រឿង វាសនា (ភាគ១០)

រឿង វាសនា
(ភាគ១០)
និពន្ធដោយ . Rainy Son

#Khmer_Novel-69

កាលពីភាគមុនមិត្តអ្នកអានទាំងអស់គ្នាបានជ្រាបហើយថា វិសុទ្ធនឹងនាំតារាទៅទីក្រុងដើម្បីពិគ្រោះជាមួយគ្រូពេទ្យពីសុខភាព និង ស្ថានភាពជំងឺរបស់តារាដើម្បីធ្វើការវះកាត់។ តើការវះកាត់នឹងទទួលបានជោគជ័យទេ? តើវិសុទ្ធបានលុយពីណារាប់ម៉ឺនដុល្លាដោយគ្រាន់តែរយះពេល១ថ្ងៃនោះ? តើខ្សែជីវិត និង វាសនារបស់ពួកគេទៅជាយ៉ាងណា?
ព្រលឹមស្រាងៗ ព្រះអាទិត្យដែលមានតួនាទីរះបំភ្លឺភពផែនដីក៏ដូចជាមនុស្ស សត្វទាំងឡាយបានបង្ហាញរូបរាងកាយឯនាយជើងមេឃ។ ពន្លឺនៃព្រះអាទិត្យបានធ្វើអោយផ្ទៃមេឃពណ៌សប្រែក្លាយទៅជាពណ៌មាសក្រហមឆ្អៅដូចគេដុត។ អស់សត្វបក្សាបក្សីទាំងពួងបានម្នីម្នាហោះហើរចាកទ្រនំដែលជាទីសុខសាន្តដើម្បីស្វែងរកអាហារបំពេញក្រពះ។ ពួកគេហោះហើរ ឆាបចុះ ឆាបឡើងជាគូៗគេ ហាក់បីដូចជាគ្មានទុក្ខព្រួយអ្វីឡើយនៅក្នុងអារម្មណ៍។ ចំណែកឯកសិករវិញក៏មិនចាញ់ហ្វូងបក្សាបក្សីដែរ ពួកគេនាំគ្នាទៅដល់វាលស្រែ ចំការតាំងពីមាន់រងាវមកម្លេះ ពីព្រោះតែរដូវនេះជារដូវប្តមូលផល។ វាលស្រែដ៏ធំល្វឹងល្វើយមើលដាច់កន្ទុយភ្នែក លាតសន្ធឹងរហូតដល់ជើងមេឃអមដោយក្លិនពិដោរក្រអូបនៃផ្លែស្រូវទុំ។ វាលស្រែក្រហមប្រៀបបាននឹងកំរាលព្រំពណ៌មាស ភ្លឺស្រែដែលខ្វាត់ខ្វែងប្រៀបបានទៅនឹងក្រឡាគោមដែលលំអរនៅលើកំរាលព្រំមាស។ រថយន្តក្រុងបានបើកកាត់ពុះជ្រែកវាលស្រែ តាមផ្លូវកៅស៊ូយ៉ាងភ្លឺងរលោង។ អឺតតាមបង្អូតរថយន្ត គេឃើញកសិករកំពុងតែស្វាហាប់ក្នុងការប្រមូលផលដោយស្នាមញញឺម។ ចំណែកអ្នកដំណើរហាក់ដូចជាស្ងៀមស្ងាត់ដោយសារការអស់កម្លាំង អង្គុយនៅកៅអីខាងក្រោយវិសុទ្ធអង្គុយនៅក្បែរបង្អួច ភ្នែកសម្លឹងទៅមើលជើងមេឃដែលនៅសែនឆ្ងាយមិនអាចទៅដល់ ទឹកមុខពោរពេញទៅដោយទុក្ខព្រួយរកដោះស្រាយមិនបាន។ នៅខាងឆ្វេងដៃវិសុទ្ធគឺតារា គេគេងលើស្មាវិសុទ្ធ និងយកដៃវិសុទ្ធធ្វើជាខ្នើយអោប។ ទឹកមុខស្លេកស្លាំ ចំណែកបបូរមាត់ហាក់ដូចជាគ្មានឈាម រូបរាងកាយរបស់គេដូចជាទ្រុឌទ្រោមខ្លាំងណាស់។ រថយន្តក្រុងចេះតែបន្តដំណើរទៅមុខគ្មានឈប់ឈរ ឆ្លងកាត់ពីជ្រលងភ្នំមួយទៅភ្នំមួយទៀត ពីព្រៃចូលដល់ទីប្រជុំជន ពីទីប្រជុំជនចូលដល់វាលស្រែចំការ។ រថយន្តក្រុងបានទៅដល់ចំណតនៅម៉ោងប្រមាណជា៤រសៀល។ ពួកគេមិនបង្អង់យូរឡើយ ពួកគេក៏បានបន្តដំណើរទៅកាន់មន្ទីរពេទ្យដោយជិះតាក់ស៊ីបន្តទៀត។
នៅក្នុងតាក់ស៊ី តារាអោបដៃវិសុទ្ធយ៉ាងណែន គេសម្តែងនូវទឺកមុខពោរពេញទៅដោយការព្រួយភ័យ សេចក្តីភ័យខ្លាច និង ការតក់ស្លុត។ ចំណែកឯវិសុទ្ធវិញគេបានយកដៃអង្អែលក្បាលតារាថ្មមៗ ដោយបញ្ជាក់ពីការយកចិត្តទុកដាក់ ការអាណិតអាសូរ អមជាមួយការព្រួយបារម្ភ តែគេហាក់ចង់សម្តែងភាពរឹងមាំ ដើម្បីផ្តល់ទំនុកចិត្ត ភាពជឿជាក់ និង ភាពកក់ក្តៅដល់តារា។
- <កុំភ័យខ្លាច វាមិនមានរឿងអីគួរអោយខ្លាចទេ បងសួរគ្រូពេទ្យរួចហើយគាត់ថាមិនឈឺទេ។ ធ្វើអោយរឹងមាំដូចកាលពីគ្រាដែលអូនជួយបង យកខ្លួនទៅរងដំបងនោះអី កាលនោះអូនពិតជាក្លាហានណាស់ដឹងអត់ ហើយពេលដែលអូនគេងនៅមន្ទីរពេទ្យ បងភ័យណាស់ខ្លាចបាត់អូន បងគេងកាន់ដៃអូនរហូត តែបងដឹងថាអូនហ្នឹងមិនទៅណាទេ ហើយអូនក៏មិនបានទៅណាមែន គឺបើកភ្នែកមកឃើញបងភ្លាម។>
