវិញ។ ណាខុននិយាយ:
-''ខ្លាចហ៊ាណាស់មែនទេអាសុវណ្ណ? ហ៉ឹស!'' ណាខុនលូកដៃម្ខាងចូលហោប៉ៅយកកញ្ចប់ស្រោមអនាម័យបោះដាក់លើតុ ធ្វើឲ្យសុវណ្ណភ័យរឹតតែខ្លាំងនិយាយរាងភ័យៗ:
-''កុំធ្វើវាអីហ៊ា!!! កាលពីលើកមុនខ្ញុំឈឺណាស់!!!''។
-''កន្លងទៅច្រើនខែហើយវាល្មមនឹងបាត់ឈឺហើយ!! សូមប្រាប់ឯងឲ្យដឹងទៅចុះ! គ្រប់ពេលដែលយើងមករកឯងចាប់ពីពេលនេះ! គឺដើម្បីតែសេចក្ដីសុខរបស់យើងប៉ុណ្ណោះ!!''។
ណាខុនដើរមកបិទទ្វារក្រែងលោមានអ្នកដើរមកឃើញ គេបែរខ្លួនដើរត្រលប់មកវិញ ហើយចាប់ក្រៀកក្លៀកសុវណ្ណឲ្យងើបឡើងឈរ ចាប់ឱបរឹតបឺតមាត់ស្ទាបច្របាច់តែម្នាក់ឯងដូចកាលពីលើកមុន។ សុវណ្ណខំខាំមាត់សង្កត់ចិត្ត គិតក្នុងចិត្តខ្លួនឯងថា:
-''តើពីជាតិមុនខ្ញុំជំពាក់កម្មហ៊ាណាខុនអ្វីខ្លះទៅ? ទើបបានជាជាតិនេះខ្ញុំត្រូវគាត់ជាន់ឈ្លីបែបនេះទៅវិញ? ណ្ហើយចុះ!!!ខ្ញុំនឹងខំទ្រាំ ដើម្បីឲ្យបំណុលកម្មរវាងខ្ញុំនិងហ៊ាសងគ្នាឲ្យអស់! កុំឲ្យជាប់ជំពាក់វាក់វិននឹងគ្នាទៀត!!!''។(.... ..........) បន្ទាប់ពីអោបច្របាច់អស់ចិត្តណាខុនចាប់ផ្ដើមចាប់បង្ខំអោយសុវណ្ណធ្វើការដ៌លាមក៏ដើម្បីមំរើតណ្ហារបស់គេ និងចាប់បង្ខំសុវណ្ណរួមភេទតាមបែបទាសករយ៉ាងសាហាវឃោឃៅតាមតែចំណង់ខ្លួន។
រួចរាល់ហើយណាខុនបោះដៃដាក់ខ្លួនដេកសណ្ដូកលើពូកទាំងអស់កំលាំង។
សុវណ្ណប្រឹងងើបដើរទាំងក្រហាយគូទ ដើរចូលបន្ទប់ទឹកលុបមុខសំអាតទឹកកាមចេញ រួចដើរចេញមកវិញរើសយកស្រោមអនាម័យបោះចូលក្នុងថង់សំរាម ហើយគេប្រមូលខោអាវយកមកស្លៀកបិទបាំងលើរាងកាយ។ រៀបចំខ្លួនរួចហើយក៏ចាប់យកកាបូបស្ពាយដាក់លើស្មា ដើរចេញពីបន្ទប់ទៅសាលារៀនទាំងប្រញាប់ ព្រោះពេលមើលនាឡិកានៅនឹងកដៃឆ្វេង ខ្វះតែប៉ុន្មាននាទីទៀតម៉ោងមួយរសៀល។
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

នៅមានត
អរគុណសំរាប់ការអាន និងសូមអធ្យាស្រ័យបើមានពាក្យពេចន៍មិនសមរម្យ!...