រឿង វាសនា (ភាគ៨)

រឿង វាសនា
(ភាគ៨)
និពន្ធដោយ . Rainy Son

#Khmer_Novel-69

កាលពីភាគមុនមិត្តអ្នកអានទាំងអស់គ្នាបានជ្រាបរួចមកហើយថា ក្រោយពីថ្ងៃខួបកំណើតដែលពោរពេញទៅដោយការចងចាំបំភ្លេចមិនបាន និង ជាខួបកំណើតដែលមានធ្វើអោយគូរស្នេហាដែលស្រឡាញ់គ្នាចាក់ទឹកមិនលិច តារា និង វិសុទ្ធបានក្រេបយកនូវស្នេហាផ្អែមល្ហែមប្រៀបបាននិងទឹកឃ្មុំខែប្រាំង។ ហើយដែលមនុស្សផងទាំងពួងតែងតែប្រាថ្នាចង់បាន។ តែទេវតាពិតជាមិនចង់អោយគូស្នេហ៍មួយគូរនេះរស់នៅជាមួយភាពផ្អែមល្ហែមនេះបានយូរឡើយ វិសុទ្ធបានដឹងថាតារាមានជំងឺឈាមកកនៅក្នុងខួរក្បាល ហើយនៅសល់តែប៉ុន្មានខែទៀតនឹងត្រូវស្លាប់តាមរយះកូនសៀវភៅកំណត់ហេតុរបស់តារា។ ក្រោយពីហេតុការណ៍នេះកើតឡើង តើវិសុទ្ធត្រូវធ្វើយ៉ាងណា? ហើយគេមានប្រតិកម្មយ៉ាងណាចំពោះការបិទបាំងរបស់តារា? តើវាសនារបស់ពួកគេទាំងពីរនឹងទៅជាយ៉ាងណា?
ក្រោយពីបានអានកំណត់ហេតុដែលធ្វើអោយវិសុទ្ធឈឺចាប់ប្រៀបបាននឹងគេយកកាំបិតមកពុះទ្រូងរូងយកបេះដូងចេញមកក្រៅរួចមក វិសុទ្ធបានយកសៀវភៅកំណត់ហេតុរបស់តារាយកទៅទុកនៅកន្លែងដដែល។ វិសុទ្ធបានដើរទៅកាន់រានហាលមាត់បន្ទប់ម្តងទៀត គេសម្លឹងមើលទៅកាយវិការដ៏ស្វាហាប់រាប់ក្នុងការកូដវីយូឡុងរបស់តារាពីក្រោយខ្នង។ មើលឃើញដូច្នេះទឺកភ្នែកវិសុទ្ធបានប្រជែងគ្នាហូរស្រក់ចុះមក ប្រៀបបាននឹងកំលាំងនៃរលកទឹកស៊ូណាមិ។ វិសុទ្ធពិតជាឈឺចាប់រកពាក្យអ្វីនឹងថ្លែងមិនបានឡើយ គេខំព្យាយាមរំងាប់អារម្មណ៍ និង យកដៃជូតទឹកភ្នែកដែលចេះតែហូរគ្នាស្រាកស្រាន្ត ឯភ្នែកទាំងគូរក៏ខំសម្លឹងទៅកាន់តារា។ បញ្ចប់នូវបទភ្ហេងមួយបទ តារាបានងាកក្រោយ ក្រលែកមករកវិសុទ្ធដែលកំពុងតែឈរសម្លឹងមកគេ។ តារាបានផ្តល់នូវស្នាមញញឺមដ៏ស្រស់ស្អាតទៅកាន់វិសុទ្ធ តែស្នាមញញឺមនេះបានចាក់ដោតចំបេះដូងរបស់វិសុទ្ធដែលធ្វើអោយវិសុទ្ធបានត្រឹមតែបញ្ចេញស្នាមញញឺមសុះកក្រោះទៅកាន់តារាវិញតែប៉ុណ្ណោះ។
ក្រោយពីកូដវីយូឡុង និង បណ្តែតអារម្មណ៍ទៅតាមសំលេងរបស់វារួចមក តារាបានត្រឡប់មកកាន់បន្ទប់វិញ។ គ្រាន់តែបើកទ្វារបន្ទប់ភ្លាមតារាបានឃើញវិសុទ្ធឈរនៅនិងមុខទៅហើយ មិនទាន់ទាំងបាននិយាយអ្វីផង វិសុទ្ធក៏ស្ទុះទៅអោបតារាយ៉ាងណែនពេញដើមទ្រូងរបស់គេ វិសុទ្ធអោបរឹតតារាកាន់តែខ្លាំងហាក់បីដូចជាសត្វពស់មួយក្បាលដែលកំពុងរឹតកូនមាន់មួយក្បាល។ ចំណែកតារាវិញហាក់ដូចជាមានអារម្មណ៍ចម្លែកក្នុងចិត្តបន្តិច ហើយក៏ឈឺខ្លួនតិចដែរ តែគេនៅស្ងៀម។ វិសុទ្ធបាននិយាយតិចទៅកាន់តារាកំឡុងពេលដែលតារាស្ថិតនៅក្នុងរង្វង់ដៃរបស់គេ។
-<កុំលែងដៃបងណា កាន់ដៃបងអោយជាប់ យើងបានសន្យានឹងគ្នាហើយថាមិនលែងដៃគ្នាទេទោះបីមានអ្វីកើតឡើងក៏ដោយ។>
-<មានរឿងអី? ហេតុអីបានជាបងនិយាយពីរឿងនេះ?>
-<គឺ….គ្មានអីទេ បងគ្រាន់តែចង់រំលឹកអូនកុំអោយភ្លេចសន្យាពួកយើង>