- <ចឹងបងត្រូវតែសន្យាណា ថាហ្នឹងមិនទៅណាទេ រហូតដល់អូនដឹងខ្លួន។ អូនខ្លាចតែអូនមិនអាចដឹងខ្លួនជារាងរហូត ឬ ភ្ញាក់ដឹងខ្លួនមកមិនឃើញបងនៅក្បែរអូន។>
- <ក្មេងល្ងង់ តើដល់ពេលណាទើបអូនឆ្លាតដូចគេ? បងច្បាស់ជានៅជាមួយអូនរហូតហើយ ហើយអូនច្បាស់ជាដឹងខ្លួនមកវិញជាក់ជាមិនខានឡើយ។ ក្រោយពេលដែលអូនវះកាត់រួចពួកយើងហ្នឹងធ្វើពីធីខួបកំណើតបងនៅផ្ទះរបស់ពួកយើង។>
ពួកគេញញឺមទៅរកគ្នាទាំងស្នាមញញឺមសុសកក្រោះ តែថាហាក់ដូចជាជួយបំបាត់ការភ័យខ្លាច និង សេចក្តីក្រៀមក្រំបន្តិចដែរ។ វិសុទ្ធអោនថើបលើថ្ងាសរបស់តារា រួចទាញតារាមកអោបក្នុងរង្វង់ដៃផ្អិបជាប់នឹងដើមទ្រូងយ៉ាងណែន ភ្នែកគេងើយសម្លឹងទៅលើ ដើម្បីបញ្ចៀសទឹកភ្នែកដែលបំរុងនឹងហូរធ្លា្កក់ចុះ។ ប្រមាណជា២០នាទីពួកគេក៏បានទៅដល់មន្ទីរពេទ្យដ៏ធំ និង ល្បីមួយនៅក្នុងប្រទេស ដែលមានវិជ្ជបណ្ឌិតមានជំនាញច្បាស់លាស់ដែលបញ្ចប់ការសិក្សា និង ទទួលបានបទពិសោធន៍ជាច្រើននៅក្រៅប្រទេស។ ចុះពីតាក់ស៊ីតារាកាន់ដៃវិសុទ្ធយ៉ាងណែន ដៃគេបញ្ចេញញើសៗតិចៗ នៅលើថ្ងាសក៏មានញើសតិចៗដែរ។ តារាងើយសម្លឹងមើលទៅកាន់អាគារមន្ទីរពេទ្យមុននឹងដើរចូលទៅ បន្ទាប់មកងាកមកមើលមុខវិសុទ្ធ ចំណែកវិសុទ្ធបានផ្ដល់នូវស្មានញញឺម និង ភាពជឿជាក់ទៅកាន់តារា។ តារាដកដង្ហើមធំ ហើយបង្ហាញនូវទឺកមុខដែលពោរពេញទៅដោយថាមពល រួចក៏បោះជំហានឈានជើងចូលទៅ។ នៅពេលដែលដើរចូលទៅក្នុងមន្ទីរពេទ្យតារាមានអារម្មណ៍ថាគេហាក់បីកំពុងតែដើរចូលទៅកាន់ពិភពថ្មីមួយដែលគេមិនដែលស្គាល់។ ៥នាទីក្រោយពួកគេបានទៅដល់បន្ទប់ពិគ្រោះ និង ពិនិត្យជំងឺដែលមានលោកគ្រូវិជ្ជបណ្ឌិតដែលកំពុងអង្គុយរងចាំនៅជានោះស្រេច។ បន្ទាប់ពីពិភាគ្សាជាមួយវិជ្ជបណ្ឌិតរួច លោកវិជ្ជបណ្ឌិតតម្រូវអោយតារាធ្វើការស្កែនខួរក្បាលដើម្បីវាយតម្លៃអោយកាន់តែច្បាស់ពីស្ថានភាពនៃជំងឺ។ ក្រោយពីការពិនិត្យរបស់វិជ្ជបណ្ឌិត គាត់តម្រូវអោយតារា និង វិសុទ្ធសម្រាកនៅមន្ទីរពេទ្យ និង រងចាំទទួលការវះកាត់នៅថ្ងៃស្អែក ព្រោះស្ថានភាពជំងឺរបស់តារាមិនអាចបង្អង់ទុកបានយូរទៀតទេ ត្រូវតែធ្វើការវះកាត់ជាបន្ទាន់។ មួយរាត្រីមុនការវះកាត់មកដល់ តារា និង វិសុទ្ធកំពុងតែស្ថិតនៅលើគ្រែមួយនៅក្នុងបន្ទប់មន្ទីរពេទ្យ។ ក្នុងបន្ទប់មិនបានបើកភ្លើងឡើយ តែវាមានពន្លឺគ្រប់គ្រាន់ដោយសារតែពន្លឺនៃព្រះចន្ទដែលបាចសាចចូលមកតាមបង្អួចដែលនៅជាប់នឹងក្បាលគ្រែរបស់ពួកគេ។ តារាគេងកើយលើដៃរបស់វិសុទ្ធ ភ្នែកគេទាំងសងសម្លឹងទៅកាន់ផ្ទៃមុខដ៏ស្រស់ផូរផង់និងមានមន្តស្នេហ៍របស់វិសុទ្ធ គេញញឹមតិច ហើយយកដៃទៅស្ទាបអង្អែលពីចង្កា ថ្ពាល់ បបូរមាត់ ច្រមុះ ភ្នែក ជញ្ជើម ថ្ងាស សក់ និង ត្រចៀករបស់វិសុទ្ធថ្នមនិងដោយហ្មត់ចត់ និង ល្អិតល្អន់បំផុត។
- <ពេលនេះអូនបានគូររូបបងទុកនៅក្នុងបេះដូងរបស់អូនរួចរាល់ហើយ ជាពិសេសគឺផ្ទៃមុខដ៏មានមន្តស្នេហ៍របស់បង ទោះបីជាថ្ងៃស្អែកអូនគេងទៅរហូតក៏អូននៅតែចង់ចាំរូបបងនៅក្នុងបេះដូងរបស់អូនជានិច្ច អូននឹងចាំមុខរបស់បុរសម្នាក់ដែរមានចង្កាវែងស្រួច ថ្ពាល់ទាំងសងខាងរលោងម៉ត់ បបូរមាត់ក្រហមមានមន្តស្នេហ៍ដែលផ្តល់នៅស្នាមញញឺមមិនចេះរីងស្ងួត ច្រមុះស្រួចស្អាត ភ្នែកតូចដូចកូរ៉េ ជញ្ជើមក្រាស ថ្ងាសទូលាយ ស្លឹកត្រចៀកទន់ល្មើយ និង សក់ខ្មៅរលោងប្រៀបបាននឹងស្លាបក្អែក។>
- <ហេតុអីអូនត្រូវគូររូបបង បើបងតែងតែនៅក្បែរអូនជារៀងរហូតនោះ? ហើយអូនក៏មិនត្រូវទៅណាដែរ ដូចអ្វីដែលបងប្រាប់អូនពីមុនមកគឺពួកយើងហ្នឹងរស់នៅជាមួយគ្នាអស់មួយជីវិតរហូតពួកយើងចាស់រៀងខ្លួន។>
- <និយាយប្រាប់អូនតាមត្រង់មក តើបងខ្លាចណាស់មែនទេ? គឺបងខ្លាចជាងអូនទៅទៀត។>
- <អត់ទេ បងអត់ខ្លាចទេ ព្រោះបងជឿជាក់លើអូន និង គ្រូពេទ្យ ថាពួកយើងនឹងអាចយកឈ្នះលើវាបាន។>
- <បងកំពុងតែកុហក់ខ្ញុំហើយ ពេលនេះបងចេះកុហក់ហើយ។>
- <បានហើយឈប់និយាយពីរឿងនេះទៅ អូនគួរតែឆាប់គេង ត្រូវយកកំលាំងដើម្បីប្រយុទ្ធនៅថ្ងៃស្អែក។>
វិសុទ្ធបានយកដៃគេអោបតារាជាប់នឹងដើមទ្រូងយ៉ាងណែន ហើយដៃម្ខាងឆ្លៀតអង្អែលក្បាលតារាផងដែរ។ ចំណែកតារាវិញគេគេងមិនលក់ឡើយ ភ្នែកគេនៅតែសម្លឹងមើលទៅមុខរបស់វិសុទ្ធដដែល។
- <បងហ្អាស បង?>
- <បាទ មិនគេងទេអី?>
- <ហេតុអីបានជាបងស្រឡាញ់អូន? ហើយស្រឡាញ់អូនតាំងតែពីពេលណា?>
- <បងស្រឡាញ់អូនដោយសារតែអូនតោងបងជាប់ពេកហ្នឹងណា។>
- <ឡប់ អូនមិនបានតោងបងទេណា អ្នកណាថាអូនតោងបង?>
- <ដាក់អន្ទាក់តោងគេហើយថាអត់ទៀត? ចុះគេធ្វើបាបប៉ុណ្ណឹងហើយម៉េចក៏នៅតែស្រឡាញ់គេទៀត? នៅមើលថែ ផ្តល់ភាពកក់ក្តៅដែលគេមិនធ្លាប់មាន យកចិត្តទុកដាក់ ជាពិសេសធ្វើអោយគេស្គាល់ពីអារម្មណ៍ និង បេះដូងពិតប្រាកដរបស់គេ។>
- <មែនហើយ បើពេលនោះអូនចាកចេញទៅអោយឆ្ងាយ ប្រហែលជាគ្មានរឿងអាក្រក់ជាច្រើនបានកើតឡើងឡើយ។>
- <អូនស្តាយក្រោយមែនទេដែលស្រឡាញ់បង?>
- <គ្មានពាក្យថាស្តាយក្រោយឡើយសម្រាប់អូន ព្រោះអូនមានបង បងធ្វើអោយអូនបានស្គាល់អ្វីដែលជាស្នេហាពិត ដែលមនុស្សជាច្រើនបានគិតថាវាមិនមានស្នេហាពិតឡើយនៅលើផែនដីមួយនេះ តែបងជាអ្នកធ្វើអោយវាកើតឡើងចំពោះពួកយើង បងជាវិរបុរសរបស់អូន។ អូនសង្ឃឹមថាមនុស្សគ្រប់រូបហ្នឹងទទួលបានស្នេហាមួយដែលពិតប្រាកដហើយសមបំណងដូចជាពួកយើង ពេលនោះពិភពលោកមួយនេះនឹងពោរពេញទៅដោយការស្រឡាញ់ជាក់ជាមិនខានឡើយ។>
- <បាទ គេងទៅ បងងងុយគេងហើយណា>
ពួកគេទាំងពីរក៏បានបញ្ចប់ការសន្ទនារបស់ពូកគេនាពេលនោះទៅ។ ប៉ុន្តែពួគគេទាំងពីរសុទ្ធតែមិនបានគេងឡើយ។ វិសុទ្ធមានការព្រួយបារម្ភពីថ្ងៃស្អែកយ៉ាងខ្លាំង គេខ្លាចៗដូចសម្តីរបស់តារាដែលថាគេអាចហ្នឹងគេងទៅជារៀងរហូត។ ចំណែកឯតារាវិញបែជាមិនព្រួយបារម្ភពីខ្លួនឡើយ តែគេទៅជាព្រួយបារម្ភពីវិសុទ្ធវិញ។ គេគិតថាបើសិនជាគេស្លាប់ទៅតើមានអ្នកណាមើលថែវិសុទ្ធ ចុះអ្នកណាហ្នឹងធ្វើខួបកំណើតអោយគេនៅពេលខាងមុខឆាប់ៗនេះ? ចុះតើវិសុទ្ធឈឹចាប់យ៉ាងណាពេលដែលបាត់បង់តារានោះ? សំនួររាប់លានសំនួរបានសួរចាក់ដោតពេញខួរក្បាលរបស់តារា តែវានៅតែគ្មានចម្លើយឆ្លើយតបឡើយ។

ស្នូរនៃកង់របស់គ្រែបានបន្លឺឡើង តារាគេងនៅលើគ្រែដែលបានគ្រងដោយសម្លៀកបំពាក់ចូលវះកាត់។ កំណាត់សមួយផ្ទាំងបានយកមកគ្រប់ដណ្តប់ពាក់កណ្តាលខ្លួន ដៃស្តាំងមានជាប់សារ៉ូម អ្នកគ្រូពេទ្យម្នាក់ទាញគ្រែនៅខាងក្បាល លោកគ្រូពេទ្យម្នាក់ទៀតរុញគ្រែនៅឯចុងជើងតារា ចំណែកវិសុទ្ធនៅខាងឆ្វេងដៃតារា។ វិសុទ្ធយកដៃគេទាំងពីរកាន់ដៃតារាយ៉ាងណែន ចំណែកភ្នែករបស់គេសម្លឹងទៅកាន់ភ្នែកតារា ផ្ទៃមុខវិសុទ្ធបានបង្ហាញពីភាពជឿជាក់របស់គេទៅកាន់តារា គេញញឺម និង ងក់ក្បាលតិចៗជាសញ្ញាបញ្ជាក់ប្រាប់ថាអោយតារាមានជំនឿចិត្ត និង ជឿជាក់លើខ្លួនឯង និង គ្រូពេទ្យ។ ចំណែកតារាគេក៏ញញឺមតបទៅវិសុទ្ធវិញដែរ គេហាក់ដូចជាញញឺមដើម្បីបន្លប់អារម្មណ៍ខ្លួនឯងតែប៉ុណ្ណោះ។