វិសុទ្ធនិយាយទៅកាន់តារាដោយរអាក់រអួល ហើយក៏ដៃជូតទឹកភ្នែកដែលលួចហូររឹមៗនៅលើផែនថ្ពាល់។
-<បានហើយ បងឃ្លានហើយ ថ្ងៃនេះបងនឹងធ្វើម្ហូបអោយអូនញ៉ាំម្តង>
វិសុទ្ធនិយាយបែបនេះពីព្រោះតែគេកម្របានធ្វើម្ហូបអោយតារាញ៉ាំណាស់ ពីព្រោះគេធ្វើមិនដែលញ៉ាំកើតឡើយ។ ចំណែកតារាវិញចេះតែមានអារម្មណ៍ប្លែកចំពោះទង្វើប្លែកៗរបស់វិសុទ្ធ តែគេដូចជាមិនសូវចាប់អារម្មណ៍ប៉ុន្មានទេ ព្រោះគេគិតថាវិសុទ្ធចូលចិត្កធ្វើអ្វីអោយគេភ្ញាក់ផ្អើល។ បានប៉ុន្មានថ្ងៃក្រោយមកវិសុទ្ធបានរកវិធីសាស្រ្តជាច្រើនដើម្បីរកប្រាក់ក្នុងការវះកាត់របស់តារា។ ដំបូងវិសុទ្ធបានទៅសាកសួរគ្រូពេទ្យពីស្ថានភាពជំងឺរបស់តារាហើយគ្រូពេទ្យបានបញ្ជាក់ដូចអ្វីដែលតារាបានសរសេរនៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុដូច្នេះដែរ។ វិសុទ្ធបានទំនាក់ទំនងទៅកាន់មិត្តភក្តិគេទាំងប៉ុន្មានដែរគេធ្លាប់ស្គាល់ តែពួកគេទាំងអស់នោះសុទ្ធតែបដិសេធនូវសំណើររបស់វិសុទ្ធ ពីព្រោះតែអ្នកស្រីវិជ្ជនីបានហាមប្រាមពួកគេទាំងអស់មិនអោយជួយវិសុទ្ធ និង តារាចាប់តាំងតែពីពួកគេចាកចេញពីផ្ទះមកម្លេះ។ វិសុទ្ធពិតជាអស់សង្ឃឹមនៅក្នុងខ្លួនខ្លាំងណាស់ គេដើរមួយៗនៅលើដងផ្លូវដងវែងឆ្ងាយមួយ វិសុទ្ធពេលនោះប្រៀបបានទៅនឹងមនុស្សទីទ័លគ្មានគោលដៅ ដែលនៅសល់តែរូបរាងកាយតែខ្វះវិញ្ញាណ។ ដើរមួយៗ ជើងដូចជាលើកមិនចង់រួច ភ្នែកទាំងគូរសម្លឹងចុះមកដី ខួរក្បាលគិតរកមធ្យោបាយ។ ដើរប៉ុន្មានជំហានវិសុទ្ធបានងើបមុខទៅលើហើយដកដង្ហើមធំ។ គេបានដើរដោយគ្នាទិសដៅទៅដល់ឧទ្យានមួយដែលមានទឹកបឹងភ្លឺដូចកញ្ចក់ វិសុទ្ធបានទៅអង្គុយផ្ទាល់នឹងដីនៅមាត់បឹងនោះ។ គេអង្គុយអោមក្បាលជង្គង់យ៉ាងកំសត់ នៅពេលនោះគ្មាននរណាម្នាក់បានយល់ពីអារម្មណ៍របស់ម្នាក់បុរសម្នាក់នេះឡើយ ថាតើវាឈឺចាប់ និង ពិបាកដោះស្រាយយ៉ាងណា។ ដោយសារតែការពិបាក និង តឹងតែងក្នុងអារម្មណ៍ខ្លាំងពេក វិសុទ្ធបានក្រោកឡើងហើយស្រែកយ៉ាងខ្លាំង ដោយដៃទាំងពីរយកទៅជ្រោងសក់របស់គេ ហើយក៏លោតចុះទៅក្នុងទឹក ដែលមានជម្រៅប្រមាណជាត្រឹមចង្កេះ “ហេតុអីបានជាទេវតាដាក់ទោសខ្ញុំម្លេះ? តើខ្ញុំបានសាងបាបកម្មវិញ? សូមកុំយកគេចាកចេញពីខ្ញុំអី?” វិសុទ្ធស្រែកឡើងដោយភ្នែកសម្លឹងទៅលើមេឃក្នុងន័យស្រែកទៅកាន់ទេវតាអោយបានលឺពីសម្រែកនៃការឈឺចាប់របស់គេថាគេឈឺចាប់ប៉ុណ្ណា។ តែយើងមិនបានដឹងថាទេវតាបានស្តាប់ការអង្វរកររបស់វិសុទ្ធដែរឬទេ។
ម៉ោងប្រមាណជា៥ល្ងាចទៅហើយ ខែនេះជារដូវរងា ខ្យល់រងាបានបោកបក់មកតិចៗ។ ប៉ុន្តែវាដូចជាគ្មានឥទ្ធិពលសោះឡើយចំពោះវិសុទ្ធ។ វិសុទ្ធដើរទៅផ្ទះទាំងខ្លួនទទឺកជោក មនុស្សនៅតាមដងផ្លូវបានសម្លឹងមកកាន់វិសុទ្ធដោយបង្ហាញពីការងឺងឆ្ងល់។ តែវិសុទ្ធមិនបានខ្វល់ពីកែវភ្នែកទាំងអស់នឡើយ គេចេះតែបោះជំហានទៅមុខជានិច្ច។ ខ្យល់រំហើយបានបក់នាំយកក្រដាស់មួយសន្លឹកមកប៉ះនឹងជើរបស់វិសុទ្ធ វិសុទ្ធបានទាត់ក្រដាស់នោះចោល តែក្រដាស់មួយសន្លឹកថ្មីមួយទៀតក៏បានហោះមកប៉ះនឹងជើងគេម្តងទៀត។ វិសុទ្ធបានរើសយកក្រដាស់មួយសន្លឹកនោះមកអាន។ នៅពេលដែលបានអានធ្វើអោយគេបានដឹងថាគេជាក្រដាស់ដែលផ្សព្វផ្សាយពីការប្រលងជ្រើសរើសអ្នកដែលមានសមត្ថភាពខាងកូតវីយូឡុង ហើយប្រាក់រង្វាន់ក៏ច្រើនគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់ការវះកាត់របស់តារា។ ជាដំបូងគេមានអារម្មណ៍រីករាយជាខ្លាំងនៅពេលដែលទទួលបានដំណឹងនេះ ព្រោះគេសង្ឃឹមថាគេនិងមានផ្លូវដើម្បីជួយស្រោចស្រង់អាយុជីវិតរបស់តារា។ តែពេលនោះអារម្មណ៍មួយទៀតក៏បានធ្វើអោយទឹកមុខវិសុទ្ធប្រែជាស្រពាប់ស្រពោនបន្តិចទៅវិញដោយសារតែគេគិតថា តារាពីតជាមិនអាចទៅប្រកួតបានទេ ព្រោះគេត្រូវហ្វឹកហាត់សម្រាប់ការប្រកួត តែសុខភាពតារាពិតជាមិនអាចទ្រទ្រង់បានឡើយ។ តើវិសុទ្ធគិតធ្វើយ៉ាងណាបន្តទៀតទៅ?
ម៉ោង៨យប់ទៅហើយតារានៅតែមិនទាន់ឃើញវិសុទ្ធត្រឡប់មកផ្ទះវិញទៀត។ នេះជាលើកទីមួយហើយដែលវិសុទ្ធទៅណាដោយមិនបានផ្តល់ដំណឹង។ តារាមានការព្រួយបារម្ភចំពោះវិសុទ្ធជាខ្លាំង គេបានខលទៅវិសុទ្ធប៉ុន្តែទូរស័ព្ទមិនអាចទាក់ទងបានឡើយ។ ម្ហូបអាហារបានរៀបចំជាស្រេចនៅលើតុសម្រាប់អាហារពេលល្ងាច។ តារាអង្គុយចាំវិសុទ្ធទាំងអន្ទះសា បន្តិចក្រោយមកទ្វារខាងមុខផ្ទះបានបន្លឺឡើង តារាប្រញាប់ប្រញ៉ាល់ទៅបើកទ្វារ។ គេបានឃើញវិសុទ្ធដោយសភាពទឹឺកជោក និង រូបកាយដូចជាស្លេកស្លាំង។ ឃើញដូច្នេះតារាប្រញាប់ចាប់ដៃវិសុទ្ធអោយចូលទៅក្នុង។
-<តើបងទើបមកពីណា? ហេតុអីខ្លួនទទឹកជោក? ហើយទូរស័ព្ទក៏មិនអាចទំនាក់ទំនងបានទៀត ដឹងទេខ្ញុំបារម្ភ?>
-<សុំទោស បងរវល់ជួបជាមួយមិត្តភក្តិហើយទូរស័ព្ទបងក៏អស់ថ្ម ពេលដែលដើរមកផ្ទះមេឃក៏ភ្លៀងទើបបងទទឹកដូច្នេះ។ អោយបងសុំទោសដែរធ្វើអោយអូនបារម្ភ។>
នៅពេលដែលវិសុទ្ធនិយាយបែបនេះធ្វើអោយតារាដូចជាស្ងប់ចិត្តបន្តិច។ គេយកដៃទៅស្ទាបក្បាលរបស់វិសុទ្ធថ្នមៗ រួចក៏អោយវិសុទ្ធទៅប្តូរសម្លៀកបំពាក់។
-<ក្បាលបងដូចជាមិនក្តៅទេ ប្រហែលជាមិនអីទេ។ ទៅមុជទឹកប្តូរសម្លៀកពាក់ទៅនិងអាលមកញ៉ាំបាយ អូនធ្វើម្ហូបដែលបងចូលចិត្ត។>
បន្ទាប់ពីមុជទឺកនិងប្តូរសម្លៀកបំពាក់រួចមក វិសុទ្ធបានចុះមកញ៉ាំជាមួយនិងតារាដែលអង្គុយរងចាំជាស្រេចនៅនឹងតុអាហារ។ តារាញញឺមទៅកាន់វិសុទ្ធនៅពេលដែលបានឃើញវិសុទ្ធដើរចុះពីជណ្តើរ គេប្រញាប់ដូសបាយដាក់ចានទុកអោយវិសុទ្ធ ចំណែកវិសុទ្ធក៏ញញឺមដោយស្ងួតនិងដើរតម្រង់មកកាន់កៅអីអង្គុយ។ តារាបានចាប់ម្ហូបដែលវិសុទ្ធតែងតែចូលចិត្តដាក់ក្នុងចានវិសុទ្ធ។
-<ញ៉ាំអោយច្រើនទៅ នេះជាម្ហូបដែលបងចូលចិត្ត ខ្ញុំធ្វើវាច្រើនណាស់>។
-<បាទ អរគុណអូន>