- <អូនត្រូវតែរឹងមាំណា កុំភ័យអោយសោះអ្វីៗវាហ្នឹងប្រសើរ បងហ្នឹងនៅរង់ចាំអូន>
- <កុំបារម្ភច្រើនពេក អូនមិនអីទេ សន្យាណាថាពេលដែលអូនដឹងខ្លួនឡើងបងហ្នឹងនៅក្បែរអូន។>
- <បាទ បាទបងសន្យា>
ទ្វារបន្ទប់វះកាត់បានបើក តារាត្រូវបានគ្រូពេទ្យរុញចូលទៅក្នុង វិសុទ្ធកាន់ដៃតារា និង សម្លឹងមើលទៅមុខតារាដោយមិនពព្រិចភ្នែកលាយលំជាមួយនឹងស្នាមញញឹម រហូតដល់ទ្វារបន្ទប់ត្រូវបានបិទដៃអ្នកទាំងពីរក៏ត្រូវបានរបេះចេញពីគ្នាហាក់បីដូចពួកគេទាំងពីរកំពុងតែលាគ្នាទៅកន្លែងមួយដែលឆ្ងាយដាច់អាល័យ។
ការវះកាត់ចាប់ផ្តើមនៅម៉ោងប្រមាណជា៧ព្រឹក។ អស់រយះពេលប្រមាណជា២ម៉ោងទៅហើយការវះកាត់របស់តារានៅតែមិនទាន់បញ្ចប់។ ចំណែកវិសុទ្ធវិញគេនៅមិនសុខឡើយហាក់ដូចជាមានអ្វីមួយចាក់ដោតគេអោយនៅមិនស្ងៀម។ គេដើរចុះដើរឡើងនៅមុខបន្ទប់វះកាត់ ម្តងគេអង្គុយផ្ទាល់ទៅលើឥដ្ឋ ម្តងគេអង្គុយទៅលើកៅអី ហើយពេលខ្លះឈរផ្អែកជញ្ជាំងដោយសម្តែងចេញមកនូវសភាពអន្ទះសា។ ការវះកាត់កន្លងបាន៣ម៉ោង ការវះកាត់ក៏នៅតែមិនទាន់បញ្ចប់ ចំណែកឯវិសុទ្ធបេះដូងស្ទើរតែផ្ទុះចេញមកក្រៅទៅហើយ ក្នុងអារម្មណ៍របស់គេប្រៀបបាននឹងកំពុងតែឈរនៅចន្លោះជ្រលងមរណះ ចំណែកឯ់តារាពេលនេះហាក់ដូចជាកំពុងតែតថ្លៃជាមួយនឹងយមរាជ ព្រោះថាបើការវះកាត់បានសម្រេចមានន័យថាតារានឹងមានជីវិតបន្តរស់ទៅមុខទៀត តែបើការវះកាត់បរាជ័យនោះតារានឹងគេងលក់រហូត។ ម៉ោង១២ថ្ងៃត្រង់ ទ្វារបន្ទប់វះកាត់បានរបើក ត្រចៀក និង ភ្នែករបស់វិសុទ្ធបានដឹងយ៉ាងច្បាស់។ គេបានស្ទុះទៅកាន់មាត់ទ្វារដែលមានលោកវេជ្ជបណ្ឌិតកណំពុងតែដើរចេញមក វិសុទ្ធរត់ចូលទៅជួបគាត់ដោយដៃគេទាំងពីរចាប់ដៃលោកវេជ្ជបណ្ឌិតរលាក់តិចៗ ភ្នែកសម្លឹង ហើយសួរសំណួរដោយសម្តីស្រាលៗ និង រន្ថើនទៅកាន់វេជ្ជបណ្ឌិត។
- <លោកគ្រូពេទ្យ តើការវះកាត់បានលទ្ធផលយ៉ាងណាហើយ? ទទួលបានជោគជ័យហើយមែនទេ? ឆាប់បា្រប់ខ្ញុំភ្លាមមកលោក!>
- <សូមលោកតាំងអារម្មណ៍អោយបានស្ងប់ ពួកយើងបានព្យាយាមអស់ពីសមត្ថភាពហើយ ហើយលទ្ធផលគឺពិតជាខុសហ្នឹងអ្វីដែលពួកយើងគិតទុកជាមុខព្រោះថាការវះកាត់ដំណើរការបានយ៉ាងល្អ អ្នកជំងឺពេលនេះទទួលបានការវះកាត់យ៉ាងជោគជ័យបំផុត កម្រមានអ្នកជំងឺណាដែលមានសំណាងបែបនេះណាស់ ខ្ញុំសូមចូលរួមត្រេកអរផង។ តែសូមលោកកុំទាន់សប្បាយចិត្តពេក ព្រោះពេលនេះអ្នកជំងឺមិនទាន់ដឹងខ្លួនឡើយ ពួកយើងនឹងតាមដានស្ថានភាពអ្នកជំងឺបន្តទៀត។ ដូច្នេះខ្ញុំសុំលាសិនហើយ>

- <បាទ អរគុណលោកគ្រូពេទ្យ អរគុណខ្លាំងណាស់>
គ្រាន់តែបានលឺសម្តីដែលលោកវេជ្ជបណ្ឌិតឆ្លើយតបនឹងសំណួររបស់គេ ហើយបញ្ជាក់ប្រាប់ថាការវះកាត់ទទួលបានជោគជ័យបេះដូង វិញ្ញាណ និង រូបរាងកាយរបស់វិសុទ្ធប្រៀបបាននឹងកំពុងតែហោះហើរលើវេហាដែលមិនអាចហ្នឹងថ្លែងចេញមកបាន។ វិសុទ្ធរត់ទៅអោបកលោកវេជ្ជបណ្ឌិតទាំងស្នាមញញឺមលាយជាមួយនឹងទឺកភ្នែកដែលហូរចាកថ្ពាល់ព្រោះតែការរំភើបនិងត្រេកអរ ចំណែកវេជ្ជបណ្ឌិតវិញក៏មានការត្រេកអរផងដែលចំពោះការទទួលបានជោគជ័យនៅក្នុងអាជីព ក៏ដូចជាការជួយសង្រ្គោះជីវិតរបស់មនុស្ស គាត់យកដៃអង្អែលខ្នងវិសុទ្ធថ្នមៗ រួចក៏លាវិសុទ្ធទៅសម្រាកព្រោះបានចំណាយកម្លាំងជាង៥ម៉ោងដើម្បីធ្វើការវះកាត់។ បន្ទាប់មកតារាត្រូវបានគ្រូពេទ្យពីរនាក់រុញចេញពីបន្ទប់វះកាត់ទៅកាន់បន្ទប់ព្យាបាលដោយសភាពគេងស្កប់ស្កល់មិនដឹងខ្លួន ដៃជាប់នឹងសារ៉ូម ក្បាលរុំដោយបង់រុំរបួក ចំណែកឯងច្រមុះបានបំពាក់ដោយឧបរករណ៍ជំនួយដង្ហើម។ វិសុទ្ធវិញបានឃើញដូច្នេះ គេក៏បានរត់ទៅរកតារាជាមួយស្នាមញញឹម អមដោយទឺកភ្នែកដែលហូរមិនចេះរីងស្ងួត។ ចូលទៅដល់បន្ទប់គ្រូពេទ្យមិនបានអនុញ្ញាតិអោយវិសុទ្ធបានជួបតារាភ្លាមៗឡើយ ព្រោះចង់អោយអ្នកជំងឺបានសម្រាក។