វិសុទ្ធដូសម្ហូបបន្តិចពីក្នុងចាន ដាក់ទៅក្នុងមាត់។ តែអាហារពេលនេះមិនដូចអាហារដែលតារាធ្លាប់ធ្វើអោយតារាញ៉ាំឡើយ។ វាគ្មានរសជាតិទាល់តែសោះ នេះមិនមែនមកពីអណ្តាតរបស់វិសុទ្ធឡើយ តែនេះមកពីការធ្វើរបស់តារា។ នៅពេលដែលវិសុទ្ធដាក់អាហារទៅក្នុងមាត់គេស្ទើរតែទប់ទឹកភ្នែកមិនបាន នេះមិនមែនមកពីអាហារមានរសជាតិហឹរនោះទេ តែមកពីវិសុទ្ធបានដឹងថា ជំងឺរបស់របស់វិសុទ្ធមានសភាពកាន់តែធ្ងន់ធ្ងរហើយ គេខំលេបទាំងអារម្មណ៍អូលអាក់។ ចំណែកតារាវិញអង្គុយសម្លឹងមើលទៅមាត់វិសុទ្ធដែលកំពុងទំពារអាហារ។
-<យ៉ាងម៉េចដែរ ឆ្ងាញ់អត់?>
តារាសួរទៅកាន់វិសុទ្ធជាមួយនឹងស្នាមញញឺម និង ភាពជឿជាក់។ ចំណែកវិសុទ្ធវិញនៅពេលដែលបានលឺសម្តីនេះគេបានស្ទុះមកអោបតារា ដែលធ្វើអោយតារាមានការងឺងឆ្ងល់។
-<ឆ្ងាញ់ណាស់ បងចង់អោយអូនធ្វើវាអោយបងចាំអស់មួយជីវិត បងនឹងមិនធុញទ្រាន់នឹងញ៉ាំវាទេ>។
នៅពេលដែលបានលឺសម្តីវិសុទ្ធធ្វើអោយតារាទប់ទឹកភ្នែកមិនបានឡើយ។ គេពិតជាឈឺចាប់ខ្លាំងណាស់ ព្រោះគេបានដឹងថាគេនឹងមិនអាចចំអិនអាហារនេះអោយវិសុទ្ធញ៉ាំអស់មួយជីវិតឡើយ ព្រោះគេនិងត្រូវចាកចេញទៅទីកន្លែងមួយដែលគ្មានវិសុទ្ធ ហើយដែលវិសុទ្ធមិនអាចទៅរកឃើញ។ ក្រោយពីញ៉ាំអាហារពេលល្ងាចរួចមកពួកគេក៏បាននាំគ្នាទៅចូលគេង។ តារាបានទាញដៃរបស់វិសុទ្ធយកមកកើយ ហើយដៃគេយកទៅអង្អែលលើថ្ពល់វិសុទ្ធ។ ឯវិសុទ្ធបានបិទភ្នែកគេង តែគេមិនទាន់គេនៅឡើយទេ។ តារាបានយកក្បាលរបស់គេទៅទ្រោបលើដើមទ្រូងវិសុទ្ធ។
-<វិសុទ្ធ បងដឹងទេ? បងពិតជាសង្ហាណាស់ ដើមទ្រូងបងពិតជាកក់ក្តៅ ដែលធ្វើអោយខ្ញុំគិតថាខ្ញុំជាមនុស្សម្នាក់ដែលសំណាងបំផុតដែលទទួលបានភាពកក់ក្តៅបែបនេះ។ ទោះបីជាខ្ញុំនៅសល់ពេលវេលាតិចតួចក្តីតែខ្ញុំពិតជាពេញចិត្តខ្លាំងណាស់ ខ្ញុំមិនដែលគិតថាស្តាយក្រោយសោះឡើយដែលខ្ញុំជ្រើសរើសដើរផ្លូវមួយនេះ។ តែអូនក៏សុំទោស ដែលអូនមិនអាចធ្វើម្ហូបដែលបងចូលចិត្តញ៉ាំអោយបងអស់មួយជីវិត សុំទោសបងសម្លាញ់។>
សម្តីដែលតារាបាននិយាយទាំងប៉ុន្មានវិសុទ្ធចាំគ្មានចន្លោះមួយពាក្យណាឡើយ។ ទឹកភ្នែកសម្ងាត់របស់គេបានរមៀលធ្លាក់ចុះមកដោយមិនដឹងខ្លួន។ ពេលនោះគេសម្រេចចិត្តថា គេនិងត្រូវទៅចុះឈ្មោះចូលរួមការប្រកួតជើងឯងវីយូឡុងនៅថ្ងៃស្អែក ដោយមិនអោយតារាដឹងឡើយ។ ស្បៃងងឺតនៃរាត្រីអន្ធកាលបានគ្រប់ដណ្តប់ភពផែនដី និង បេះដូងអ្នកកំលោះរូបសង្ហា តែពោរពេញទៅដោយទុក្ខព្រួយវិសុទ្ធ។
ថ្ងៃថ្មីបានមកដល់ វិសុទ្ធក្រោកពីព្រលឹមស្រាងៗខុសពីធម្មតា។ ក្រោកពីគេងតារាមិនបានឃើញវិសុទ្ធនៅលើគ្រែឡើយ។ គេបានដើរទៅកាន់បន្ទប់ទឹក ក៏បានឃើញវិសុទ្ធនៅទីនោះ។ តារាបានយកដៃគេទាំងពីរទៅក្រសោបអោបចង្កេះ ក្បាលផ្តេកទៅលើខ្នងរបស់វិសុទ្ធ។
-<តើបងកំពុងធ្វើអីណឺង? កោរពុកមាត់មែនទេ? ចាំអោយអូនកោរអោយ។>
តារាបានប្តូរទីតាំងខ្លួនដែលនៅពីក្រោយវិសុទ្ធ អោយទៅនៅពីមុខវិសុទ្ធវិញម្តង។ ហើយគេចាប់យកដងកោរពីដៃរបស់វិសុទ្ធ រួចក៏ចាប់ផ្តើមកោរអោយវិសុទ្ធ។ កំពុងតែចាប់ផ្តើមកោរបានបន្តិចជំងឺតារាបានចាប់ផ្តើមធ្វើទុក្ខ ក្បាលគេស្រាប់តែចាប់ផ្តើមឈឺខ្លាំងឡើងដូចជាគ្រាប់បែកដែលរៀបនឹងចង់ផ្ទុះ ដងកោរបានរបូតចេញពីដៃតារា ហើយដៃគេទាំងពីរយកមកខ្ទប់ក្បាលយ៉ាងជាប់។ គេខំអត់ទ្រាំពីការឈឺចាប់យ៉ាងខ្លាំងដោយមិនហ៊ានស្រែកសូម្បីមួយម៉ាត់។ ចំណែកវិសុទ្ធវិញនៅពេលដែលបានឃើញសភាពរបស់តារាបែបនេះគេមានអារម្មណ៍ភិតភ័យយ៉ាងខ្លាំងដៃរបស់គេចាប់អោបរូបរាងកាយតារា និង ប្រញាប់គ្រៀរតារាទៅកាន់គ្រែ បន្ទាប់មកគេក៏ស្ទុះទៅយកដបថ្នាំដែលតារាបានទុកនៅក្នុងថតទូយកមកអោយតារាលេប។ ក្រោយពីតារាបានលេបថ្នាំ និង សម្ងំគេងបានបន្តិចអាការះរបស់គេក៏បានធូរស្បើយបន្តិច។ វិសុទ្ធបានស្នើរអោយតារាទៅមន្ទីរពេទ្យ តែត្រូវតារាបដិសេធដោយគេនិយាយថា គេមិនអីទេ។ តែទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយតារាត្រូវបានវិសុទ្ធបង្ខំអោយទៅពីគ្រោះជាមួយគ្រូពេទ្យ។ នៅព្រឹកនោះដែរវិសុទ្ធបានរៀបចំខ្លួនស្អាតបាតដើម្បីជូនតារាទៅមន្ទីរពេទ្យ និង ឆ្លៀតទៅដាក់ពាក្យចូលប្រកួតវីយូឡុង។
នៅមន្ទីរពេទ្យថ្ងៃនោះមានមនុស្សម្នាជាច្រើន តារា និង វិសុទ្ធបានអង្គុយរងចាំគ្រូពេទ្យអស់រយះពេលជាងមួយម៉ោង។ ទើបវិសុទ្ធសម្រេចចិត្តអោយតារានៅចាំគ្រូពេទ្យតែម្នាក់ឯង ដោយគេបានប្រាប់តារាថាទៅទិញរបស់ញ៉ាំបន្តិច ដោយសារតែកន្លែងទទួលពាក្យប្រកួតក៏នៅជិតនោះដែរ។ ពេលដែលវិសុទ្ធបានចេញទៅមួយសន្ទុះ គ្រូពេទ្យក៏បានអនុញ្ញាតិអោយតារាចូលទៅពិនិត្យជំងឺ។ នៅក្នុងបន្ទប់ពិគ្រោះជំងឺគ្រូពេទ្យបានប្រាប់តារាថា សុខភាពគេមានការចុះខ្សោយខ្លាំងណាស់ បើមិនប្រញ៉ាប់ទទួលការវះកាត់ទេ តារាអាចនឹងស្លាប់បានគ្រប់ពេលវេលា។ ចំណែកឯតារាក៏មានការរន្ធត់ដែរនៅពេលដែលគ្រូពេទ្យ និយាយបែបនេះ។

-<លោកគ្រូពេទ្យ តើខ្ញុំអាចរស់បានក្នុងរយះពេល៤ខែទៀតទេ ប្រសិនបើខ្ញុំមិនព្រមទទួលយកការវះកាត់? ព្រោះខ្ញុំមិនអាចស្លាប់មុនពេលនេះទេ ខ្ញុំសុំអង្វរលោកគ្រូពេទ្យ សុំជួយខ្ញុំផង ខ្ញុំខ្លាចណាស់ ខ្ញុំមិនទាន់ចង់ស្លាប់នៅពេលនេះទេ ខ្ញុំត្រូវបំពេញបំណងមនុស្សដែលខ្ញុំស្រឡាញ់សិន មុននិងខ្ញុំត្រូវស្លាប់។>
-<សុំទោស ខ្ញុំមិនអាចធានាបានទេ បើប្អូនមិនទទួលយកការវះកាត់ ហើយទោះជាប្អូនទទួលការវះកាត់ក៏ដោយក៏ពួកយើងមិនហ៊ានសន្យាពីកម្រឹតជោគជ័យនៃការវះកាត់ដែរ ពួកយើងសន្យាថានិងព្យាយាមអោយអស់ពីសមត្ថភាព ហើយប្អូនក៏មិនត្រូវអស់សង្ឃឺមដែរ។>