បន្ទាប់ពីទទួលបានការអនុញ្ញាតិពីសំណាក់វេជ្ជបណ្ឌិត វិសុទ្ធបានចូលទៅផ្តល់ការថែទាំដល់តារាក្នុងកំឡុងពេលដែលតារាមិនទាន់ដឹងខ្លួន។ វិសុទ្ធតែងតែនៅក្បែរតារាជានិច្ចមិនហ៊ានទៅណាឆ្ងាយពីតារាឡើយ។ គេបាននិយាយរៀបរាប់ពីអនុស្សាវរីយ៍ជាច្រើនដែលពួកគេបានធ្វើជាមួយគ្នាប្រាប់ទៅតារា។ កន្លងផុតទៅពីរយប់ពីរថ្ងៃហើយតារានៅតែមិនទាន់ដឹងខ្លួន វិសុទ្ធបានការបារម្ភជាខ្លាំងតែត្រូវបានវេជ្ជបណ្ឌិតប្រាប់ថាសុខភាពរបស់តារាមិនអីទេ គេនឹងអាចដឹងខ្លួននៅពេលឆាប់ៗនេះ។ នៅរាត្រីទីបីបានចូលមកដល់ ម៉ោង១២យប់ទៅហើយវិសុទ្ធនៅតែមិនទាន់គេងទៀត យប់នោះជាយប់ខែរនោចគឺគ្មានពន្លឺព្រះចន្ទឡើយ វិសុទ្ធអង្គុយនៅកៅអីមួយក្បែរគ្រែរបស់តារា ដៃរបស់គេក្រសោបអោបដៃតារាយកមកផ្អិបជាប់នឹងច្រមុះគេ។ នៅក្បែរនឹងខ្លួនគេមានម៉ាស៊ិនថតសម្លេងមួយ ហើយនឹងវីយូឡុងចាស់និងបាក់បែកមួយដែលគេបានវាយកំទេចចោលកាលពីគ្រាមុន តែពេលនេះវិសុទ្ធបានជួសជុលវាសារជាថ្មីទោះបីជានៅមានស្នាមបែកបែកក៏ដោយ។ នៅរាត្រីដ៏សែនស្ងាប់មួយនោះ វិសុទ្ធបាននិយាយរឿងរ៉ាវជាច្រើនប្រាប់ទៅតារា ហើយគេក៏បានលេងវីយូឡុងដែលបាក់បែកនោះផងដែរ។ រាត្រីដ៏សែនមនោរម្យ ខ្យល់បក់តិចៗប៉ះស្លឹកឈើដែលរ៉េប្រ៉ក់ក្បែរមាត់បង្អួច សម្លេងវីយូឡុងដ៏សែនក្រឡួចពេលដែលអ្នកណាបានស្តាប់គឺសុទ្ធតែបានបណ្តែតអារម្មណ៍អន្លុងអន្លោចទៅតាមមនោសញ្ចេតនាដ៏សែនជ្រាលជ្រៅរបស់អ្នកដែលបានកូដវា។
រាត្រីមួយប្រកបដោយភាពស្រពិចស្រពិលបានកន្លងផុតទៅ។ ពន្លឺនៃព្រះអាទិត្យបានរះចាំងចូលតាមមាត់បង្អួច សម្លេងខ្ញៀវខ្ញាវនៃពពួកបក្សីតូចៗបានស្រែកច្រៀងកងរំពងនៅលើដែកឈើ និង បង្អួច។ វិសុទ្ធគេងទ្រោបទៅលើគ្រែរបស់តារាដោយសភាពគេងអង្គុយ ដៃដ៏ទន់ល្វើយមួយបានមកប៉ះនឹងក្បាលរបស់វិសុទ្ធហើយបានអង្អែលនឹងវែកសក់ថ្នមៗដែលបានធ្វើអោយវិសុទ្ធបានដឹងខ្លួន។ អ្វីដែលវិសុទ្ធបានមើលឃើញដំបូងបន្ទាប់ពីបើកភ្នែកនោះគឺស្នាមញញឺមដ៏ស្រស់ថ្លារបស់តារា។ ស្នាមញញឺមដោយសារការរួចផុតពីសេចក្តីស្លាប់ ស្នាមញញឹមដោយសារតែការដែលបានឃើញមនុស្សដែលខ្លួនស្រឡាញ់ស្មើរនឹងជីវិតនៅមើលថែទាំខ្លួនបែបនេះ តើអ្នកណាខ្លះបានដឹងថាសេចក្តីសុខរបស់តារានៅពេលនោះមានទំហំប៉ុណ្ណា? ចំណែកឯវិសុទ្ធក៏សម្តែងនូវសេចក្តីរីករាយណាស់ដែរនៅពេលដែលបានដឹងថាតារាបានដឹងខ្លួនមកវិញ។
- <អូនពិតជាមានចិត្តរំភើបរីករាយណាស់ដែលអូនអាចមើលឃើញបងម្តងទៀត ជាពិសេសអូនសូមអរគុណដែលបងមិនបានក្បត់សន្យាគឺបងនៅតែកាន់ដៃអូន មើលថែអូន ហើយពេលដែលអូនដឹងខ្លួនគឺមានបងនៅក្បែរ។>
- <បងពិតជាមានចិត្តត្រេកអរណាស់ដែរអូនមិនអី ហើយអូនក៏អាចធ្វើបានគឺយកឈ្នះឧបសគ្គទាំងឡាយ។>
- <ចាប់ពីពេលនេះតទៅគ្នាអ្នកណាមកបំបែកយើងបានទេ ពួកយើងនឹងរស់នៅជាមួយគ្នាយ៉ាងសុខសាន្តដូចកាលពីមុន ពេលនេះអូនលេងចង់បានអ្វីហើយគឺអូនចង់បានតែបងម្នាក់គត់។ ពេលណាពួកយើងអាចទៅផ្ទះយើងបាន? អូននឹកផ្ទះណាស់ នឹកសមុទ្រ នឹកខ្សាច់ នឹកភ្នំ។>