សម្តីគ្រូពេទ្យបានធ្វើអោយតារាស្ទើរតែគាំងបេះដូង ពីព្រោះបំណងប្រាថ្នាចុងក្រោយដែលគេប្រាថ្នាចុងបានគឺ គ្រាន់តែការធ្វើពិធីខួបកំណើតអោយវិសុទ្ធដែលនិងមកដល់នៅពេល៤ខែខាងមុខ។ គេសង្ឃឺមថា គេនិងធ្វើអោយខួបកំណើតរបស់វិសុទ្ធជាពេលវេលាដែលពួកគេមិនអាចបំភ្លេចបាន តែពេលនេះក្តីសង្ឃឺមរបស់គេហាក់បីដូចជាទឹកមួយដំណក់ដែលស្ថិតនៅក្រោមកំណត់ព្រះអាទិត្យនៃមហាសមុទ្រខ្សាច់ដែលរៀបនិងហួតទៅបាត់។តារា
និយាយអង្វរលោកគ្រូពេទ្យទាំងទឺកភ្នែករបស់គេហូររហាម ដៃទាំងគូលើកសំពះសុំការសណ្តោសប្រោសប្រណីពីគ្រូពេទ្យ។ ប្រាវ…សម្លេងបានបន្លឺឡើង តារាបានក្រឡេកទៅកាន់ទ្វារដែលជាកន្លែងដែលជាប្រភពនៃសម្លេង។ ដំបូងតារាបានមើលឃើញផ្លែក្រូចប្រមាណ១០ផ្លែបានរមៀលពេញលើឥដ្ឋ នៅពេលដែលគេសម្លឹងទៅលើគេមើលឃើញយ៉ាងច្បាស់នូវបុរសម្នាក់ដែលឈរធ្មឹងប្រៀបបាននឹងមនុស្សរុក្ខជាតិដែលគ្មានដង្ហើមចេញចូល បុរសម្នាក់នោះគឺវិសុទ្ធ។ វិសុទ្ធបានមកដល់តាំងតែពីពេលដែលគ្រូពេទ្យចាប់ផ្តើមនិយាយពីស្ថានភាពជំំងឺរបស់តារាមកម្លេះ។ សម្តីគ្រប់ពាក្យដែលតារា និង គ្រូពេទ្យនិយាយគ្នា ត្រូវបានវិសុទ្ធស្ដាប់លឺទាំងអស់។ ពាក្យសម្តីដែលបញ្ជាក់ប្រាប់ថា តារាអាចនិងស្លាប់គ្រប់ពេលវេលាបានធ្វើអោយបេះដូងវិសុទ្ធស្ទើរតែគាំង។ លើសពីនេះទៅទៀត សម្តីចុងក្រោយរបស់តារា ដែលអង្វរសុំជីវិតរស់នៅសម្រាប់តែបំពេញបំណងចុង់ក្រោយដែលនឹងមកដល់នៅពេល៤ខែទៀតនោះ ហើយគេក៏បានដឹងថាថ្ងៃដែលតារារងចាំគឺជាថ្ងៃខួបកំណើតរបស់គេ បានធ្វើអោយវិសុទ្ធស្ទើរតែផុតដង្ហើម ជើងឈរមិនដឹង ដៃដែលកាន់ថង់ក្រូចក៏របូតចុះមកក្រោម។ ចំណែកឯតារាវិញនោះពេលដែលបានឃើញវត្តមានរបស់វិសុទ្ធ ធ្វើអោយគេមានអារម្មណ៍រន្ធត់ និង ក្តុកក្តូលជាខ្លាំង ភ្នែកគេបើកឆ្កឹងសម្លឹងទៅរកវិសុទ្ធ ទឺកភ្នែកហូរដូចជាទឺកជ្រោះធ្លាក់ពីលើកំពូលភ្នំ។ តារាបានស្ទុះទៅចាប់ដៃវិសុទ្ធអង្រួនខ្លាំងៗ។
-<វិសុទ្ធ សម្តីទាំងប៉ុន្មានដែលបងបានលឺមិនមែនជាការពិតទេ ការពិតទៅគ្រូពេទ្យគ្រាន់តែចង់លែងសើចនឹងយើងទេ ខ្ញុំមិនស្លាប់ទេ ខ្ញុំមិនអាចស្លាប់ចោលបងទេ>។
វិសុទ្ធឈរស្ងៀមដូចអត់វិញ្ញាណ ទឹកភ្នែកគេក៏ចេះតែហូរ។ ចំណែកតារាបានយកដៃទៅជូតទឺកភ្នែកវិសុទ្ធដែលបន្តចេះតែហូរដោយគ្មានភាពនឿយហត់ទាល់តែសោះ។ ដើម្បីបញ្ជាក់អោយវិសុទ្ធជឿ តារាបានស្ទុះទៅរកគ្រូពេទ្យ ដោយដៃទាំងពីរចាប់អង្រួនស្មារបស់គ្រួពេទ្រ។
-<ហេតុអីក៏បងយំ? ខ្ញុំមិនអាចស្លាប់ទេ គ្រូពេទ្យលែងសើចនិងយើងទេ បើបងមិនជឿសួរគាត់ទៅថាខ្ញុំមិនស្លាប់ទេ។ លោកគ្រូពេទ្យប្រាប់គាត់ទៅថាលោកគ្រូនិយាយលេងសើចទេ ខ្ញុំគ្មានជំងឺអីទេ ប្រាប់គាត់ទៅ ហើយអីបានជាលោកគ្រូពេទ្យមិននិយាយ?>
តារាអង្វរលោកគ្រូពេទ្យអោយនិយាយ តែគ្រូពេទ្យមិនបាននិយាយអ្វីទាំងអស់។ គាត់ឈរស្ងៀម ចំណែកតារាបានទន់ជង្គង់ក៏អង្គុយផ្ទាល់ទៅលើឥដ្ឋហើយដៃចេះតែអង្រួនជើងលោកគ្រូពេទ្យតិចៗ។ ឃើញសភាពតារាបែបនេះ ធ្វើអោយវិសុទ្ធឈឺចាប់ស្ទើរទ្រាំមិនបាន គេចាប់ផ្តើមជូតទឹកភ្នែក ហើយរត់ទៅរកតារាគេចាប់អោបតារាពីក្រោយដោយនិយាយលួងលោមតារាអោយគេស្ងប់ចិត្ត។
-<បាទហើយ បងជឿអូនហើយ តារាបងគ្មានរឿងអ្វីទេ។ បើទោះបីជាអូនមានជំងឺដូចលោកគ្រួពេទ្យនិយាយមែន បងនឹងរកលុយដើម្បីអោយអូនវះកាត់ ហើយពួកយើងនឹងរស់នៅជាមួយគ្នារហូតដល់ចាស់ដូចអ្វីដែលពួកយើងបានសន្យានឹងគ្នា យើងនាំគ្នាទៅផ្ទះយើងវិញ>។
វិសុទ្ធបានក្រៀរតារាចេញពីបន្ទប់ពីគ្រោះជំងឺ និង ត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ។ ក្រោយពីត្រឡប់មកវិញវិសុទ្ធបានចាប់ផ្តើមហ្វឹកហាត់លេងវីយូឡុង។ ការចាប់ផ្តើមរបស់គេដូចជាមិនសូវល្អសោះ តែគេនៅតែព្យាយាមដោយមិនបានឈប់សម្រាកឡើយ។ គេព្យាយាមទាំងយប់ទាំងថ្ងៃរហូតធ្វើអោយតារាមានការព្រួយបារម្មណ៍ គេមានការសង្ស័យពីការខិតខំរបស់វិសុទ្ធ ពីព្រោះតែការហ្វឹកហាត់របស់គេរាល់ដងមិនដូចជាលើកនេះទេ។ ចុងបញ្ចប់វិសុទ្ធក៏សារប្រាប់តារាពីហេតុផលនៃការខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់គេដើម្បីទទួលបានប្រាក់វង្វាន់យកមកចំណាយលើការវះកាត់របស់តារា។ វិសុទ្ធព្រមទាំងបានប្រាប់តារាពីរឿងដែលគេបានដឹងពីជំងឺរបស់តារា និង មូលហេតុនៃជំងឺ មុនពេលដែលគេបានដឹងរឿងលំអិតនៅមន្ទីរពេទ្យមកម្លេះ។ចំណែកតារាមានការរំជួលចិត្តយ៉ាងខ្លាំងនៅពេលដែលបានលឺវិសុទ្ធនិយាយបែបនេះទៅកាន់រូបគេ។ គេពិតជាមានការភ្ញាក់ផ្អើលចំពោះក្តីស្នេហា និង ការលះបង់ដ៏ធំធេងរបស់វិសុទ្ធមកលើរូបគេ។ តារាបានសម្រេចចិត្តខិតខំប្រឹងប្រែងជួយបង្រៀនវិសុទ្ធលេងវីយូឡុងទោះជាសុខភាពមិនអំណោយផល់យ៉ាងណាក៏ដោយ ចំណែកវិសុទ្ធវិញបានខិតខំហ្វឹកហាត់មួយទ្វេជា១០ ដោយក្តីបំណងគិតក្នុងចិត្តថានឹងទទួលបានជ័យជំនះពីការប្រកួត។
ថ្ងៃប្រកួតបានមកដល់ មានបេក្ខជនចូលរួមប្រកួតជាច្រើននាក់ ហើយទស្សនិកជនចូលរួមទស្សនាក៏មានរាប់រយនាក់ និង មានការផ្សាយបន្តផ្ទាល់នៅតាមកញ្ចក់ទូរទស្សន៍ផងដែរ។ វិសុទ្ធតែងខ្លួនប្រៀបបាននឹងអ្នកសម្តែងអាជីព គេពិតជាមានរូបរាងសង្ហាហាក់បីដូចជាព្រះរាជបុត្រាមួយអង្គនាពេលនោះ។ ចំណែកតារាអង្គុយរងចាំមើលការសម្តែងរបស់មនុស្សដែលខ្លួនស្រឡាញ់បញ្ចេញសមត្ថភាព។ ក្រោយពីមានបេក្ខជនចេញមកបង្ហាញសមត្ថភាពជាច្រើននាក់រួចមក ជាពេលវេលាដែលវិសុទ្ធត្រូវបង្ហាញខ្លួនម្តង។ នៅក្នុងសាលសម្តែងត្រូវបានបិទភ្លើងទាំងអស់ ពន្លឺភ្លឺហ្វាដ៏ធំមួយបានបើកឡើង និង បាញ់តម្រង់ទៅលើឆាកសម្តែង។ វិសុទ្ធឈរយ៉ាងសង្ហា ដែលពោរពេញទៅដោយភាពអង់អាច ក្លាហាន និង មានទំនុកចិត្តលើខ្លួនឯង ប្រៀបបាននឹង ទាហានម្នាក់ដែលត្រៀមខ្លួនរួចជាស្រេចដើម្បីចូលសមរភូមិប្រយុទ្ធ តែអាវុធក្នុងការប្រយុទ្ធរបស់វិសុទ្ធនៅពេលនេះគឺ វីយូឡុង។ ទស្សនិកជននាំគ្នាទះដៃនៅពេលដែលបានឃើញរូបរាងដ៏សែនសង្ហារបស់វិសុទ្ធ។ វិសុទ្ធចាប់ផ្តើមកូដវីយួឡុងពីរបទដែលមានចំណងជើងថា “The Sound of an Angel” និង បទ “My Silent Cry” គ្រាន់តែសម្លេងវីយូឡុងចាប់ផ្តើមបន្លឺឡើងបានធ្វើអោយទស្សនិកជនស្ទើរតែគ្រប់គ្នាមានការពេញចិត្ត និង ផ្តេកផ្តួលអារម្មណ៍ទៅតាមបទភ្លេង និង ការដាក់មនោសញ្ចេតនារបស់វិសុទ្ធដែលធ្វើអោយអ្នកទស្សនាមួយចំនួនបានស្រក់ទឹកភ្នែកផងដែរ។ ចំណែកតារា ដោយសារថាការរំភើប ធ្វើអោយទឹកភ្នែកគេចាប់ផ្តើមហូរស្រក់កាត់ផែនថ្ពាល់ដ៏ម៉ត់ខៃ យូរៗម្តងគេមើលឃើញថាតារាយកដៃជូតទឹកភ្នែករបស់គេដែលចេះតែស្រក់ចុះមក។ ក្រោយពីបានបញ្ចប់ការប្រគុំវីយូឡុង២បទនោះ ទស្សនិកជនបានការអបអរសាទរជាខ្លាំង ពួកគេពិតជាពេញចិត្តនិង ការសម្តែងរបស់វិសុទ្ធ។ ការជំរុះក៏មានជាបន្តបន្ទាប់នៅរាត្រីនោះ ហើយវិសុទ្ធក៏ចេះតែមានវត្តមានទៅមុខទៀតរហូតដល់ជម្រើស៥នាក់ចុងក្រោយ។ គណកម្មកាបានប្រកាសលទ្ធផលចុងក្រោយ គឺរង្វាន់លេខមួយមិនបានទៅលើវិសុទ្ធឡើយ ជាលទ្ធផលវិសុទ្ធទទួលបានចំណាត់ថ្នាក់លេខ៣។ ចំណាត់ថ្នាក់លេខប៉ុន្មានមិនសំខាន់ឡើយសម្រាប់វិសុទ្ធនៅពេលនោះ តែអ្វីដែលសំខាន់នោះគឺប្រាក់រង្វាន់។ ចំណាត់ថ្នាក់លេខ៣ វិសុទ្ធទទួលបានតែប្រាក់បន្តិចបន្តួច ដែលមិនគ្រប់សម្រាប់ការវះកាត់ និង ពានរង្វាន់មួយតែប៉ុណ្ណោះ។
ក្រោយពីចប់ការប្រកួតតារាបានឈររង់ចាំវិសុទ្ធនៅខាងក្រោយឆាក។ វិសុទ្ធដើរចេញមកដោយដៃម្ខាងកាន់ពានរង្វាន់ និង ម្ខាងទៀតកាន់វីយូឡុង គេដើរចេញមកដោយក្តីអស់សង្ឃឹម។ នៅពេលដែលឃើញវិសុទ្ធដើរចេញមក តារាបានផ្តល់នៅស្នាមញញឹមទៅកាន់កាន់វិសុទ្ធ តែវិសុទ្ធវិញបានស្ទុះមកអោបតារាទាំងទឹកភ្នែក។
-<សុំទោស អោយបងសុំទោស ដែលបងធ្វើមិនបានល្អ បងពិតជាអន់ខ្លាំងណាស់ បងស្អប់ខ្លួនឯងណាស់>
-<អត់ទេ បងពិតជាធ្វើវាបានល្អណាស់ ខ្ញុំមិនដែលនឹកស្មានថាបងធ្វើល្អបានដល់ថ្នាក់និងទេ ខ្ញុំពិតជាមានមោទនភាពចំពោះបង។ ទោះបីលើកនេះមិនឈ្នះតែលើកក្រោយនឹងឈ្នះ។>
-<តែលើកនេះពិតជាសំខាន់ណាស់ ព្រោះបងត្រូវការប្រាក់ដើម្បីអោយអូនវះកាត់ តើអូនយល់ពីបំណងរបស់បងទេ?>
តារាមិនបានតបអ្វីទៅនឹងវិសុទ្ធវិញឡើយ ពួកគេបានត្រឹមតែយំអោបគ្នាតែប៉ុណ្ណោះ។ ភាពបរាជ័យរបស់វិសុទ្ធលើកនេះគឺជាការបរាជ័យដ៏ធំបំផុតមួយសម្រាប់រូបគេ។ ការខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់គេគឺគ្មានតម្លៃស្មើនឹងអ្វីដែលគេព្យាយាមឡើយ ហើយគេក៏មិនពេញចិត្តនឹងលទ្ធផលដែលទទួលបានឡើយ។
តើពួកគេទាំងពីរនឹងរកវិធីណាដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហានេះតទៅទៀត? សូមរង់ចាំអាននៅភាគបន្ទាប់ទៀត! សង្ឃឹមថាអ្នកទាំងអស់គ្នានឹងរីករីយក្នុងការអានដើម្បីជាការកំសាន្តអារម្មណ៍នាពេលទំនេរ។ ចូរបង្កើតទំលាប់អានអោយបានច្រើននោះទើបការវិវត្តន៍ខ្លួនរបស់អ្នកមានការរីកចម្រើន។