វិសុទ្ធមិនបានតបនឹងសំណួរបស់តារាឡើយ គេគ្រាន់តែញញឹមតិចៗលាយលំនឹងដំណក់ទឹកភ្នែកដែលបានហូរចាកនេត្រា បើទោះបីជាវិសុទ្ធខំទប់យ៉ាងណាក៏ដោយ។ ចំណែកតារាវិញហាក់បីដូចជាមានចំងល់ចំពោះកាយវិការរបស់វិសុទ្ធ។
- <មានរឿងអី? ហេតុអីបានជាបងយំ? បងប្រាប់អូនមក!>
- <ក្មេងឡប់ បងយំក៏ព្រោះថាបងរំភើប នឹង សប្បាយចិត្តពេក។ អូនកុំនិយាយច្រើនពេកសម្រាកទៅ ចាំបងទៅរកអីអោយញ៉ាំ>
ចំណែកតារាក៏មិនបានជាចាប់អារម្មណ៍នឹងសម្តីរបស់វិសុទ្ធដែរ គេធ្វើអ្វីតាមដែលវិសុទ្ធបានប្រាប់។ គេក៏បានប្រះខ្លួនគេងទៅលើគ្រែ ចំណែកឯងវិសុទ្ធក៏បានអោនថើបថ្ងាស់តារា រួចក៏បានដើរចេញទៅក្រៅដើម្បីទិញចំណីអោយតារា។ ចេញមកដល់ក្រៅបន្ទប់វិសុទ្ធក៏បានយកដៃទាំងពីរខ្ទប់មុខរបស់គេយំ ខ្នងផ្អែកទៅនឹងទ្វារ រួចក៏សម្រូតខ្លួនអង្គុយនៅផ្ទាល់នឹងឥដ្ឋ។ សម្លេងយំខ្សិបខ្សួលបានបន្តកើតឡើងចំពោះវិសុទ្ធ ទឹកភ្នែកចេះតែស្រុកហូរចុះមកប្រៀបបាននឹងទឹកបាក់ទំនប់ ដើមទ្រូងស្ទើតែប្រះបែករហែកជាពីរ ព្រោះត្រូវយកកាំបិតមកពុះទ្រូងរូងយកបេះដូងខ្លួនឯងអោយឃ្លាតឆ្ងាយពីទ្រូង។ តើអ្នកណាមិនឈឺចាប់?
២ថ្ងៃក្រោយមកស្ថានភាពជំងឺតារាបានកាន់តែប្រសើរ តារាមានទឹកមុខស្រស់ថ្លា កម្លាំងក៏មាំទាំជាងមុន។ ម៉ោង៧ព្រឹកតារាបានក្រោកពីគេង ព្រឹកនេះហាក់ដូចជាខុសពីព្រឹករាល់ដង ពីព្រោះតែរាល់ព្រឹកនៅពេលភ្ញាក់ពីគេងតារាតែងតែឃើញវិសុទ្ធនៅក្បែខ្លួនរបស់គេ ផ្ទុយទៅវិញព្រឹកនេះមានមានវត្តមានវិសុទ្ធឡើយ តែជំនួសមកវិញដោយមីងសយដែលជាអ្នកបំរើនៅផ្ទះអ្នកស្រីវិជ្ជនី។ មើលទៅមុខមីងសយដូចជាមិនសូវសប្បាយចិត្តប៉ុន្មាននោះទេ គាត់ដូចជាមានរឿងអ្វីមួយលាក់បាំងនៅក្នុងចិត្ត។
- <លោកប្រុសតូចតារាភ្ញាក់ពីគេងហើយមែនទេ? ល្អហើយខ្ញុំទើបតែយកបបរគ្រឿងដែលលោកប្រុសចូលចិត្តមកអោយលោកប្រុសញ៉ាំ តែនេះជាបបរត្រីទេ មិនមែនគ្រឿងសមុទ្រដែលលោកប្រុសចូលចិត្តនោះទេ ព្រោះលោកប្រុសវិសុទ្ធបានផ្តាំថាគ្រូពេទ្យមិនអោយលោកប្រុសតារាញ៉ាំគ្រឿងសមុទ្រទេ។>
- <មីងសយ ចុះវិសុទ្ធតើគាត់ទៅណា? ហេតុអីមិនបានប្រាប់ខ្ញុំ?>
- <ចាស គឺ….អឺ……គឺលោកប្រុសវិសុទ្ធមានរវល់នៅខាងក្រៅ ដូច្នេះគាត់ក៏បានអោយខ្ញុំមកមើលថែលោកប្រុសតូច។ កុំបារម្ភអីណា ម៉ោញ៉ាំបបរសិនទៅឆ្ងាញ់ណាស់ណា>
- <អត់ទេ អរគុណមីង ខ្ញុំមិនទាន់ឃ្លានទេ។ បងវិសុទ្ធមិនដែលធ្វើបែបហ្នឹងទេ តើគាត់មានការអ្វី? ចុះពេលណាគាត់ត្រឡប់មកវិញទៅមីង?>
- <អឺ…..អឺ…….អឺ…..ប្រហែលជាពេលល្ងាចគាត់ត្រឡប់មកវិញហើយ!>
- <មីងជួយយកទូរស័ព្ទអោយខ្ញុំបន្តិចណា!>
- <លោកប្រុសតូចយកធ្វើអី?>
- <យកមកខ្ញុំខលទៅរកបងវិសុទ្ធ។>
តារាបានទូរស័ព្ទទៅរកវិសុទ្ធតែវិសុទ្ធមិនបានទទួលឡើយ។ គេព្យាយាមខលទៅជាច្រើនដងតែទូរស័ព្ទក៏ត្រូវបានបិទ។ តារាមានការខកចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ហើយគេក៏មានការព្រួយបារម្ភចំពោះវិសុទ្ធណាស់ដែរ តែចិត្តមួយគិតក្នុងចិត្តថាប្រហែលជាវិសុទ្ធគិតរកធ្វើអ្វីដែលអោយគេភ្ញាក់ផ្អើលទៀតហើយព្រោះវិសុទ្ធតែងតែបង្កើតរឿងភ្ញាក់ផ្អើលសម្រាប់តារាជានិច្ច។ ក្នុងកំឡុងពេលមួយថ្ងៃពេញតារាមិនបានសម្រាកឡើយ ទោះបីមានការអង្វរពីមីងសយក៏ដោយ គេគេងនៅមិនសុខចេះតែមានអារម្មណ៍មិនល្អកើតឡើងចំពោះគេ។ ចំណែកមីងសយនៅពេលដែលបានឃើញសភាពតារាបែបនេះគាត់មានចិត្តអាណិត និង បារម្ភពីតារាជាពន់ពេក។ ម៉ោង៥ល្ងាចទៅហើយវិសុទ្ធក៏នៅមិនទាន់មក តារាចាប់ផ្តើមអន្ទះសាជាខ្លាំង ទឹកចិត្តអាណិត ស្រឡាញ់ និង មនោសញ្ចេតនាបានធ្វើអោយមីងសយទប់ចិត្តមិនបាន។ គាត់បានដើរចូលមករកតារាទាំងទឹកមុខក្រៀមក្រំ ដោយដៃឆ្វេងកាន់ម៉ាស៊ិនថតសម្លេង ហើយដៃស្តាំកាន់វីយូឡុងបែកបាក់។ នៅពេលដែលបានមើលឃើញកាយវិការរបស់មីងសយបែបនេះ តារាមានការងឺងឆ្ងល់យ៉ាងខ្លាំង។ មីងសយបានប្រគល់វត្ថុទាំង២ទៅអោយតារា។
- <លោកប្រុសតូចនេះជារបស់ដែលលោកប្រុសវិសុទ្ធអោយខ្ញុំប្រគល់អោយអ្នកប្រុស។គាត់បានប្រាប់ខ្ញុំថាចាំប្រគល់លោកប្រុសតូចនៅថ្ងៃស្អែក តែខ្ញុំពិតជាទ្រាំមើលសភាពលោកប្រុសនៅពេលនេះមិនបានទេ ខ្ញុំពិតជាពិបាកខ្លាំងណាស់ ទើបខ្ញុំប្រគល់វាអោយសោកប្រុសនៅពេលនេះ។>
តារាទទួលយកម៉ាស៊ីនថតសម្លេង និង វីយូឡុង ដោយក្តីក្តុកក្តួលលាយលំជាមួយនឹងការចង់ដឹង គេចាប់យកវីយូឡុងដោយប្រើដៃថ្នមៗ រួចក៏ចាប់ផ្តើមបើកស្តាប់ម៉ាស៊ីនថតសម្លេង។
“សួរស្តីប្រពន្ធសំណព្វចិត្តរបស់បង អោយបងសុំទោសដែលបានគ្មានភាពក្លាហានប្រាប់អូនផ្ទាល់មាត់។ ដូច្នេះបងមានតែថតជាសម្លេងទុកអោយអូន បងសង្ឃឹមថាអូននឹងច្បាស់ជាមិនខឹងនឹងបងទេ ហើយពិតជាយល់ថាហេតុអ្វីបងសម្រេចធ្វើបែបនេះ។ ប្រពន្ធសម្លាញ់នៅពេលដែលអូនបានស្តាប់ខ្សែអាត់សម្លេងមួយនេះ បងបានឃ្លាតឆ្ងាយពីអូនហើយគឺឃ្លាតទៅជារៀងរហូត វាសនាបានតម្រូវអោយយើងជួបគ្នាតែប៉ុណ្ណឹង។ អោយបងសុំទោសដែលបងក្បត់សន្យា បងលែងដៃអូន បងមិនបានកាន់ដៃអូនដើរដល់ពេលដែលពួកយើងចាស់រៀងៗខ្លួន នេះព្រោះតែបងស្រឡាញ់អូនខ្លាំងពេក។ បងមិនអាចទ្រាំឈរមើលអូនស្លាប់បានទេ គឺបងពិតជាធ្វើមិនបាន។ បងបានសន្យារួចហើយថា ទោះជាប្រើមធ្យោបាយណាក៏ដោយក៏បងជួយអូនអោយបាន ហើយពេលនោះគឺបងពិតជាអាចជួយអូនមែន។ អូនដឹងទេថ្ងៃមួយដែលបងបានចេញពីផ្ទះទៅទីក្រុងមិនមែនបងទៅខ្ចីលុយមិត្តភក្តិបងទេ។ បងបានទទួលដំណឹងថា មានមនុស្សម្នាក់គេត្រូវការក្រលៀនដើម្បីព្យាបាលជំងឺប្រពន្ធគេ ពេលនោះបងក៏សម្រេចចិត្តថានឹងវះកាត់ប្តូរក្រលៀនអោយទៅគេជាថ្នូរនឹងការវះកាត់ព្យាបាលជំងឺរបស់អូន។ តែជាអកុសលរឿងនេះត្រូវបានដឹងដល់ប៉ូលីស ពួកគេក៏បានចុះមកបង្រាបដោយចោទពួកយើងថាធ្វើការជួញដូរក្រលៀនដោយខុសច្បាប់។ ប៉ូលីសបានចាប់បង ហើយដំណឹងក៏បានទៅដល់ម៉ាក់ ម៉ាក់បានទៅយកបងនៅប៉ុស្តិ៍ប៉ូលីស ហើយក៏បានដឹងពីមូលហេតុដែលបងលក់ក្រលៀន។ ពេលនេះម៉ាក់គាត់មានចិត្តរន្ធត់ជាខ្លាំងនៅពេលដែលបានដឹងអំពីរឿងពួកយើង។ ម៉ាក់បានប្រាប់បងថា បើបងធ្វើតាមគាត់ នោះគាត់នឹងចំណាយលើការវះកាត់របស់អូន លក្ខខណ្ឌគឺបងត្រូវរៀបការជាមួយដូរីកា។ ពេលនោះបងអស់ផ្លូវដើរហើយបើបងមិនរៀបការទេ នោះនឹងគ្មានវិធីអាចជួយអូនបានឡើយ។ ដូច្នេះបងក៏សម្រេចចិត្តជ្រើសរើសយកផ្លួវមួយនេះ។ សូមអូនកុំខឹងនឹងបង ហើយនឹងអ្នកម៉ាក់ គាត់ក៏មានចិត្តអាណិតស្រឡាញ់ពួកយើងទាំងពីរដូចគ្នា។ តែនេះដើម្បីជាប្រយោជន៍ទាំងអស់គ្នាគឺអូនបានទទួលក៏វះកាត់ ហើយបងក៏អាចជួយអូន ហើយអ្នកម៉ាក់ក៏បានសម្រេចបំណងអោយបងរៀបការ និង អាចរក្សាជីវិតអូនផងដែរ។ គ្មានម្តាយឯណាមិនស្រឡាញ់កូននោះទេ គ្រាន់តែគាត់មិនបានយល់ពីសេចក្តីស្នេហារបស់ពួកយើងទាំងពីរ។ ចំណែកវីយូឡុងដែលបងបានវាយបំបាក់វាកាលពីគ្រាមុនបងបានជូសជុសវារូចហើយ ទោះបីជារូបរាងរបស់វាបែកបាក់តែសម្លេងរបស់វានៅតែចង់ព្រលឹងនិងបេះដូងបងទុកនៅហ្នឹងអូន ប្រៀបបានទៅនឹងរូបបងដែលត្រូវបានបែកពីអូនតែបេះដូង ថ្លើម ប្រម៉ាត់បងនៅជាមួយអូនលុះថ្ងៃអវសាន្ត។ ជាបញ្ចប់បងសុំអោយអូនត្រឡប់ទៅផ្ទះរបស់យើងវិញ ថែរក្សាសុខភាពខ្លួនឯងកុំបារម្ភពីបងអោយសោះ បងនៅតែស្រឡាញ់អូនជារៀងរហូត។ ហើយបងនឹងកូដវីយូឡុងដែលបាក់បែកមួយនេះអោយអូនស្តាប់ជាលើកចុងក្រោយ ហើយជាបទដែលពួកយើងតែងជាមួយគ្នានោះគឺបទ Please Don’t forget me! ពីបង វិសុទ្ធជូនចំពោះប្រពន្ធដ៏កំសត់របស់បង”
នៅពេលដែលបានស្តាប់សេចក្តីសាស័ព្ទរាប់រាប់របស់បុរសកំពូលស្នេហ៍ ទឹកនេត្រាដែលសម្ងំពូនបានប្រជែងដណ្តើមគ្នាហូតចេញមកក្រៅ ដោយហូរចាកកាត់ផែនថ្តាល់ ប្រៀបបានទៅនឹងទឹករលកយក្សស៊ូណាមិ ដែលបានបក់បោកបំផ្លាញក្តីប៉ងប្រាថ្នាថានឹងបានរួមរស់ជាគ្នាអស់មួយជីវិត។ បេះដូងរបស់តារាស្ទើរតែកកស្ទះ សរសៃឈាមទាំងឡាយហាក់លែងដំណើរការ។ ដៃដែលកំពុងកាន់វីយូឡុងប្រែជាស្ពឹកស្រពន់លែងដឹងអ្វី ទឹកភ្នែករាប់រយលានដំណក់បានស្រក់មកលើវីយូឡុងដ៏អភ័ព្វ។ ពេលនេះបេះដូងតារាបានឃ្លាតឆ្ងាយពីតារាហើយ តារាដែលទើបតែមានពន្លឺតែពេលនេះត្រូវបានព្យុះបក់មកនាំយកដុំពពកខ្មៅដ៏សែនក្រាស់មកបាំងពន្លឺតារាមួយដួងនេះ។ សម្លេងវីយូឡុងក៏បានធ្វើអោយតារានឹកឃើញអនុស្សាទាំងប៉ុន្មានដែលពួកគេបានសាងជាមួយគ្នា។ នឹកឃើញការលះបង់ដ៏ធំធេងរបស់បុរសជាទីស្រឡាញ់ចំពោះខ្លួន។ ឈឹចាប់ចំពោះព្រហ្មលិខិតដែលបានកម្រឹតវាសនារបស់គេអោយបានជួបរឿងបែបនេះ ហេតុអីបានជាព្រហ្មលិខិតកំណាចយ៉ាងនេះ? ចំណែកមីងសយនៅពេលដែលបានស្តាប់ពីការរៀបរាប់នៃសេចក្តីស្នេហារបស់គូសង្សារមួយគូនេះមកធ្វើអោយបេះដូងគាត់មានការរំជើបរំជួលយ៉ាងខ្លាំង។ ទឹកភ្នែកដែលកើតចេញពីសេចក្តីអាណិត ស្រឡាញ់ សន្តោសប្រណី និង មេត្តា បានធ្វើអោយមីងសយរត់ទៅអោបតារាទាំងរំជួលចិត្ត។ គាត់គ្មានពាក្យអ្វីនឹងនិយាយឡើយ ព្រោះពេលនោះមាត់និងអណ្តាតរបស់គាត់កម្រើកមិនបានឡើយ គឺស្លាក់ទឹកភ្នែក។ តារាអង្គុយនៅស្ងៀម ភ្នែកសម្លឹងទៅកាន់វីយូឡុងមិនដាក់ភ្នែក សភាពតារាពេលនេះមើលទៅគួរអោយខ្លាច គេប្រៀបដូចជាមនុស្សវិកលចរិក បាត់បង់ស្មារតី បាត់បង់វិញ្ញាណ។ តែមួយសន្ទុះក្រោយមកគេបានចុះពីគ្រែ ដៃកាន់វីយូឡុងយ៉ាងណែនបំណងរត់ចាកចេញទៅ ដោយស្លៀកនូវសម្លៀកបំពាក់អ្នកជំងឺ ក្បាលរុំដោយបុងរុំរបួសនៅឡើយ។ តារារត់ចេញទៅយ៉ាងលឿង ទោះបីមានការឃាត់ពីសំណាក់មីងសយ និង គ្រូពេទ្យដែលបានឃើញតារារត់ចេញក៏ដោយ។ ពេលនោះតារាគ្មានគិតអ្វីទាំងអស់ គេអោបវីយូឡុងរត់ចេញទៅ។ ម៉ោងប្រមាណជា៦ល្ងាចទៅហើយ មេឃក៏ចាប់ផ្តើមភ្លៀង ព្រះភិរុណហាក់មានចិត្តបចង់ធ្វើជាឧបសគ្គរារាំងចំពោះតារា តែតារាដូចជាមិនខ្លាចញញើតឡើយ។ គេរត់ចេញទៅទាំងមេឃកំពុងតែភ្លៀងខ្លាំង រូបរាងកាយ ស្នាមរបួសមិនទាន់ជាសះនៅឡើយតែវាហាក់បីដូចជាមិនឈឺចាប់ឡើយ អ្វីដែលឈឺចាប់បំផុតនោះគឺរបួសបេះដូង។
តើតារារត់ចេញពីមន្ទីរពេទ្យដើម្បីទៅកន្លែងណា? តើនឹងមានអ្វីកើតឡើងទៀតចំពោះគូស្នេហ៍មួយគូនេះ? សុំទោសចំពោះកំហុសឆ្គងដែលកើតមានឡើងជាច្រើនទាំងការប្រើប្រាស់សម្តី និង អក្ខរាវិរុទ្ធ។ សង្ឃឹមថានឹងទទួលបាននូវការកែតម្រូវពីមិត្តអ្នកអានក្នុងន័យជួយស្ថាបនា។ សូមរង់ចាំអានភាគបញ្ចប់!